Annemieke Verdoorn (63) was twaalf jaar lang in de soapserie Onderweg Naar Morgen te zien als Joyce Couwenberg. In de rubriek Soapies van toen blikt de actrice terug op deze onvergetelijke tijd.
In al die soapjaren maakt Joyce een hoop mee. Zo wordt haar vader Ed Couwenberg vergiftigd door haar halfbroer Serge van Mieghem, krijgt ze een knipperlichtrelatie met dokter Marnix Klein en belandt ze in een jarenlange vete met de familie van Walsem.
In 1996 maakt Verdoorn haar opwachting in Onderweg Naar Morgen als advocate Joyce Couwenberg. “Ik had zeven jaar in Medisch Centrum West gespeeld en twee jaar in Portugal gewoond”, vertelt ze aan LINDA. “Toen ik terugkwam, kreeg ik de vraag of ik auditie wilde doen voor Onderweg Naar Morgen. Een dag later hoorde ik dat ik de rol had van Joyce.”
Ze stapt onbevangen in het avontuur dat twaalf jaar zal duren. “Ik was pas twee maanden terug in Nederland en kende de serie niet.” Joyce wordt op dat moment nog gespeeld door Marjolein Keuning. “Ze heeft het fantastisch gedaan. Ik vond het heel leuk dat ik in haar voetsporen mocht treden, maar lastig vond ik het niet. Ik wist niks van de rol en de serie en Marjolein wilde zelf stoppen, dat maakte het makkelijker. De druk is groter als iemand zo’n rol al tien jaar vertolkt en het stokje dan aan je overdraagt. Onderweg Naar Morgen bestond destijds pas twee jaar.”
Zodra Verdoorn aankomt op de set, weet ze dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. “Het was een warm bad. Ik kan me mijn eerste scène nog goed herinneren, omdat mijn haar gigantisch stom zat en ik een hele tuttige jurk aanhad”, grinnikt ze. “Het had Marjolein ongetwijfeld prachtig gestaan, maar mij niet. Op de set zei ik direct: let maar niet op mijn haar. Ik moest een scène spelen met mijn familie. Ik voelde me meteen thuis.”
Maar hoe goed de sfeer ook is, Verdoorn heeft veel last van zenuwen. “Ik ben altijd al een stresskip geweest en was tijdens het spelen vaak nerveus. Dan voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen. Soms was dat fijn; het zorgde ervoor dat ik volledig gefocust was, maar vaak zat het me in de weg.
Onderweg Naar Morgen was andere koek dan Medisch Centrum West, dat maar één keer per week op tv was. Ik moest ineens heel veel teksten leren. Joyce was bovendien advocate. Ze gebruikte academische woorden en sprak in onmogelijke volzinnen. Dat deed ze al als ze met familie was, maar als advocate natuurlijk helemaal. Ik moest maar zien die zinnen natuurlijk en met een glimlach mijn strot uit te krijgen. Dat was wennen.”
Dat betekent dat als Verdoorn niet aan het werk is, ze bezig is teksten te stampen. “In het weekend, bij de tandarts, op het strand en ’s avonds zat ik met een script voor mijn neus. Natuurlijk deed ik ook wel leuke dingen, maar ik moest altijd teksten leren. Het was pittig, maar ik klaag niet hoor, ik heb de mooiste tijd van mijn leven gehad. Het spelen was verschrikkelijk leuk, de scènes waren het einde en de euforie die zich van mij meester maakte als een scène gelukt was, was gelukzalig.”
Bovendien sluit ze vriendschappen voor het leven. “Ik deelde een kleedkamer – die we de pleasure room noemden – met Bettina Berger (Renée Couwenberg), Dominique van Vliet (Ellen Evenhuis) en Wendy Brouwers (Margot Reitsema). We werden besties en dat zijn we nog steeds. Altijd als ik in Nederland ben, gaan we met elkaar eten. We wisten toen al dat we iets bijzonders hadden met zijn viertjes en dat is altijd gebleven.”
Daarnaast had ze heel wat leuke tegenspelers. “Joyce is heel erg verliefd geweest op Mark Kroone. Hij was de enige man in haar leven die alles tegen haar durfde te zeggen. Hij was niet onder de indruk van de strenge Joyce, gooide haar gewoon op bed. Dan werd ze weer helemaal een meisje. Ik vond hem leuk, omdat hij mijn personage zo doorhad. Ook beleefde Joyce een avontuurtje met Chris Zegers als Sasza Nagy. Hij was natuurlijk woest aantrekkelijk. Dan keek ik naar boven en dacht ik: jezus, wat ben jij knap, niet normaal. Daar kwam bij dat hij te leuk was, een ongelofelijke lieverd. En met Jan Kooijman (Just Klarenbeek) had ik ook meteen klik. Ik vond hem zo’n aanwinst. Hij is leuk, goed, getalenteerd. Met mijn laatste crush – Sander de Heer (Marnix Klein) – heb ik ook verrukkelijk gespeeld.”
Ook wordt er gelachen, véél gelachen. “Ik kan me nog herinneren dat ik een scène speelde met Pim Vosmaar. Hij speelde Bob Simons, een inspecteur bij de politie. Ik was altijd doodnerveus als ik met hem moest spelen, omdat ik zo tegen hem opkeek. Op hoge hakken liep ik naar hem toe en moest ik zeggen: ‘Oh vind je dat, dominee Bob?’ Maar ik heb denk ik dertien keer ‘Bominee Dop’ gezegd. Dat is vijf keer leuk, maar daarna niet meer. Na zes of zeven keer dacht ik: ‘nu wil ik dood, neem mij maar lieve heer.'” Verdoorn lacht. “Pim en ik zijn nog altijd goed bevriend. Sindsdien noem ik hem steevast ‘BD’, de afkorting van Bominee Dop.” 
De serie is destijds ongekend populair en Verdoorn heeft veel fans. “Vaak stond hetzelfde clubje ons op te wachten buiten bij Endemol. Dan werd foto 333 gemaakt en deelden we voor de zoveelste keer onze handtekening uit. Ik vond het leuk en lief. Je leert die mensen op een gegeven moment kennen en stelt vragen als: hoe is het met je moeder? Gekke dingen heb ik niet meegemaakt. De fans waren altijd lief en respectvol en dat waren wij ook. Een serie is afhankelijk van fans, daar leef je van en daar moet je goed mee omgaan.”
De bekendheid heeft ook een keerzijde. Zo is ze regelmatig voer voor de roddelbladen, maar daar is de actrice niet van onder de indruk. “De mensen in mijn omgeving wisten wel dat als er iets over mij werd gezegd of geschreven dat dat niet de waarheid hoefde te zijn. Regelmatig werd er gespeculeerd over andere relaties dan die met mijn man, maar dat maakte niet veel indruk. Het hoorde erbij, was onderdeel van het feit dat ik zo’n leuk leven kon hebben.”
Ook op de set is het niet enkel rozengeur en maneschijn. “In die dertien jaar heb ik heel wat meegemaakt. Toen mijn vader (Ed Couwenberg) in de serie, gespeeld door Dolf de Vries, overleed, verloor ik in dezelfde week ook mijn eigen vader. En ik kreeg een miskraam een paar dagen voordat ik moest spelen dat Joyce een miskraam kreeg. Andere acteurs hadden dat natuurlijk ook: overlijdens, scheidingen. Het gebeurde allemaal en we namen het mee naar de set, maar we waren ontzettend close met elkaar. Ik heb nog nooit – en nooit meer – zo’n fantastische crew gehad als toen.”
Na dertien jaar komt het avontuur tot een einde. “Mijn man wilde heel graag naar Australië voor drie jaar. Onze zoon James was toen vijf. Als we wilden emigreren, was dit het moment. Maar hoe fantastisch het spelen in Onderweg Naar Morgen ook was, ik vond het ook heel leuk om dat niet meer in mijn leven te hebben.” Verdoorn emigreert, begint aan de studie Interior Design en gaat – als ze die succesvol heeft afgerond – aan de slag als interieurstylist. En als ze daar niet mee bezig is, schildert ze. “Ik ben altijd aan het creëren.”
Ze geniet met volle teugen van haar leven in Sidney. “Het is hier het einde, maar ik geniet ook altijd ontzettend in Nederland. Ik kom zeker ooit weer terug. Vooral voor de vriendschappen. Ik heb hier zoveel oude vriendschappen en daar geniet ik intens van.”
En hoewel ze het acteren heel lang niet miste, begint het de laatste jaren weer te kriebelen. Of ze ‘ja’ zou zegen tegen een reüniespecial van Medisch Centrum West of Onderweg Naar Morgen? “Medisch Centrum West niet, er zijn zoveel acteurs overleden. Dan sta je daar straks met vier of vijf man. Dat is inmiddels ook al 25 jaar geleden. Al ga ik de nieuwe serie zeker kijken. Tegen een reüniespecial van Onderweg Naar Morgen zou ik daarentegen volmondig ‘ja’ zeggen, als de andere acteurs dat ook zouden doen.”
Dit soapicoon maakt een comeback in het nieuwe seizoen van 'GTST'
