Ja lieve mensen, daar ben ik weer. Jullie shockcolumnist. Hoe is het met iedereen? HARD toe aan corona-reisjes met Corendon? Want we hebben het zwaar hé, in onze gifgaswolk…
Of wacht, …onze tentenkampen… of nee, nee… in onze huizen, dat bedoel ik natuurlijk! Onze vinexquarantaine.
Hoe houden we het vol? Geen mens is er zo slecht aan toe als wij. Ik had nog een van de vluchtelingenkindertjes uit Moria aan de telefoon terwijl we allebei in de rij stonden, ik bij Ikea en hij voor voedsel. En we waren het ontroerend eens: we zitten in hetzelfde schuitje.
Dat van hem mag dan wel lek zijn, maar het is wel mooi gestrand in het Griekse zonnetje, terwijl ik daar nu niet eens heen kan. Schande! Gelukkig is er één lichtpuntje voor als ik deze zomer aan mijn buisje in huis gekluisterd zit. Een klein waakvlammetje dat godzijdank langzaam dooft als het Olympisch vuur: er is namelijk geen sportzomer! Hoezeeeeeee!
Geen wielrennen, geen spelen, geen voetbal. Geen mannen die met kippenvel van gewichtigheid talkshow na talkshow vullen met lullen over ballen. Wat een heerlijkheid! Dank je, corona! Ik heb sowieso jarenlang angorafobie gehad. Dat was de verstikkende angst om Mart Smeets in zijn trui op tv te zien.
Zelfs na zijn pensioen had ik er nog last van. Omdat hij dan toch opeens weer de neiging had om in DWDD op te duiken en daar op gewichtige toon te vertellen hoe nederig hij werd van een of ander larmoyant sportmoment. Mannenemoties. Wat zijn die saai zeg! Huilen met de omweg van een touretappe.
Ik verbaas me er enorm over hoe de heren op social media die ene vrouwentalkshow al niet konden hebben, terwijl vooral in de zomer vaak geen radio of tv kan worden aangezwengeld zonder voetballers een uur achter elkaar alleen maar ‘eeeeh’ te horen zeggen of commentatoren minutenlang hysterisch te horen krijsen over een gooooooooooaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal.
Onverdraaglijk. Ik heb er al jarenlang PTSS van, dat mogen jullie gerust weten; posttraumatisch sportsyndroom. Maar nu ligt er een heerlijk lege tv-toekomst voor ons open. Geen voetjesbal, wat een genot. Misschien gaan nu wel echt interessante dingen worden besproken. Wie weet gaan we zelfs op onszelf en onze maatschappij reflecteren.
Hoewel het me wel zorgen baart dat het programmamakers vooralsnog goed lukt hun zendtijd te vullen met praten over alles wat niet doorgaat. Dat moet op een gegeven moment doodbloeden, toch? Je kunt toch niet blijven praten over niets? Oh shit…. dat kan wel; ik was helemaal Veronica Inside vergeten.
Nu we het daar toch over hebben, die omschrijving van mij als vrouwelijke Johan Derksen, bevalt me niet. Wat weet die pratende asbak met zijn treksnor nou, naast een beetje sigarenrookseksisme? Nee, dan Van Gaal. Die legde laatst in Op1 nog aan Dijkhof uit hoe het allemaal zat met de coronacrisis. Hij wist het zelfs beter dan Rutte. Ja, Van Gaal weet het allemaal. Dus ik zou het op prijs stellen als ik voortaan werd aangesproken als de vrouwelijke Louis van Gaal.
Lees ook
‘Lieve kunstenaars, denken jullie echt dat dat gedram werkt?’
