Marjo tekent door een roze bril dolblij een samenlevingscontract met haar partner. Maar het blijkt allemaal een grote leugen: haar echtgenoot licht haar op en gaat er met haar geld vandoor. Door hem raakt ze nu bijna dakloos en schakelt ze ‘Uitstel van Executie’ in.

De moeder van twee schaamt zich enorm dat ze in de oplichting getrapt is.

‘Ik ben mezelf aan het verliezen’

Zes jaar na het plotse overlijden van haar eerste man, stelt Marjo haar hart weer open voor de liefde. Maar die nieuwe liefde blijkt een grote oplichter te zijn. Op zijn advies hoogt ze de hypotheek op hun woning op, waarna hij haar verlaat en met geen enkele cent over achterlaat.

Met zijn vertrek kan Marjo onmogelijk de lasten voor het huis in haar eentje dragen. En tot overmaat van ramp verliest ze ook haar baan. Desondanks maken het bedrog van haar geliefde en de schaamte toch de grootste wonden: “Ik ben mezelf aan het verliezen”, vertelt ze in tranen in Uitstel van Executie, “je krijgt ook gewoon lichamelijke klachten.”