In Leven naast de dood vertellen Simone en Paul over hun zoon Wies (8). Hij is vier jaar geleden overleden aan hersenstamkanker. Elke avond houden ze een plekje voor hem vrij tijdens het avondeten, op die manier is hij er toch een beetje bij.
In Leven naast de dood worden ouders gevolgd die een kind zijn verloren.
Simone is aan het koken en Sten gaat de tafel dekken. Hij zet naast de bordjes voor zijn vader, moeder en zusje Luus, ook een bord neer voor zijn overleden broer Wies. Op 7-jarige leeftijd geeft Wies aan dat hij hoofdpijn heeft en misselijk is. Hij blijkt een tumor te hebben bij zijn hersenstam en overlijdt op 9 maart 2020. “Eigenlijk is het huis nog precies als toen Wies hier rondliep”, vertelt Paul.
“Zijn kamertje hebben we hetzelfde gehouden, met avondeten dekken we altijd ook een bordje voor hem. Zijn stoel staat er nog met zijn kussentje erop.” Simone legt uit dat hij zo ook bij iedere maaltijd zijn eigen plek heeft. “Dit is gedekt voor Wies, daar komt dan ook niemand op. Dat je zo eigenlijk heel fysiek visueel maakt: Wies hoort hier nog steeds aan tafel te zitten en zit er voor ons nog. Alleen niet meer fysiek, maar hij zit er nog.”
Op het menu staat andijviestamppot met een gemarineerd worstje. “Het is inderdaad een pittig worstje”, zegt Simone. Sten vindt het erg lekker. “Ik denk dat Wies het te pittig had gevonden, die worst.” Dat denkt Simone ook. “Wies hield minder van pittig. Jij bent er meer van.” Daarna vertelt Sten hoe het op school was. Kinderen waren met ziektes aan het schelden en Sten heeft het tegen de meester gezegd. “Ik snap wel als je dat hoort, dat je dan even schrikt.”
Paul en Simone verloren hun zoontje Wies (8) aan een hersentumor: 'We zullen nooit een foto van onze drie kinderen samen hebben'
Paul en Simone proberen zo goed mogelijk door te gaan na het overlijden van Wies. “Maar ‘doorgaan’ vind ik moeilijk, dat suggereert dat je iets achterlaat of vergeet. Dat is in ons geval niet”, legt ze uit. “Wij leven inderdaad met Wies, en Wies is dood.” Paul zegt dat het nog veel dagen voelt als overleven. “Ik hoop dat dat minder wordt na verloop van tijd, maar het verdriet is er altijd.”
“We willen het heel goed doen voor onze kinderen en voor onszelf zo behapbaar mogelijk houden. Maar echt zin hebben in de toekomst, nee.” Ook Simone schudt haar hoofd. “Nee.”
Kijk de eerste aflevering van Leven naast de dood hier terug.
'Het Mooiste Meisje van de Klas' Anne Marie verloor haar kindje na drie dagen: 'Ik kon alleen maar nee zeggen'
