Carol Rock (45) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze keer: hoe mannen iets als #metoo zó naar zichzelf kunnen toetrekken, dat zíj het slachtoffer lijken.
En dit gebeurt niet alleen op Twitter tussen ‘normale’ mannen, maar ook in het Witte Huis met figuren als Trump en Kavanaugh.
Ik ben vast niet de enige Nederlander die de Kavanaugh-gate met open mond heeft gadegeslagen. Zat ik daar nu naar de aspirant-hoogste rechter van het land te kijken? Die rood aangelopen man, die bijna niet uit zijn woorden kwam toen hij al snikkend vertelde dat zijn dochters, jawel zijn dochters, het zo zwaar hadden, omdat iedereen ‘ineens’ zo gemeen tegen pappa deed? Ja, die dus…
Over wat zich sinds januari 2017 allemaal afspeelt in dat witte paleis in DC kan ik hele epistels schrijven, maar dat laat ik liever over aan degene die dat nog wel met droge ogen kan. Nee, ik wil het graag hebben over het slachtofferschap dat sommige mannen zich de laatste tijd toegeëigend hebben.
‘Die #metoo-hype is vollédig uit de hand gelopen’, zag ik dit weekend nog op de tijdlijn van een mannelijke Twitteraar voorbijkomen. ‘Je mag als man tegenwoordig he-le-maal niks meer’, vielen zijn mannelijke volgers hem bij. Zo bijzonder hoe sommige mannen deze noodzakelijke hashtag toch weer tot een mannending hebben weten maken. Nog even en #metoo gaat de geschiedenisboeken in als ‘die hashtag ter bescherming van mannen die zich tegen de toorn van hysterische, op hun fortuin jagende, losgeslagen (oftwel: ongewenst betaste) vrouwen moeten weren.’
Samen met mijn zoon bekeek ik hoe Brett al schuimbekkend zijn betoog aanving. Er is bij hem nog geen donssnor te bekennen en bij het woord schuifelen op de klassenavond wordt hij al behoorlijk ongemakkelijk, maar hij weet al wel heel goed wie Kavanaugh is. Hij weet ook wie Christine Ford is. Hij weet waar #metoo over gaat en dat Donald Trump het met pussy grabbing zeker niet over poes Minoes had.
Waarom ik dat tere kinderzieltje dan toch opzadel met deze zware kost? Nou, omdat ik er zo klaar mee ben dat wij onze dochters moeten leren dat ze nooit hun drankje onbeheerd mogen achterlaten tijdens het stappen. Dat ze op het werk maar beter niet over het bureau van een collega kunnen buigen om in alle onschuld iets uit te leggen, omdat je immers maar nooit weet welke mannelijke collega zich geroepen voelt je een ‘speels tikje’ op de bips te geven in het voorbijgaan. Dat je misschien beter niet té uitdagende kleren aan kunt trekken, omdat sommige mannen dat zien als non-verbale communicatie voor ‘zit-aan-mij’. Ja, zelfs als je daar herhaaldelijk en duidelijk juist géén toestemming voor geeft. Want als dit soort dingen met je gebeurt, ben jij straks degene die met de schaamte blijft zitten. En schuldgevoel.
Misschien houd je daarom wel dertig jaar je mond voordat je, schoorvoetend en met gevaar voor eigen leven en reputatie, durft te vertellen wat er met je gebeurd is en hoe erg je dat vond. Hoogstwaarschijnlijk word je niet geloofd, of misschien word je ‘gewoon’ uitgelachen. Whahaha, komt ze nu mee! En in het ergste geval eindig jij vervolgens als dader en is die man ineens het slachtoffer…#hijook.
Lees ook
Columnist Carol over modecovers: ‘Eíndelijk rolmodellen in wie m’n dochter en ik ons herkennen’
Carol Rock (45) is freelance journalist. Voor LINDAnieuws schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws. Twitter: @carolmrock.
