Geïntimideerd worden op straat: het is dagelijkse kost voor heel veel vrouwen. Daarom besloot Mirthe Westrik (19) op Twitter verhalen te verzamelen om te laten zien hoe groot het probleem is.

Waarom ben je hiermee begonnen?
“Ik opende Twitter op een ochtend en zag een filmpje voorbij komen van een meisje dat over straat loopt. In de video zie je dat ze doet alsof ze belt, maar zichzelf eigenlijk aan het filmen is omdat ze zich niet helemaal veilig voelt door de man die achter haar blijft fietsen. Halverwege het filmpje hoor je die man langs haar fietsen en dingen tegen haar zeggen. Zij spreekt hem daarop aan en krijgt meteen verwensingen naar haar hoofd, zoals ‘Dat is toch een compliment? Hoer’.”

zo’n man fietste heel de tijd achter me aan, echt intimidating. Dus ik dacht; ik maak een snapchat zodat het lijkt alsof ik bel en mij me met rust laat. En toen gebeurde dit: pic.twitter.com/qRckY6wWTN

— layla (@zonnestraIen) July 12, 2020

“Toen dacht ik: dit is dus precies hoe het gaat. Zo’n situatie is super herkenbaar, want ik heb zelf ook weleens gedaan alsof ik belde. En het krijgen van een ‘compliment’ waar je eigenlijk helemaal niet op zit te wachten, gevolgd door ‘hoer’ omdat je laat blijken dat je er niet van gediend bent heb ik ook weleens meegemaakt. Je wordt op zo’n moment aangetast in je ruimte, in je vrijheid. Soms niet eens fysiek, maar met woorden kun je dat ook al van iemand afpakken.”

“Er is vaker aandacht voor dit probleem in de media, maar nog steeds te weinig. Het is écht een groot probleem. Zóveel vrouwen hebben hiermee te maken. En daarom wilde ik daar iets mee doen. Ik heb 3000 volgers, dus ik dacht, misschien kan ik hiermee al een kleine impact maken. Ik heb het Twitter-draadje gestart met het filmpje van dat meisje en heb daarna nog andere kijk- en luistertips gedeeld ter info.”

Oké, misschien doet het niets, misschien maakt het wel iets duidelijk. Aan alle vrouwen (of mannen) die ooit last hebben gehad van straatintimidatie, laat het weten (evt met verhaal) onder deze Tweet. Ik maak hieronder ook een draadje met artikelen en Tweets die ik tegenkom.

— Mirthe Westrik (@MirtheWestrik) July 14, 2020

“Die informatie werd al snel aangevuld met verhalen van andere vrouwen die hiermee te maken hebben gehad. Hierdoor kun je nu zien hoe vaak meiden hiermee moeten dealen.”

Was de respons zoals je verwacht had?
“Ik had dit eigenlijk niet verwacht. Twitter is heel vaag: de ene keer krijg je drie likes, de andere keer ontploft een tweet. De insteek was in principe dat het mooi zou zijn om alle verhalen onder elkaar te hebben staan. Dan zou je dit Twitter-draadje bij wijze van spreken kunnen laten zien aan mensen die zeggen: ‘Zulke complimenten zijn goedbedoeld’ en ‘Het is echt niet zo’n groot probleem’. Dan kun je zeggen: ‘Lees dit draadje even door’ en kan diegene zien hoeveel vrouwen hiermee te maken hebben. Op mij maakte het in ieder geval veel indruk.”

“Ik heb ook een aantal privé-berichten ontvangen van vrouwen die twijfelden of hun verhaal ‘erg’ genoeg was, en of ze het wel openbaar moesten delen. Gelukkig zagen zij zoveel verhalen van andere vrouwen, dat ze dat van henzelf ook durfden te delen. Het gevoel dat je niet de enige bent is waardevol.”

+ meta inkijk in m’n hoofd mbt reageren op deze tweet er gratis bij pic.twitter.com/8L956BENgR

— Pleun (@pleunu) July 14, 2020

“Bijna elke vrouw heeft hier weleens last van gehad. Dat blijkt ook uit onderzoek. Door verhalen van vrouwen uit het hele land te delen, wil ik laten zien dat het een probleem is dat in alle steden voorkomt; van Rotterdam tot Amsterdam en van Leiden tot Scheveningen.”

Heb je hier zelf ervaringen mee?
“Zeker, maar ik denk dat het bijna zo ‘normaal’ is dat je veel dingen accepteert die vaak voorkomen. Als bijvoorbeeld een auto voorbij rijdt en iemand roept iets naar je. Wat eigenlijk heel bizar is, is dat mijn ouders standaard zeggen dat ik voorzichtig moet doen als ik uitga. En als ik naar huis ga bespreek ik met vriendinnen dat ze niet over de dijk moeten gaan, omdat het daar donker is. Of als ze alleen zijn ze langs een andere kant moeten fietsen. Het is ‘normaal’ dat wij daar als vrouw over moeten nadenken. Dat zou niet zo moeten zijn.”

“Wat ik zelf twee keer heb meegemaakt is dat een man zich aftrok terwijl hij over straat liep. Daarbij liep hij al roepend achter me aan. Toen heb ik de politie gebeld en heeft hij maar één dag vastgezeten. En dat terwijl er al meerdere meldingen waren binnengekomen.”

Wat wil je hiermee bereiken?
“Ik wil kijken of het een soort verandering in gang kan zetten. Ik geloof dat het probleem al begint bij de opvoeding, maar het is natuurlijk moeilijk om daar inspraak in te hebben. Wat me wel tof lijkt, is om een groot video-item te maken dat aangeboden kan worden op (basis)scholen, als voorlichting.”

Waar hoop je op? Waar is volgens jou behoefte aan?
“Het is sowieso een mooie eerste stap dat vrouwen weten dat het niet raar is om hun verhaal te delen. Het is niet jouw ‘kleine’ probleem. Als je dan bedenkt dat 80% van de vrouwen dit meemaakt, is het niet meer een klein incident, maar iets veel groters.”

“Dat gezegd hebbende is het wel heel lastig om te bepalen waar de grens ligt. Fluiten of iets roepen vind ik persoonlijk nog niet eens meer zo heel erg, maar het achtervolgen van vrouwen of uitschelden is nooit oké. Maar het is lastig om dat strafbaar te maken. Ik denk dat er daarvoor toch een grootschalige campagne moet komen, zodat het bij mensen doordringt. En dat mannen onder elkaar, elkaar erop aanspreken. Dat is misschien moeilijk, maar een ‘Yo man, doe gewoon niet’ kan al voldoende zijn.”

Wil je melding maken van straatintimidatie? Dat via de Veilige Buurt-app of via de website ssstop.nl.