Gisteren liep ik wat te dollen met Sjors, een heerlijk tegendraadse vierjarige. Zijn moeder, vriendin Suus, gaf me een knipoog en zei: ‘Is het niet de zoon die je altijd wilde hebben??’ Ik glimlachte, maar dacht vooral aan jou. Alleen jij en ik weten wie mijn zoon had kunnen zijn.
Vooral in deze tijd, als een koude wind regendruppels in het gezicht slaat en de dagen donker zijn, ben je vaak in mijn gedachten. Maar ook als Lisa opduikt, de dochter van een kennis die rond jouw uitgerekende datum ter wereld kwam. Abel, hoe zou je er nu uitzien? Had je graag een scooter gewild, stiekem al een joint gerookt en was je klaar voor de liefde? Vragen waarop we nooit antwoord krijgen.
Achttien jaar geleden, tijdens een natte herfst, deed jij plotseling je intrede. Mentaal was ik kapot. In duizenden scherven lag ik. De innerlijke overtuiging ‘dat mensen niet voor me kiezen’ lag nog diep verankerd. De weg van de meeste weerstand was het enige pad dat ik kende en bewandelde. Ik zocht troost. Dat vond ik bij een overspelige echtgenoot en depressieve kunstenaar.
Ineens was ik zwanger. Het dilemma van het alleenstaande ouderschap, die verantwoordelijkheid; het joeg me vreselijke angst aan. Ik kon niet voor je kiezen, omdat ik geen liefde voor mezelf kende. Wat had iemand zoals ik aan een pure, onbeschadigde ziel te geven? Dat kon alleen maar slecht aflopen. Daarvan was ik overtuigd.
Hoe anders is het nu. Moeder zijn gaat me best goed af, vind ik zelf. Voor Puck is de puberteit lastig. Dat haar zus en ik elkaar feilloos aanvoelen, verwart ze soms met een ‘voorkeur hebben’. De waarheid is dat Puck uit exceptioneel kostbaar materiaal is opgebouwd. Alleen al door de speciale positie die ze, net als jij, in mijn hart inneemt.
“Vergeet nooit; jij was het die van mij een moeder maakte”, vertelde ik Puck afgelopen weekend, toen we samen in bed lagen en naar muziek luisterden. “Met jou deed ik alles voor het eerst. Van bevallen tot ruzie maken bij het consultatiebureau en van het klimrek opvangen tot loslaten en uitzwaaien bij school.” Ze lachte lief en ik zag dat het haar raakte.
Ooit zal ik ze over jou vertellen, Abel. Dat ik dankzij jou precies wist wanneer ik wél klaar voor het ouderschap was. Zonder dat je geboren mocht worden, heb je een beter mens van me gemaakt. Door jou koos ik voor het eerst van mijn leven eindelijk eens voor mezelf.
Dank.
Foto: Prive Maaike Olde Olthof
