Gabriella (28) en Wim (30) waren op huwelijksreis toen zij de aanslag in Nice meemaakten. Gabriella had veel moeite om de gebeurtenis te verwerken. Toen ze zwanger bleek, dacht ze dan ook nog niet klaar te zijn voor een kindje.
Voor elke fase heeft Gabriella, tekstschrijver en social media-specialist, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Wim en ik trouwden op 8 juli 2016, waarna we voor onze huwelijksreis naar Nice vertrokken. Het was een heerlijke week die we op Quatorze Juillet afsloten met de vuurwerkshow op het strand. Hierna liepen we de promenade op, waar we naar een bandje gingen luisteren. Op dat moment kwam – op een meter afstand – de slingerende vrachtwagen langs die de aanslag in Nice veroorzaakte.”
“Heel even dacht ik dat iemand ijs of bier kwam brengen, maar daarna zagen we slachtoffers liggen en begon het schieten. Iedereen was in paniek. Mijn gevoel zei dat we naar de vrachtwagen moesten, maar Wim bleef helder en nam me mee de andere kant op. Vanaf dat moment ben ik in het luchtledige gaan praten. Alles wat ik zag, zei ik hardop, om de bizarre gebeurtenis te verwerken, denk ik. We hebben zo’n veertig à vijftig overleden mensen zien liggen en daarnaast veel gewonden. Ik heb op dat moment echt pure paniek gevoeld.”
Gabriella en Wim twee uur voor de aanslag in Nice: “Ik blijf dit een hele bijzondere foto vinden omdat je kan zien hoe erg we genieten.”
“Wim en ik renden naar ons hotel. Er zouden terroristen zijn die hotels binnengingen, dus blokkeerden we de deur van onze hotelkamer. Het was allemaal zo onrealistisch. Tot het moment dat we de volgende avond in Nederland landden, waren we constant in spanning. De dag na onze terugkomst drong het pas echt tot me door hoe erg het was wat we hadden meegemaakt.”
Lees ook
Eva (18) overleefde de aanslag in Nice: ‘Ik liep tussen de lijken door’
“Ik wist bij wijze van spreken niet meer hoe ik rechtop moest staan, zo slecht voelde ik me. Ik bleef de beelden zien. Achteraf voelde ik me ook schuldig dat ik de gewonden ter plaatse niet had geholpen. Toen ik op een gegeven moment niet ongesteld werd en een beetje buikpijn kreeg, deed ik voor de zekerheid een test: zwanger. Dat was zo dubbel. We waren er aan de ene kant heel blij mee – we wilden sowieso ooit kinderen, maar dit was niet de handigste timing. We waren nog zo instabiel; hoe gingen we dit doen?”
“Achteraf heeft het zo moeten zijn. Er was weer een reden om door te gaan en om goed voor mezelf te zorgen. Ik weet niet hoe we er anders uit waren gekomen. We hadden weer een toekomst en iets moois om naar uit te kijken. De aanslag vergaten we natuurlijk niet, maar hij kreeg ons door de baby ook niet (meer) klein.”
“Door een vorm van reuma heb ik afwijkende bloedwaarden en deze konden zorgen voor hartproblemen bij de baby. Daarom had ik tot 24 weken iedere week een echo en daarna om de week. Gelukkig is alles goed gegaan.”
“Om dezelfde reden ben ik wel met 37,5e week ingeleid. Ik bleef in het ziekenhuis, waar twee dagen weinig gebeurde. Op de derde dag zijn mijn vliezen gebroken en kreeg ik een weeënstorm. De bevalling duurde zo’n 4,5 uur waarna onze dochter Mae Juliette Maria, op 11-05-2017 om 13.30 uur, is geboren.”
“Mae gaf ons een ‘feniksgevoel’: we waren volledig verwoest, maar Mae liet ons ‘herrijzen’. Haar tweede naam, Juliette, is dan ook een herinnering aan Quatorze Juillet. Zo denken we er niet meer negatief aan terug, maar juist positief. Ze gaf ons de kracht om weer door te gaan.”
“Hoewel Mae vrij vroeg geboren was, ging alles goed en waren we om 18.00 uur al thuis. Na twee dagen had ze echter last van geelzucht en moesten we terug naar ziekenhuis. Hier hoorden we dat veel baby’s dit hebben, dus dat stelde ons wat meer gerust, maar ik vond het heel lastig om haar toen al ‘uit handen te geven’. We konden namelijk niet blijven slapen. Na 2,5e dag was de gele gloed gelukkig weg en mocht ze weer naar huis.”
“Het gaat hartstikke goed met ons. Mae is geen slaper, maar wel hartstikke vrolijk en gezellig. Ze heeft in ons leven een stijgende lijn ingezet en die is alleen maar doorgegroeid. Wel denk ik nog steeds bijna wekelijks aan de aanslag. De beelden blijven op mijn netvlies en het openbaar vervoer en grote evenementen blijven lastig. Ik ben in het begin vaak de metro uitgestapt omdat ik iemand niet vertrouwde. Ik zal dan ook nooit zeggen dat ik ‘blij ben dat ik het heb meegemaakt omdat het me heeft gevormd tot wie ik ben’. Als ik één ding in mijn leven kon veranderen, was het de bestemming van onze huwelijksreis.”
“Terugdenken aan onze trouwdag vind ik moeilijk. Als ik naar de foto’s kijk, denk ik: daar was ik nog wél zorgeloos gelukkig. Ik durf wel te zeggen dat het ons huwelijk sterker heeft gemaakt. We hebben elkaar op ons allerdiepste punt gezien en kunnen nu alles aan. Ik moet de gebeurtenis en mijn schuldgevoel wel accepteren om door te kunnen gaan met leven. Dat lukt me gelukkig steeds beter. Anders zou ik ook zóveel mooie momenten van het leven missen en dat is het zeker niet waard.”
Lees ook
Lidia beviel op de trouwdag van haar beste vriendin: ‘Ik moest zo hard huilen’
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
