De dochter van Caroline Mosselman (54) was jarenlang verslaafd aan drugs, zonder dat haar moeder het door had. Maud (20) ging gewoon naar school en haalde daar goede cijfers.
“Drugsverslaving? Dat is iets voor mensen onder een brug, dacht ik eerst”, vertelt Caroline. “Achteraf denk ik: wat ben ik blind geweest.”
“Eén keer zag mijn man het. Tijdens het avondeten, zo’n vier jaar geleden. ‘Wat zijn je ogen raar, heb je drugs gebruikt?’, vroeg hij. Ze gaf toe dat ze de nacht ervoor een pilletje had geslikt. We zagen toen nog niet zozeer het gevaar. We waren alert en waarschuwden haar, maar XTC gebruiken is – helaas – ‘normaal’ onder de jongeren. Ze haalde haar hele trukendoos uit de kast en zei dat het de eerste en de laatste keer was geweest. Pas jaren later gaf ze aan dat ze het moeilijk vond er vanaf te blijven. We zijn toen naar een verslavingsinstelling gegaan. Preventief, dachten we nog, want stel je voor dát… Ze heeft daar toen twee keer een gesprekje gevoerd. Ik dacht: wat is ze goed bezig, ze onderkent haar zwaktes en werkt eraan.”
“Maar afgelopen mei bleek het probleem toch veel groter dan we dachten. Ze kwam naar ons toe en vertelde dat ze merkte dat ze geen ‘nee’ meer kon zeggen tegen drugs. Inmiddels gebruikte ze alles wat los en vast zat: ze blowde veel, gebruikte XTC, GHB, ketamine en cocaïne. Soms probeerde ze met drugs te stoppen, maar dan greep ze naar de drank. En dan niet op zo’n manier dat ze ’s ochtends al een fles wijn aan haar mond zette, maar wel dat ze ongelooflijk veel dronk in het weekend. Het maakte eigenlijk niet zoveel uit wat het was.”
Tekst gaat door onder de foto.
“We waren geschrokken, verdrietig, maar eigenlijk ook erg opgelucht dat ze zelf aan de bel trok. Dit gaan we aanpakken, dacht ik meteen. We hebben gelijk met iemand uit de verslavingszorg gebeld en hij opperde een opname in een kliniek. Daar was ik heel verbaasd over. Extreme drugsverslaafden, die onder een brug liggen, díe worden opgenomen, dacht ik. Maud ging naar school, had een baantje, liep stage en had een grote vriendengroep. Dit stond heel ver van ons bed. Toch zei Maud onmiddellijk: ‘Dat wil ik wel.’ We hebben haar ingeschreven met het idee dat ze waarschijnlijk afgewezen zou worden: ‘Het is vast niet erg genoeg.’ Twee weken laten kon ze terecht in een kliniek in Voorthuizen.”
In de kliniek kwam pas echt de ernst van de situatie aan het licht: ze gebruikte zo’n beetje elke dag, ook op school. Ze heeft veel geluk gehad en had het ook makkelijk niet kunnen redden. Meerdere malen is ze op het randje van buitenbewustzijn geweest. Dat ze gewoon twee uur ‘knock’ (van knock-out, red.) ligt te gaan, zoals ze dat zelf noemt. Dat is in haar scene, allemaal leeftijdsgenoten, heel normaal. ‘Maar belden jullie dan geen dokter?’, vroeg ik. ‘Nee joh, we hielden elkaar allemaal goed in de gaten’, was het antwoord.”
“Nu denk ik: wat ben ik blind geweest. Waarom heb ik haar naar feestjes in Antwerpen die tot 6.00 uur duurden laten gaan? Soms als ze uitging, lag ik wakker in bed, bang dat het mis zou gaan. Hoe zou ik reageren als de politie straks bij me aanbelt met slecht nieuws?, ging er dan door mijn hoofd. Ik voelde dus ergens wel dat er iets aan de hand was. Ik was alert en probeerde er met haar over te praten, maar elke puber is weleens afwezig, chagrijnig, boos of depri. En als ik het aankaartte, had ze altijd een woordje klaar: ‘Maar ik haal toch goede cijfers?’ Achteraf gezien denk ik ook dat ik het onbewust wílde geloven. De waarheid was te hard.”
“Op haar veertiende raakte Maud voor het eerst in aanraking met drugs. Dat is volgens mij een joint geweest. Tenminste als je alcohol niet meetelt; ze dronk al weleens eerder een glaasje met ons mee op verjaardagen. Daar waren wij niet zo streng in, ik vond de leeftijdsgrens betuttelend. Ik dacht dat ze het beter thuis kon doen, dan in de grote boze wereld. Achteraf gezien snap ik die leeftijdsgrens wel veel beter. Het is wetenschappelijk bewezen dat hoe later jongeren in aanraking komen met verdovende middelen, dus ook alcohol, hoe beter ze er tegen zijn opgewassen. Maud was onzeker, had faalangst en was hooggevoelig, dus dat drugs haar zelfverzekerd lieten voelen, heeft ook zeker meegespeeld.”
Tekst gaat door onder de foto.
“Het gaat nu goed met Maud. Ze verbleef vijf weken in de kliniek, heeft drie maanden deelgenomen aan een nazorg-programma en zal nog een jaar regelmatig langskomen bij de kliniek voor een gesprek. Ze pakt het heel serieus aan; ze gaat dagelijks naar meetings van een zelfhulpgroep. Misschien wordt dat later minder, maar hopelijk blijft ze het wel haar leven lang doen, want dat is het ‘medicijn’ voor verslaafden. Maud woont nog thuis en om haar te steunen en niet te triggeren, hanteren wij een alcoholvrij huis. Het risico dat ze terugvalt is altijd aanwezig en die kans is statisch gezien zelfs best groot. Maar dat is niet gelijk het einde van de wereld, zolang ze maar weer de moed en de kracht vindt om er bovenop te krabbelen. Ik kan haar er niet voor behoeden, het is een kwestie van loslaten. Het herstel moet ze echt zelf doen.”
Lees ook
Nicolette verloor haar dochter aan XTC: ‘Haar dood mag nooit voor niks zijn geweest’
“Ik zeg zeker niet dat iedereen die weleens een pilletje slikt of een blowtje doet verslaafd is. Verslaving is een ziekte, alleen je weet nooit van tevoren of je die hebt. Toch wil ik heel graag andere ouders waarschuwen, want wat je weet van je kind, is echt maar het topje van de ijsberg. Denk niet dat je alles ziet; verslaafden zijn meester geworden in liegen en verbergen.” Hoe je er dan wel op tijd achterkomt? “Ik weet het niet. Ik denk dat het belangrijk is dat je grenzen stelt. Als iets niet goed voelt, zeg je nee. Dan heb je maar een weekend ruzie, omdat ze niet naar een feestje mag. Probeer ook contact te leggen met ouders van vrienden, anders word je tegen elkaar uitgespeeld: ‘Ál mijn andere vrienden mogen ook’. En misschien wel het belangrijkste: blijf praten, laat zien dat je openstaat. Daardoor heeft Maud uiteindelijk ook de moed gehad om hulp te vragen.”
