Lees ook
De slachtoffers van de aanslag in Nice: wie waren ze?

Vakantie
Eva, die een kunstopleiding volgt in Antwerpen, was deze zomer met haar vriendin Iris in Nice om haar Frans bij te spijkeren. “We dachten: lekker twee weken met vakantie.” Speciaal voor Eva’s verjaardag – de dag voor de aanslag – kwam ook vriendin Romy naar Nice. De volgende avond gingen de meiden, samen met twee jongens die ze in Frankrijk hadden ontmoet, naar de boulevard om het vuurwerk te bekijken.

Vrachtwagen
“Na de show stonden we nog wat treuzelen,” vertelt Eva. “We overlegden wat we nog zouden gaan doen die avond, toen mensen begonnen te schreeuwen en rennen. Ik snapte niet wat er aan de hand was, tot ik ineens die vrachtwagen zigzaggend op ons zag afkomen. Mensen werden doodgereden. Het enige wat ik dacht was: ik moet hier weg.”

Rennen
“Binnen een seconde was ik iedereen kwijt. Hoewel ik niet echt besefte wat er gebeurde, was ik doods- en doodsbang. Ik rende het strand op en daar zag ik Romy en Don, één van de jongens uit ons groepje. Kort daarop klonken er schoten. We wisten niet dat die van de politie kwamen, dus we zetten het op een lopen.”

Lees ook
Ooggetuige over aanslag Nice: ‘We hoorden mensen schreeuwen’

Angstaanjagend dichtbij
“Ik pakte Don bij zijn arm en liet hem niet meer los: ik kneep hem zó hard. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Het geluid van de schoten was angstaanjagend dichtbij. Ik dacht dat ik elk moment geraakt kon worden. Uiteindelijk stopte het schieten en hielden we op met rennen. We dachten dat we het veiligst zouden zijn in ons appartement, in een zijstraat van de boulevard.”

In shock
“We moesten over de boulevard om bij ons appartement te komen. Overal zaten mensen te huilen en te bidden. We liepen tussen de lijken door, maar ik registreerde het niet. Ik denk dat ik in shock was.”

Paniekaanvallen
“De periode na de aanslag was heel gek. Ik had die zomer best veel plannen gemaakt, maar heb alles afgezegd. Op zich ging het wel, tot ik na de zomer weer naar school in Antwerpen ging. Toen kwam het pas echt binnen. Ik voelde totale onrust in mijn lijf als ik op drukke plekken was en kampte met paniekaanvallen.”

Lees ook
De wereld rouwt om Nice: de reacties op social media

Huilen
“De ergste aanval kreeg ik op een festival. Er werd vuurwerk afgestoken en ineens gierde die angst weer door mijn lijf. Mijn broer moest me overeind houden, want ik kon niet meer op mijn eigen benen staan. Het enige wat ik kon, was huilen.”

Plekje
“Toch weet ik zeker dat ik er overheen kom, dat ik het ooit een plekje kan geven. Ik heb m’n leven opgepakt, ben verder gegaan met m’n studie en heb geen paniekaanvallen meer. Toch heb ik nog wat tijd nodig. Mensen schreven op internet destijds hele nare dingen: ik was toch niemand verloren, dus wat zeurde ik nou? Dat eerste klopt, maar ik heb wel mensen voor mijn ogen doodgereden zien worden. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe afschuwelijk het was.”