Ik wist dat ik zou gaan huilen

‘Ik wist dat ik zou gaan huilen’, schrijft Marion. In de intro van haar column vertelt de schrijver dat ze zal verklappen waar zij aan denkt op 4 mei. Iets wat ze tijdens de uitzending bij Pauw niet kon vertellen. De complexe Indische pijn laat zich volgens haar niet in een paar minuten vertellen. Zelfs niet in een hele uitzending.

Onmogelijke taak

Marion vertelt in het artikel dat ze die avond liever met haar moeder wilde doorbrengen, die mantelzorg nodig heeft. Haar moeder, een vrouw die nooit zal vergeten dat ze een angstige revolutietijd heeft mee gemaakt.  ‘Ik wist dat het een onmogelijke taak is om in een paar minuten, in zo’n setting, de pijn van de genegeerde Indo uit de doeken te doen op een manier dat je ook wordt gehoord door mensen die zich er niet in interesseren’, vertelt Marion.

Scheepsramp

In de column schrijft ze over haar overleden vader, die als drieëntwintigjarige de scheepsramp van de Junyo Maru had overleefd. Hij was één van de duizenden krijgsgevangenen van het schip. Ze vertelt hoe ze haar vader voor zich ziet: ‘Hij hangt aan een vlot met nog elf mensen. Even daarvoor was zijn vriend voor zijn neus met een bijl door een Japanner gedood omdat hij een sloep wilde pakken, aangezien hij wist dat mijn vader niet kon zwemmen’.

Vader

Marion wil namens haar vader de slachtoffers herdenken. Zo schrijft ze in haar column: ‘Ik herdenk namens hem de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog aan die kant van de aardbol net zoals de slachtoffers hier, en ook de huidige slachtoffers van huidige oorlogen. Tegelijk voel ik mij in die oceaan, in de nacht, zoals mijn vader hangend aan een vlot, en hoor de stemmen in alle talen, mensen die om hun moeder roepen en die niet worden gehoord’. Aldus Marion.

Bekijk hier het fragment uit Pauw