Op weg naar Parijs

Het is oktober 2017 als Rachel Franse in de Thalys naar Parijs zit. Ze is als freelance journalist voor LINDA. op weg naar de Franse hoofdstad om vijf danseressen van de Moulin Rouge te interviewen. In Parijs merkt ze een vreemde plek in haar rechterborst op. Het zeurt, het brandt en het voelt warm aan: Rachel vertrouwt het niet. Als ze thuis is maakt ze een afspraak bij de huisarts, die denkt aan een ontsteking. Hij verwijst haar voor alle zekerheid door naar het ziekenhuis. Een ‘echootje’ biedt vast en zeker uitkomst. Eenmaal daar is de diagnose even helder als schokkend: borstkanker.

Leeg gevoel

Rachel staat even later met borstkanker buiten. “Het voelde gruwelijk”, vertelt ze. “Ik dacht: als je borstkanker hebt, ben je het haasje. Er lag ineens een bom onder mijn leven en ik schatte in dat ik minstens een jaar uit de roulatie zou zijn. Ik dacht aan operaties, een serie chemokuren, wellicht amputatie en haarverlies. Mijn levensmotto is ‘ik red me altijd wel’, maar op dat moment voelde dat niet zo.”

Lichte variant van borstkanker

Het doemscenario dat Rachel in haar hoofd afspeelt treedt gelukkig niet in werking. Het blijkt dat ze een lichtere variant van borstkanker heeft. Een variant die twintig procent van de borstkankerpatiënten treft. Een hormoongevoelige tumor die goed te behandelen is. Rachel ondergaat een borstbesparende operatie en 21 dagen bestraling. In het boek 100 dagen kanker beschrijft ze tot in detail hoe ze dat heftige traject ervaart. In de periode van haar ziekte schrijft ze alles op wat ze meemaakt, voelt en doet.

Bestralingen achter de rug

Als de bestralingen achter de rug zijn, volgt een gesprek met de arts. Die legt uit dat het medisch team twee berekeningen heeft gemaakt. Rachel kan kiezen voor hormoontherapie, waarmee ze de kans dat de kanker terugkeert kan verkleinen tot elf procent. Zonder therapie ligt de kans wat hoger, op zeventien procent. Ze kiest ervoor geen hormoontherapie te ondergaan. De arts kan dat goed begrijpen.

Overbehandeling

In haar boek legt Rachel uit dat niet iedereen een jarenlang traject tegemoet gaat, terwijl de meeste vrouwen daar wel van uit gaan. In de praktijk worden veel vrouwen ‘overbehandeld’, zegt prof. dr. Emiel Rutgers. Hij is kankerchirurg in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam en de behandelend arts van Rachel. In het boek interviewt ze hem. Rachel vraagt haar arts of ze haar lichte variant van borstkanker ‘een tijdelijk ongemak’ mag noemen. En dat mag. Rachel hoopt dat anderen er moed uit putten.

Mazzelaar

“Ik ben die ongekende mazzelaar die de diagnose borstkanker kreeg, maar er doorheen fietste”, zegt Rachel. “Dat is hoe mijn chirurg het beschreef. Borstkanker hoeft niet altijd een maandenlang traject te betekenen met amputatie en chemokuren. Goddank is er ook een lichtere variant van deze vreselijke nare ziekte.”

Je kunt het boek ‘100 dagen kanker’ van Rachel Franse hier bestellen.

Lees ook
Serena Williams zingt topless in de strijd tegen borstkanker