Hoe is het om weer thuis te zijn? 

“Ik woon eigenlijk in Amsterdam op driehoog, met mijn vriend die astma heeft. Hij zit in de risicogroep. Bovendien kon ik de trappen van mijn huis helemaal niet op. Gelukkig had ik vrienden die hun huis aanboden. Daar verblijf ik nu. Zij wonen tijdelijk ergens anders. Mijn ouders komen iedere dag eten brengen en de was doen.”

Wat was de grootste uitdaging toen je weer thuiskwam?

“Je wordt naar huis gestuurd als je nog ziek en verzwakt bent. Het herstel duurt lang en ik kan nog steeds anderen besmetten. Dat vind ik lastig; ik ben hulpbehoevend want ik kan nog niet zoveel, maar tegelijkertijd mogen er geen mensen in mijn buurt komen. Ik heb veel geluk dat ik in dat huis van mijn vrienden kan verblijven, anders had ik mijn vriend misschien ziek gemaakt.”

Waar loop je nu tegenaan?

“De angst dat je iemand besmet is groot. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik iets gevaarlijks met me meedraag. Bijvoorbeeld met handen wassen, dan doe ik de kraan met een doekje dicht en gebruik ik ontsmettingsmiddel. Als ik de balkondeuren open, dan wil ik meteen de deurklinken ontsmetten.”

Dat klinkt heftig.

“Ja, mijn ouders en vriend vonden mij eerst erg dwangmatig. Daardoor realiseerde ik me dat ik doorsloeg in de maatregelen. Ik heb er toen veel over gepraat.”

Kreeg je informatie over hoe je hier mee om moet gaan?

“De meningen zijn verdeeld over tot wanneer je besmettelijk bent. Ik heb verschillende bronnen geraadpleegd. Een viroloog zegt dat iemand 24 uur koortsvrij moet zijn. Dan zit er niet genoeg virus in je systeem om besmettelijk te zijn, zegt hij. Dat voelde voor mij vreemd, want ik had nog wel andere klachten, zoals hoesten en darmklachten. Weer een andere arts zegt dat je een week koortsvrij moet zijn. Het RIVM hield eerst 24 uur klachtenvrij aan, maar veranderde dat later naar drie dagen klachtenvrij.”

Malou vervolgt: “De informatie die je krijgt is erg tegenstrijdig en verandert steeds. We weten er nog niet genoeg over. Zodra je er middenin zit, wordt dat heel belangrijk. De onzekerheid maakt je angstig.”

Op Instagram postte je een story over hoe ingewikkeld het doen van de was is tijdens en na zo’n ziekenhuisopname. Hoe zit dat precies?

“In het ziekenhuis wassen ze je kleding niet. Iemand uit je omgeving moet die was ophalen. Maar je zweet natuurlijk veel en je hoest in je mouw, dus overal zitten virusdeeltjes. Je moet kleding daarom in een plastic zak doen en die zakken dichtmaken, zodat het virus zich niet verder kan verspreiden. Dan worden de virusdeeltjes minder besmettelijk. Als iemand anders het wast, moet de zak eerst 48 uur dichtblijven in verband met besmettingsgevaar.”

“Pas dan kan een ander de zak veilig openen en wassen. Ik heb inmiddels zelf een heel systeem bedacht, met verschillende plastic tassen waar de tijd op is geschreven. Ik wil wel even benadrukken: ik ben geen arts of viroloog, dus ik moet het ook doen met de informatie die ik krijg.”

Bekijk hier Malou’s uitleg over hoe ze haar was doet (tekst gaat verder na de video):

Heb je tips voor anderen die na een ziekenhuisopname weer thuiskomen?

“Dit zijn mijn tips:

1. Zorg dat je de eerste dagen iemand hebt die eten maakt en boodschappen doet.

2. Het is fijn als er iemand ook ’s nachts telefonisch bereikbaar is. Vooral nachten zijn pittig; ik heb veel nachtmerries en heel soms lichte herbelevingen. Ook ben ik ’s nachts benauwd. Het geeft rust dat ik weet dat ik mijn beste vriendin kan bellen. 

3. Huur een rollator bij de thuiszorg, want je moet je conditie weer opbouwen.

4. Maak een systeem voor het wassen, en werk met plastic zakken, waar je op schrijft hoe lang de was al in de zak zit.  

5. Heel belangrijk: blijf erover praten met mensen, over wat je (hebt) mee(ge)maakt. Neem tijd voor verwerking, want het is een rollercoaster. “