Ze beschrijft haar herinneringen aan de aanval als flitsen, in fragmenten. Ze denkt dat haar vader de intentie had om haar moeder te doden. “Hij liep de kamer uit en wij bleven achter, toen hoorden we hem zeggen: ‘Ik heb mijn vrouw vermoord’. Dus hij gaf zichzelf aan.”

Meulens’ moeder overleeft de steekpartij, maar ze is er vanaf dat moment slecht aan toe. Uiteindelijk wordt ook haar been geamputeerd dat tijdens de aanval ernstig is verwond. “Ze ging zo lang ik me kan herinneren ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ze heeft ook nog steeds last van de gevolgen.”

Geweld

Meulens’ vader gaat naar de gevangenis, maar na een tijdje komt hij weer thuis. “Mijn moeder heeft ervoor gezorgd dat hij niet lang hoefde te zitten. Hij had al in voorarrest gezeten”, vertelt Meulens. “Heel veel vrouwen die geweld meemaken – en dat zijn er veel in Nederland – krijgen die vraag ‘waarom blijf je dan?’. Maar pas als je in de schoenen van zo’n vrouw staat, weet je hoe het is.”

“Sommige vrouwen kunnen niet weg, omdat ze financieel afhankelijk zijn, andere vrouwen zijn – zoals mijn moeder – emotioneel afhankelijk.” Ze legt uit hoe haar moeder een bepaalt ideaal nastreefde. “Daar hoorde bij: een man, kinderen.”

‘Moederland’

Meulens heeft het verhaal van haar gezin verwerkt in haar autobiografische roman Moederland. Aan LINDA. vertelt de presentatrice hoe ze na de coronapandemie in een zware depressie raakt. Ze laat haar zoon en dochter bij hun vader achter en trekt bij haar moeder in. “Ik wilde het opschrijven om het zelf ook beter te begrijpen, maar ook voor anderen inzichtelijk te maken. Mijn moeder heeft een nare jeugd gehad met weinig liefde in een gezin waarin ze nauwelijks welkom was, vaak erbuiten werd geplaatst en vaak werd afgestraft. Het was heel naar.”

“Mijn vader hield van haar en hij was de eerste man die haar uit die soms gewelddadige gezinssituatie heeft gehaald en haar kinderen heeft gegeven. Zo zegt zij dat. Voor haar was het niet eens kiezen tussen twee kwaden, voor haar was het: ik ben liever met de vader van mijn kinderen dan zonder hem.”

Schrijver Chaja Polak vertelt in 'Over Leven' hoe ze ontsnapte aan deportatie tijdens Tweede WereldoorlogLees ook

 

Confronteren

Als Meulens 25 jaar is, besluit ze naar Curaçao te gaan om met haar vader te praten over haar jeugd. “Ik heb hem weleens willen confronteren. Ik heb van mijn moeder het verhaal gehoord, maar nooit van hem.” Ze wil weten waarom hij het gezin uiteindelijk heeft verlaten. “Ik had niet verwacht dat hij sorry zou zeggen, maar ik had wel verwacht dat we een gesprek zouden kunnen hebben, want ik was volwassen.”

Bij aankomst geeft haar vader meteen aan dat hij vindt dat ze vooruit moeten kijken. Naar het verleden kijken heeft geen zin, volgens hem. “Daar ben ik dus wel boos over geweest. Ik was vooral boos op mezelf dat ik niet door durfde te zetten.” Het gesprek is er nooit meer van gekomen.

Vergeving

“Vijf jaar later, op mijn dertigste, heb ik besloten: ik wil dit niet meer. Ik wil niet meer boos zijn, ik wil niet meer steeds denken aan waar ik recht op heb of hoe het eigenlijk had moeten gaan. Toen heb ik hem gebeld en heb ik gezegd: ‘Papa, ik vergeef u’. Hij heeft ook niet gevraagd waarom dan, zei ook niet dankjewel. Voor hem was het denk ik ook een vanzelfsprekendheid dat je elkaar vergeeft in bijbelse zin.”

Wil je Over Leven terugkijken? Dat kan hier. 

Voel je je onveilig in je eigen huis of heb je het gevoel dat iemand in je omgeving in een onveilige situatie verkeert? Je kunt Veilig Thuis 24/7 bellen op 0800-2000 voor advies of om een melding te maken. Ook kun je hen anoniem chatten. Heb je te maken met direct gevaar, bel dan 112.

Milouska Meulens openhartig over depressie: 'Ik had geen reden om me aan te kleden'Lees ook