Waar het vroeger de normaalste zaak van de wereld was dat kinderen de achternaam van hun vader kregen, is het tegenwoordig steeds gebruikelijker dat kinderen de achternaam van hun moeder dragen. 

Zo ook de kinderen van singer-songwriter en journalist Aafke Romeijn. Toch krijgt nog altijd de meerderheid de naam van de vader. Ouderwets? Dit vinden jullie ervan:

Lees ook
Aafke Romeijn gaf kind haar achternaam en is geïrriteerd door deze vraag daarover

1. Aimée: ‘Je wilt niet weten hoeveel mensen beginnen met de vraag: ‘Vindt je man dat niet erg?’ Ik spreek uit ervaring. Omdat deze vraag al zó vaak gesteld is, heb ik steeds minder zin om uit te leggen waarom wij daarvoor gekozen hebben. En de uitleg is zo simpel: mijn achternaam vonden we gewoon mooier. Je kiest de voornaam toch ook omdat je deze mooi vindt? Maar uiteraard is iedereen hier vrij in.’

2. Stephanie: ‘Mijn kinderen hebben mijn achternaam gekregen. Daar was de gemeenteambtenaar best van onder de indruk. ‘Weet u dat wel zeker? Dit beslist u dan ook meteen voor de kinderen die u misschien in de toekomst nog krijgt hoor!’ Bedankt voor de tip.’

3. Ilona: ‘Ik heb heel ouderwets en bewust ervoor gekozen om de naam van mijn man aan te nemen. Gewoon omdat ik het een mooie gedachte vind dat wij dezelfde naam kregen toen we trouwden en dat mijn dochter en ik dezelfde naam als haar vader hebben. Ik heb haar al gedragen en zo draagt mijn man haar door zijn achternaam aan haar te geven. Dan maar ouderwets. Dit is een keuze die ik bewust heb gemaakt.’

4. Daisy: ‘Ons zoontje heeft ook mijn achternaam. Mijn man en ik zijn vijf dagen voor de geboorte getrouwd en hij heeft mijn naam aangenomen. We krijgen wel vaak verrassende blikken als mensen horen dat het dus andersom is. Er zit wel een reden achter waarom wij het zo hebben gedaan, maar toch. Veel mensen vinden het vreemd.’

5. Linda: ‘Mijn kinderen hebben ook mijn achternaam gekregen, maar dat was meer uit praktisch oogpunt. Mijn man is van buitenlandse afkomst is en ik had geen zin om elke keer maar te moeten bewijzen dat het wel echt mijn kinderen zijn. Niemand heeft ooit aan mij de vraag gesteld wat de vader ervan vindt.’

6. Pieter: ‘Wij lieten het afhangen van het geslacht van het kindje. Bij een meisje de achternaam van de vader en bij een jongetje de achternaam van de moeder.
Ik blijf dat nog altijd de eerlijkste afweging vinden.’

7. Judith: ‘Ik vind het juist mooi dat onze kinderen de achternaam van mijn man hebben. Ik heb de kindjes gedragen en vind het dan bijzonder om de vader de kinderen zijn achternaam te mogen geven. Wij zijn ook getrouwd en ik draag de achternaam van mijn man met trots. Hoe zoet dat ook klinkt.’

8. Yvonne: ‘Bizar dat dit blijkbaar nog steeds ‘apart’ is. Toen ik zeventien jaar geleden zwanger was, had ik gelukkig de keuze al. Die belachelijke ‘Ik hoop dat het een zoon wordt, want dan kunnen we de naam nog doorgeven’-instelling is daarmee ook meteen van de baan. Zelf hebben we wel zijn naam gekozen omdat ik het mooier vond matchen met hun voornaam (we hadden al wat bedacht). Maar niet vanwege een traditie.’