Je hebt het je vast weleens afgevraagd terwijl je met een bak chips voor de tv zat tijdens het Eurovisie Songfestival: wat doet Australië hier eigenlijk? En Israël? Ze horen toch niet bij Europa? Klopt. En toch staan ze er weer.
Er zijn zelfs landen buiten Europa die mee mogen doen, maar dat nog nooit gedaan hebben.
Even terug naar de basis: het Eurovisie Songfestival begon in 1956 als een gezellig Europees feestje. Landen uit Europa kwamen samen om via een bombastisch muziekfestijn te laten zien dat we ondanks alles toch écht één continent zijn. Maar inmiddels is dat feestje een stuk minder exclusief.
Israël doet al mee sinds 1973. En Australië? Die stonden in 2015 ineens op het podium omdat het de zestigste editie van het festival was en ze daar al sinds de jaren tachtig fanatiek naar keken. Wat eenmalig zou zijn, werd dankzij groot succes een jaarlijks terugkerend optreden.
Het geheim zit ’m in de EBU – oftewel de European Broadcasting Union. Dat is het clubje publieke omroepen dat het Songfestival organiseert. Als jouw nationale omroep lid is van de EBU (of er heel goed mee samenwerkt), mag je in principe meedoen. Het land hoeft dus niet per se binnen Europa te liggen.
Turkije, Marokko, Armenië, Georgië en zelfs Azerbeidzjan deden ook al mee. En Cyprus, dat geografisch in Azië ligt, is inmiddels gewoon een Songfestival-veteraan.
Stel dat Australië de trofee mee naar huis neemt (en ja, die kans is er elk jaar weer), dan hoeven we écht niet allemaal richting down under te vliegen. Er is van tevoren afgesproken dat het festival bij winst van Australië altijd in Europa blijft.
Zoals gezegd: er zijn zelfs landen die mogen meedoen, maar dat (nog) nooit hebben gedaan. Egypte, Jordanië, Algerije, Libië, Libanon én zelfs Vaticaanstad zijn technisch gezien welkom op het podium.
Knuffels, tranen en een hoop gejoel: Claude viert finaleplek Songfestival met zijn familie
