Ik volg het nieuws en alles wat er in Italië gebeurt op de voet. Na het ochtend-‘Buongiorno bella’ van WJ ga ik direct door naar mijn nieuws-app.
Wat is de stand van zaken? Kan WJ nog komen volgende week? Kan hij nog terug naar huis? Want dat is zijn grootste probleem. ‘Kijk schat, naar Nederland komen is niet het meest ingewikkelde van het verhaal. Maar ik wil zeker weten dat ik Italië weer in kom. Hier woon ik. Dit is mijn thuis. In Nederland leef ik uit een koffer. Als de wereld op slot gaat, wil ik thuis zijn.’
‘Ja tuurlijk,’ antwoord ik. ‘Dat begrijp ik.’
Maar eigenlijk begrijp ik het helemaal niet. Ik ben toch hier?! Ik was toch helemaal in?! Je hebt hier toch ook je bedrijf! Maar wat kan ik zeggen zonder wanhopig te klinken? Ik ben nu eenmaal een emotionele zot, daar kan ik deze man niet mee opzadelen.
We brengen wederom uren aan de telefoon door, maken plannen terwijl het coronavirus doorwoekert en Italië uiteindelijk compleet op slot gaat. WJ mag alleen naar buiten met een bepaald formulier. De supermarkten zijn nog open, verder niets, en er voltrekt zich een drama waar we op de Nederlandse televisie getuige van zijn. ‘Het is hier best ver vandaan,’ probeert mijn geliefde mij gerust te stellen, ‘dus ik ben er niet zo bang voor.’
En dan bereikt corona ook Nederland. Iets wat ik niet voor mogelijk hield, gebeurt ook hier: we gaan in lockdown en ik raak bijna volledig in paniek. Die heerlijke kalmerende sexy stem van WJ houdt me nog een beetje bij zinnen. We vullen onze dagen met complottheorieën, sturen elkaar YouTube-filmpjes en filosoferen erop los. Samen met mijn dochter maak ik een ritje door Amsterdam. Een ongelooflijk tafereel. Doodstil. De Dam, de Bijenkorf, het Rokin waar normaal gesproken geen doorkomen aan is… Uitgestorven. Ik film het voor WJ met op de achtergrond George Harrisons Here comes the Sun doo’ndoodoo… It’s Allright…
Ondanks de enorme tragedie die deze pandemie met zich meebrengt, maak ik me vooral druk om de liefde. Gaan wíj het overleven, ik bedoel: qua gevoel? Wanneer zie ik hem weer? Houdt iets dat zo pril is stand? Vragen, vragen. En daar kan natuurlijk maar één iemand antwoord op geven. Marion. Mijn vriendin, het medium.
Ik bel haar: “Schat, wil je de kaart voor me leggen?” En de volgende dag zit ik in Woerden aan haar eettafel. Een dampende beker thee en het tarotspel voor me en Marion tegenover me. Ze kijkt me meelevend aan. Ze is het wel gewend. Niet alleen van mij, maar van heel veel vrouwen. Want waarvoor gaan de meesten van ons naar een kaartlegger of helderziende? Juist, de liefde. Het gaat altijd om Matters of the Heart en is er niemand in zicht, dan willen we weten of hij ergens uit een onverwacht hoekje komt opduiken.
Vroeger al: ‘Zal ik ooit trouwen? Krijg ik kinderen?’ Dat zijn toch de vragen waar de meeste vrouwen voor gaan. Natuurlijk ook voor een baan of verhuizing, maar de liefde… Ach de liefde, daar draait het toch allemaal om. En bij positieve feedback ben je weer voor een tijdje gerustgesteld. “Hij houdt van jou en heeft geen ander.” Dank u. En zo kun je weer even achterover zakken in de leunstoel van je relatie. Het leven is oké.
Maar dat was vroeger. Nu wil ik alleen weten of onze romance deze pandemie overleeft. Ik moet schudden, kaarten trekken en de geliefde komt er direct uit. “Ja hoor”, zegt Marion. “Zit helemaal goed. Zoals ik al eerder zei, hij kan niet goed bij zijn gevoel, maar hij vindt je nog steeds even leuk. Maar let wel, de kaarten zeggen altijd wat er op dít moment speelt. Het is een weergave van het hier en nu.” Jaja, wuif ik de waarschuwing weg, en stap totaal bevredigd in de auto. Het zonnetje schijnt en ik rij tussen de weilanden door richting Amsterdam. Ik zet George Harrison nog even flink hard: ‘Here comes the sun doo’ndoodoo…’
Lees hier Sophie’s vorige column:
‘We beseffen geen van beiden dat ons leven vanaf dat moment voorgoed zal veranderen’
