De hashtag #shewaswalkinghome werd in het leven geroepen om de boosheid van vrouwen te duiden over straatintimidatie. Dat we zonder geïntimideerd te worden in de nacht naar huis moeten kunnen lopen, daar was iedereen het over eens. Maar over wat allemaal onder straatintimidatie valt bleken we, ook vrouwen, minder eensgezind te zijn.

Lees ook
Kijkje backstage: Tabitha, Geraldine en Tatjana doen boekje open over straatintimidatie

Wegwuiven

Twee weken voor de moord op Everard lanceerde LINDA.meiden een campagne tegen straatintimidatie, samen met muzikant Tabitha, presentatrice Geraldine Kemper en journalist Tatjana Almuli. We delen in het nieuwe nummer onze verhalen over straatintimidatie, en dat was er meer dan een.

We gingen in gesprek met elkaar, op Instagram, in een podcast, in real life, omdat we straatintimidatie voor eens en altijd willen stoppen. Maar, er was ook verbazing over hoe sommige vrouwen intimidatie bagatelliseren. We zagen hoe vrouwen vormen van straatintimidatie, zoals het fluitje van de bouwvakker, wegwuiven, terwijl het juist nu heel belangrijk is een eenduidige boodschap de wereld in de sturen. 

Vertroebelde boodschap

“Een fluitje of sisje moet toch wel kunnen?” was een veelgehoorde reactie op de campagne. Ook in de media en aan talkshowtafels werd telkens opnieuw de vraag gesteld, maar helaas volgde er keer op keer geen eenduidig antwoord. Een gemiste kans. Het antwoord op die vraag is namelijk heel simpel: néé, dat kan niet. Een fluitje, sisje of een “goeie benen” van de bouwvakker is net zo kwalijk. Het is machtsvertoon. Het is denigrerend. Het is ongelijkwaardig. Ik vind het jammer, want ik dacht dat we het na #metoo wel eens waren dat de macht terug naar de vrouw moet, ook op straat. De boodschap vertroebelen, zorgt ervoor dat we verder verwijderd worden van dat gezamenlijke doel.

Mannen moeten niet zonder toestemming dingen kunnen roepen.

Lees ook
Déze bekende mannen spreken zich uit tegen straatintimidatie

Zero tolerance

Het zou zo fijn zijn als we hen ook niet dat argument geven, dat sommigen vrouwen het heel leuk vinden om zo’n “compliment” te ontvangen. Als je het mij vraagt, zijn het trouwens ook geen complimenten. Willen we onze meiden meegeven dat “Hey lekkerding” “Pssst, meisje” of “Wat een lekkere benen” complimenten zijn? We hebben daar heel andere termen voor, namelijk objectivering en seksualisering. Of fluiten en sissen. Sissen doen mannen maar tegen de kat, die naar huis moet komen voor het eten. Niet tegen een vrouw.

We vragen en willen respect en dat begint bij onszelf serieus nemen en respecteren én jonge vrouwen daarin meenemen. Ze laten zien hoe wij zero tolerance hebben voor wangedrag op straat. Dat geeft ook een duidelijk signaal naar mannen, waar de grens ligt. Ja mannen, dat horen jullie goed. Wíj́ bepalen waar de grens ligt, wíj́ geven toestemming, wíj́ eisen dat de macht bij ons ligt. Dát is de eenduidige boodschap die we nu meer dan ooit de wereld in moeten helpen.