In ‘Vier Handen op Eén Buik’ gaat Karin Bloemen langs bij Nikita. Twee jaar geleden leerde zij elkaar kennen bij Nikita’s eerste zwangerschap. Haar moeder was toen erg ziek en ze is inmiddels overleden.
Toen Nikita vier maanden zwanger was van haar tweede kindje, overleed haar moeder aan COPD.
Het is voor Nikita moeilijk om over het overlijden van haar moeder te praten. “Het eerste wat ze deed toen we die dag langskwamen, was echt meteen mijn buik vastpakken en dat, dat is alles”, vertelt ze zichtbaar geëmotioneerd. Dat wil Nikita eigenlijk niet laten zien. Karin heeft contact gehouden met Nikita en vertelt dat haar moeder aan de beademing lag. “Iemand moet beslissen dat het dan klaar is, toch?” En die persoon was Nikita.
“Ja, dat was inderdaad heel lastig”, vertelt ze. “Vooral omdat ik op dat moment zwanger was. De hormonen die razen door je lichaam heen. Dat was echt heel moeilijk.” Op heldere momenten kon Nikita’s moeder aangeven dat ze zelf echt op was. “Het was voor haar goed, dus ik kon niks anders. Zij heeft mij op de wereld gezet, dus als ze mij vraagt haar te laten gaan, is dat het minste wat ik kan doen, toch?”
Na de uitvaart heeft Nikita de periode nog niet helemaal af kunnen sluiten. De as van haar moeder is bijvoorbeeld nog niet uitgestrooid. Karin vraagt of dat iets is wat Nikita wil doen. “Wij waren altijd wel op Scheveningen te vinden eigenlijk. Dat is de enige plek die ik kan bedenken waar wij samen zijn geweest, mooie herinneringen hebben gehad.” Nikita wil ook een deel van de as bewaren. Daarom gaat ze een gedenk-urn uitzoeken voor een mooi hoekje bij haar thuis.
“Rood was echt haar kleur”, vertelt Nikita bij het zoeken naar de gepaste urn. Ze komt er een tegen in de vorm van een roos. “Ze had natuurlijk ook een roos op de kaart voor de uitvaart. En rozen waren ook wel echt haar ding.” Karin heeft advies bij het kiezen. “Als je denkt van: oe, ik voel bijna tranen opkomen, dan is het meestal de goede beslissing.” Nikita kiest de rode roos en vervolgt haar weg naar het strand van Scheveningen.
Karin houdt de urn even vast, zodat Nikita hem open kan maken en haar schoenen uit kan trekken. Ze loopt naar zee en strooit de as van haar moeder uit aan de kustlijn.
Kijkers met stomheid geslagen na 'Vier Handen op Één Buik': 'Voor wie is die asbak?'
Kijk Vier Handen op een Buik hier terug.
