Ik leerde het spel vijftien jaar geleden kennen. Ik speelde het toen zoals bijna alle kinderen dat doen. Huisje bouwen, zwembad ernaast, Sim erin en dan het trappetje weghalen. En dan maar kijken hoe ze spartelen. Sadistisch, maar op de een of andere manier toch enorm lollig. Daarnaast kwamen er regelmatig cheats bij kijken, (hallo ongelimiteerde bankrekening) en konden de huizen niet groot en decadent genoeg. Een baby krijgen? Dat neemt in de Sims-wereld zo’n vijf dagen tijd in beslag. Dat is nog eens doorpakken.

Therapeutisch spelletje

Inmiddels heeft mijn Sims-gedrag heel andere vormen aangenomen. Je zou het zelfs bijna therapeutisch kunnen noemen. Sinds begin dit jaar speel ik het spel weer een stuk vaker, ook al probeerde ik eerst deze gewoonte nog in te ruilen voor boeken. En dan niet groots en meeslepend, maar gewoon kei-kneuterig.

Echt, het kan me niet burgerlijk genoeg. Ik richt m’n appartementje knus in, regel een digitale hond als huisdier en leef een heerlijk normaal leventje. Naar een kantoor gaan om te werken? Kan gewoon. Karaoke zingen in een nachtclub? Gezellig, neem je vrienden mee. The Sims kent geen corona, dus kan ik alle dingen die ik in het echt mis tijdelijk digitaal inhalen.

Ook voor verjaardagen werkt het. Ik werd deze week achtentwintig en dat is allemaal keurig coronaproof gebleven. Ik ben gelukkig verschrikkelijk in de watten gelegd door mijn vriend en mijn ouders komen later nog langs, maar dat is het wel. Geen afspraken met vrienden uit andere steden, geen etentjes en ook geen bezoek van de opa’s en oma’s: zij blijven nog even op veilige afstand thuis. Helemaal prima, want het is de tijd waarin we leven. Maar stiekem mis ik tóch die huiskamer vol familie.

Bezigheidstherapie

Van dat soort restricties heeft mijn fictieve Sims-huishouden gelukkig helemaal geen last. Zij plannen gewoon een huisfeestje. Maximaal vier man? Daar zit je al aan met alleen de entertainers, catering en cocktail shakende mixologen. Zodra de muziek aangaat komt de halve buurt naar binnen banjeren en blaas ‘ik’ de kaarsjes uit without a care in the world. Wat een feest.

Ik kan deze bezigheidstherapie echt van harte aanbevelen aan mensen die last hebben van een herfstdipje of opkijken tegen een lange winter vol maatregelen. Duik af en toe lekker een uurtje weg in een wereld die precies doet wat jij wilt. Heerlijk toch?

Lees ook
Binnenkort op (Amerikaanse) TV: de strijd om wie het beste kan Simsen