Tijdens haar zwangerschap vertelden doktoren Erica de Haan (62) twee keer dat haar ongeboren dochter niet meer leefde, tót de arts in een doodstille operatiekamer ineens een roze baby in zijn handen hield.
Erica: “Het eerste wat ik me herinner is een klap in mijn gezicht en iemand die zei: je dochter, ze leeft!”
Lees ook
Tessa wist pas bij de bevalling dat ze zwanger was: ‘Ik voelde ineens een hoofdje tussen mijn benen’
Ze dacht dat het wel een tijdje zou duren voor ze weer in verwachting zou zijn, maar Erica’s tweede zwangerschap kwam sneller dan verwacht. Zij en haar toenmalige partner Thedo Keizer waren dolgelukkig. Vanwege haar leeftijd – ze was toen 38 – liet ze zich al in een vroegtijdig stadium onderzoeken. “Daar begon de ellende”, vertelt Erica ons. “De dokter zei dat er geen volledige bevruchting had plaatsgevonden. Het kindje was niet levensvatbaar en moest gecuretteerd worden.”
Dat nieuws kwam hard aan. Erica: “Maar toch, ik geloofde de gynaecoloog niet. Ik was eerder zwanger geweest en wist hoe het voelde.” Overtuigd van haar gelijk vroeg ze of ze in het ziekenhuis nog een laatste echo wilden maken voor ze het kind zouden weghalen. De aanwezige verpleegster schrok toen even later een duidelijke hartslag door de kamer klonk. Erica was opgelucht. “Zie je wel, dacht ik. Ik krijg een kind.”
De zwangerschap verliep niet zoals gehoopt. Erica kampte met een hoge bloeddruk, kreeg zwangerschapsdiabetes en kwam 35 kilo aan. Ze kon niets meer en werd in het ziekenhuis opgenomen. De ongeboren baby lag in een stuit en zou sowieso met een keizersnede ter wereld komen. Maar voor het zover was, braken de vliezen al. Erica raakte in paniek. “Instinctief voelde ik: dit gaat helemaal fout.”
Terwijl de verpleging haar voorbereidde op een spoedkeizersnede zag ze op de monitor ineens de hartslag van de baby wegvallen. “En toen werd het stil. In de kamer en in mijn hoofd”, blikt Erica terug. De arts vertelde dat ze haar dochter was kwijtgeraakt en koppelde de apparatuur los. “Ik begon heel hard te gillen. Dit kon niet waar zijn. Het kon niet. Toen ben ik overeind gekomen en op mijn zij gaan liggen.”
Ze moest hoe dan ook bevallen, maar omdat de baby al was overleden en de enige operatiekamer bezet was, zou de keizersnede worden uitgesteld tot de volgende ochtend. “Ik had ineens zo veel vragen, wilde zo veel regelen. Mag ik het een naam geven? Mag ik het zelf aankleden? Kan mijn dochter warm gehouden worden tot ik bij kom uit de narcose? Mag ik een borrel? Dat laatste mocht niet, maar de rest kreeg ik die avond geregeld. Ik voelde me zo sterk en toen begonnen de weeën ineens opnieuw.
Een chirurg en een anesthesist brachten haar alsnog met spoed naar een operatiekamer. Verder was er niemand, het kind was immers al overleden. Pas toen Erica ontwaakte uit haar narcose hoorde ze dat haar dochter tóch levend ter wereld was gekomen. “Ze waren bang dat ik haar niet zou accepteren, omdat ik onder narcose was gegaan met het idee dat mijn dochter was overleden. Maar toen ik haar zag dacht ik alleen maar: het is goed.”
Een litteken op haar billen herinnert Justine, die inmiddels 24 jaar is, nog aan de manier waarop ze ter wereld is gekomen. Erica: “De chirurg dacht natuurlijk even snel een overleden babytje uit mijn buik te halen, tot hij opeens een gillend roze kind in zijn handen had.” Op die snee na was Justine kerngezond. Een klein wonder, gezien de stressvolle omstandigheden waarin ze geboren werd. Ze staat tegenwoordig maar zelden stil bij het feit dat ze al twee keer doodverklaard is: “Het is mijn verhaal, maar het is ook toevallig dat ik het ben. Ik besef me vooral wat voor achtbaan dit voor mijn ouders moet zijn geweest.”
Erica kreeg na de bevalling psychische hulp om alle gebeurtenissen te verwerken. Dat hielp. Al mocht er in de eerste weken “niemand in de buurt komen van Justine” en stond ze nog jarenlang ’s nachts aan haar bed om te controleren of ze nog ademde. “Ik had het al moeilijk met een niesje.” Ze zal nooit weten wat er die avond misging waardoor de artsen dachten dat Justine dood was. Misschien zat de navelstreng klem en schoot die pas los toen Erica op haar zij ging liggen. Maar vastgesteld is dat nooit. Het bezorgt haar nog wel eens een onrustig gevoel en nare dromen. Toch is ze ook dankbaar. Die intense beginperiode heeft de basis gelegd voor een hele hecht band tussen moeder en dochter. “Dat raken wij niet meer kwijt.”
Justine en Erica
