Columnist Maddy Stolk (49) vertelt over haar leven na haar hersenbloeding. Deze week vertelt ze over haar thuishaven en onze hoofdstad Amsterdam.
Het is de grote liefde die ik altijd heb ontkend en tientallen malen de rug heb toegekeerd. De eerste jaren samen herinner ik mij niet meer: ik was net vijf toen ik in het kielzog van mijn ouders uit Amsterdam vertrok, omdat zij hun kinderen niet in een poel van verderf wilden laten opgroeien. Zodra ik zelfstandig genoeg werd geacht om mijn eigen keuzes te maken – zeventien was ik, ik had nogal haast om aan het echte leven te beginnen – keerde ik terug in Amsterdam. In de veronderstelling dat het nu allemaal van start zou gaan, dat echte leven.
Dat viel nogal mee. Of tegen, want ik was zo bleu als wat. Ik had bovendien plechtig moeten beloven mijn propedeuse in één jaar te halen. Anders had ik op mijn zeventiende het ouderlijk huis niet mogen verlaten. Dus zat ik in de collegebanken tussen twintig- en zelfs dertigjarigen. In mijn ogen allemaal hoogbejaard en ontzettend níet de rock-’n-roll die ik verwachtte aan te treffen.
