Verhalen van lotgenoten

In de tijd dat ik aan het vechten ben geweest met het CBR heb ik via social media bijna tweehonderd verhalen gekregen van lotgenoten. Zo werd ik gemaild door een moeder van een meisje van negentien dat al een jaar wacht om af te mogen rijden. Ze had op haar gezondheidsverklaring eerlijk ingevuld dat ze een paar jaar eerder was flauwgevallen. Het CBR stuurde haar daarop een medisch traject in dat acht maanden en honderden euro’s kostte, omdat een neuroloog moest onderzoeken of het meisje niet stiekem epilepsie zou hebben. De moeder en het meisje zijn ten einde raad; inmiddels is haar theorie-examen verlopen en moet ze opnieuw rijlessen gaan nemen omdat ze al een half jaar niet in een auto heeft gezeten. En nog altijd laat het CBR niets horen, behalve: ‘Uw verzoek is in behandeling genomen.’

Lees ook
CBR blundert met brieven aan mensen die hun rijbewijs kunnen ophalen

CBR onder verscherpt toezicht

Ik ben weer woedend als ik dit opschrijf. Natuurlijk, de minister heeft inmiddels het CBR onder verscherpt toezicht gesteld, en er wordt beterschap beloofd. Maar voor de meeste mensen die mij hun verhaal vertelden is er in de praktijk nog niks veranderd. Ze zitten nog altijd in een onmogelijk bureaucratisch doolhof, mogen geen autorijden en worden op kosten gejaagd.

Rij-instructeur

“Belachelijk”, zei ook mijn rij-instructeur Ingrid gisteren. “Ik geef veel mensen les die in de clinch liggen met het CBR, maar die prima kunnen rijden. Tegelijkertijd rijden er mensen af waarvan ik zeker weet dat er een steekje los zit. Maar ja, als instructeur sta je machteloos.” Precies. De mensen die jou écht kennen (je behandelend arts, je instructeur) staan machteloos te kijken terwijl een anonieme moloch als het CBR besluit of je wel of niet mag rijden. Het is onacceptabel dat burgers zo in de problemen komen door een overheidsinstantie.