Het is al wekenlang snikheet op het Griekse eiland Lesbos. Heerlijk als je op vakantie bent, maar Silke (24) werkt op een van de vluchtelingenkampen en merkt dat de bewoners het er zwaarder hebben dan normaal.
Aan LINDA.meiden vertelt Silke dat ze oorspronkelijk voor twee maanden naar Lesbos ging om naast vrijwilligerswerk ook veldonderzoek te doen voor haar master thesis. Anderhalf jaar later werkt ze nog steeds in een vluchtelingenkamp waar Movement on the Ground actief is.
“Na de oorspronkelijke twee maanden van onderzoek en vrijwilligerswerk had ik niet het gevoel weer weg te kunnen gaan. De situatie was ernstig en dat is het nog steeds. Toen ik aankwam zaten er ongeveer 22.000 mensen in het kamp. Inmiddels is dat gedaald naar 5.000. De sterke daling komt doordat de mensen op een gegeven moment naar het vaste land gaan omdat ze klaar zijn voor de volgende stap in hun asielproces. Sommigen vluchten naar een ander land om het daar te proberen als het in Griekenland niet lukt. Ook worden er soms mensen overgebracht naar het vaste land om het eiland te ‘decrowding’ – ervoor te zorgen dat het niet overbevolkt is.”
“Sinds een paar maanden ben ik geen vrijwilliger meer, maar werk ik als NFI-coördinator. Hierbij houd ik mij bezig met de distributie van non-food items op het kamp. Denk hierbij aan thermokleding in de winter, regenlaarzen in de herfst en muggenspray als het warmer wordt.”
Al weken stijgt de temperatuur op het eiland tot boven de dertig graden. Om die reden deelt Silke samen met haar team ventilatoren uit. “Mensen leven hier in tenten, met deze hitte is dat niet uit te houden. Het kamp is een open veld en er zijn weinig plekken om te schuilen voor de brandende zon. Daarom zijn we nu bezig met een inzamelingsactie om beschutte plekken te bouwen en zo schaduwplekken te creëren.”
Hoewel de temperatuur ervoor zorgt dat het leven en werken in het kamp zwaarder is dan normaal, motiveren de teamleden elkaar. “We doen wat we kunnen voor het echt heel heet wordt. Daarnaast houden we iedereen goed in de gaten – goed drinken en insmeren. Uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel: de mensen in het kamp helpen.”
Lees ook
Foto van omhelzing hulpverlener en Senegalese vluchteling gaat viral: ‘Symbool van hoop’
In september 2020 brak er brand uit in kamp Moria, het kamp waar Silke aan het werk was. Hoewel ze die nacht niet ter plaatse was, zag ze de daaropvolgende dagen de gevolgen van de brand met eigen ogen.
“Het was een heftige periode. Iedereen vroeg zich af wat er gebeurd was. In verschillende teams gingen we na de brand distributies doen aan mensen die geen onderdak meer hadden. We liepen dagelijks langs een lange weg waar ongeveer 9.000 mensen op straat lagen – mannen, vrouwen en baby’s. We boden onze hulp aan door essentiële items uit te delen. Waaronder slaapzakken, dekens, luiers, natte doekjes en maandverband.”
Het onaangetaste kamp is uitgerust met veel voorzieningen, toch is het niet altijd even makkelijk om de hygiëne te waarborgen. “Er zitten nu duizenden mensen bij ons in het kamp. Het was al moeilijk om afstand tussen de bewoners te bewaren, maar door het coronavirus moet daar extra op gelet worden. Dat is niet altijd even makkelijk. De hitte zorgt er ook voor dat het kamp een broedplaats is voor bacteriën en virussen. Dit kan uiteindelijk een grote rol spelen in de gezondheid van ouderen en baby’s, die vatbaarder zijn voor ziektes. Gelukkig is Griekenland begonnen met vaccineren, maar we hopen dat het aantal besmettingen minimaal blijft.”
Silke kijkt ondanks de heftige gebeurtenissen met goede herinneringen terug aan de tijd die ze tot nu toe doorbracht in het kamp. “De mensen zijn zo dankbaar voor al het werk dat we verrichten. Na de brand gingen we al om 5 uur ’s ochtends aan de slag met de eerste distributies. Mensen kwamen uit hun tenten naar ons toe om hulp aan te bieden. Nog altijd zijn we daar dankbaar voor. Het laat hun liefdadigheid en kracht zien. Dat voegt ook echt wat toe aan de organisatie. Je werkt niet alleen vóór de mensen, maar ook met ze.”
Terwijl Silke en vele vrijwilligers aan het werk zijn, zijn er mensen aan de andere kant van het eiland van hun vrije tijd aan het genieten. Een bijzondere tegenstelling, maar Silke vindt dit geen probleem. “Voor mij voelt Lesbos inmiddels als thuis. Thuis hang ik ook niet vaak de toerist uit. Daarnaast lukt het me niet altijd afstand te nemen van het werk om gezellige dingen te gaan doen. Toen ik aankwam was een groot deel van de bezienswaardigheden gesloten door de coronamaatregelen. Dit zorgde ervoor dat ik makkelijk de focus kon houden op mijn werk. Maar Lesbos is niet alleen wat je in de media ziet, het is ook een plek van gezelligheid en schoonheid. ”
Hoewel Silke al anderhalf jaar aan de slag is in het kamp, is ze voorlopig niet van plan terug te keren naar Nederland. “In het kamp hebben we een veelgebruikte uitspraak: ‘We gaan pas weg als de mensen echt weg zijn. Zolang er mensen zijn die ons kennen en nodig hebben, blijven wij doen wat we kunnen.’ Het is mooi en dankbaar werk, en ik zou dit wel op meer plekken op de wereld willen doen. Ik kan me geen andere baan voorstellen die zo motiveert als deze.”
Wil je jouw steentje bijdragen aan de schaduwplekken in kamp Moria? Doe dan een (kleine) donatie via de website van Movement On The Ground.
