Naomi (27) en haar vriend Stijn (30) reizen drie weken door Maleisië. De eerste paar dagen gaat alles van een leien dakje, maar dan is er een probleem: hun koffers worden gejat.
“De dieven zijn inmiddels ontslagen, maar als straf moesten zij hun persoonlijke excuses aanbieden”, vertelt het stel in een telefonisch interview vanaf hun vakantiebestemming.
Het plan was om in Frankrijk te gaan kamperen, maar Naomi zei tegen Stijn dat dat altijd nog kon. “Ik wilde verder weg. We bekeken verschillende bestemmingen, waaronder Costa Rica en de Filipijnen. Uiteindelijk besloten we naar Maleisië te gaan. Kort nadat we de bestemming hadden gekozen, boekten we een vlucht en een paar weken later zaten we in het vliegtuig.”
De twee doen een vrij standaard route, zoals ze het zelf bestempelen. “Beginnen in Kuala Lumper, vervolgens door naar de Cameron Highlands gevolgd door Penang en Borneo.” De eerste paar dagen van de reis verlopen soepel. Ze slapen hun jetlag weg, ontdekken de stad en gaan zelfs hiken in de Highlands, maar daarna gaat het mis.
Naomi: “We verbleven drie dagen op onze tweede bestemming en moesten per bus doorreizen naar Penang (een staat in Maleisië, red.) in het noorden. De rit zou bij elkaar zo’n zes uur duren, maar er werd tussendoor gestopt om te plassen en de benen te strekken. Voordat we aan de rit begonnen, laadden we onze koffers zelf in de touringbus. Een Spaans gezin met twee kinderen ging ons voor, dus onze bagage lag voor die van hen.
Na 2,5 uur rijden stopten we in Ipoh. Het gezin stapte uit en dat is waar het vermoedelijk is misgegaan. Om bij hun bagage te komen, moesten onze koffers uit het laadruim gehaald worden. Je verwacht dat die dan weer ingeladen worden. Na nog eens drie uur rijden kwamen we aan op onze bestemming, maar onze koffers? Nergens te bekennen. Paniek! We hadden hoop dat ze mogelijk bij andere toeristen stonden, maar dat bleek niet het geval te zijn.”
Stijn gaat verder: “De buschauffeur wilde wegrijden, maar wij hielden hem tegen. In gebrekkig Engels vertelde hij ons dat niemand wist waar de koffers waren en ‘succes ermee’. We stonden erop dat hij zijn baas zou bellen voor meer informatie, die beheerste de Engelse taal wel en wij spraken onze vermoedens uit: dat de bagage bij de busterminal van de tussenstop stond.
Hij vroeg het na, maar er was niks gevonden. Er zat niets anders op dan aangifte doen. Diezelfde avond stonden we bij het politiebureau, deden we aangifte om vervolgens wat te eten en naar het hotel te gaan. Onderweg kochten we een aantal essentials – tandpasta, shampoo et cetera – en gingen in bed liggen.” Naomi vertelt dat de twee niet eens schone onderbroeken hadden. De enige bezittingen die ze nog hadden zaten in de rugtas die bij hun bleef in de bus.
Op vakantie? Waarom je één van je schoenen in de hotelkluis moet bewaren
De volgende ochtend trakteert het stel zichzelf op een lekker ontbijt als ze plots worden gebeld: de koffers zijn gevonden. “Wij waren opgelucht. Voordat we de tocht terug naar de busterminal zouden maken, vroegen we om foto’s. Het waren écht onze koffers. Zo snel mogelijk pakten we de eerste bus naar Ipoh, opnieuw een reis van drie uur.
Halverwege de middag kwamen we aan en werden naar onze bezittingen geleid. Eén probleem: de inhoud van koffers was incompleet. Het slot van mijn koffer was opengebroken en een groot deel van de inhoud miste. Van mijn Dyson Airwrap, smartwatch, toilettas inclusief nachtbeugel tot mijn regenjas, kleren, parfum, souvenirs en meer. Er is gewoon geshopt in onze tassen. Tot mijn verbazing zaten mijn dierbare sieraden, inclusief een ring met diamant, nog wel in de koffer”, deelt Naomi.
Door naar het volgende politiestation, waar de twee opnieuw aangifte moeten doen van de vermiste inhoud. Naomi en Stijn hebben een Engelse aangifte nodig voor de verzekering, en dat is de agenten in Ipoh te moeilijk, dus kruipt Naomi zelf achter de computer om het allemaal uit te typen. “Er zaten zes agenten op mijn vingers te kijken terwijl ik uitgebreid verslag deed. Ik had de hoop al opgegeven, want die spullen zouden we nooit meer terugzien.”
Ook een derde politiestation wordt bezorgd. De agenten kunnen niet geloven hoeveel waarde de verdwenen spullen bedragen. Een föhn voor dat geld? Dat is ongekend. Na deze bizarre ervaringen stappen de twee weer in de bus met hun halfvolle koffers.
De reisgarderobe is weliswaar incompleet, maar met de spullen die Naomi en Stijn nog hebben kunnen ze hun vakantie voortzetten. Althans, dat is tot zij een dag later worden wakker gebeld met de mededeling dat de inhoud van de koffers terecht is. “‘Het was iemand van mijn staff‘, vertelde de Operations Director van de busterminal. Het bedrijf huurt externe beveiliging in en twee medewerkers hadden de koffers gevonden, opengemaakt, leeggeroofd en toen naar gevonden voorwerpen gebracht.”
Opnieuw staat hen een lange busreis te wachten. Bij aankomst worden de bezittingen niet meteen vrijgegeven, die dienen namelijk als bewijsmateriaal en dit is een zaak voor de rechter. Naomi: “Ik zette mijn beste acteerskills in en deed alsof ik moest huilen. Ik jammerde dat wij gewoon door wilden met onze vakantie. Na wat overleg met de rechercheur, Operations Director en head of security werd besloten om de aangifte in te trekken. Daarvoor moesten we naar het politiebureau, maar dat ritje kon er ook nog van af.”
Tekst loopt door onder de afbeelding.
Dat het een inside job is kunnen de Maleisiërs zien aan de manier waarop het slot is opengebroken. Na het nodige papierwerk te hebben afgehandeld, worden er plastic tassen met de bezittingen van Naomi en Stijn naar buiten gebracht. “Ik zag mijn felroze make-uptas door het plastic heen schijnen. We moesten ter plekke checken of alles compleet was. Er stond een groep mensen om ons heen die nauwlettend in de gaten hielden wat er gebeurde.”
Ook stonden er twee mannen aan de zijkant toe te kijken. “Wij hadden hen nog niet eerder gezien. Er werd ons verteld dat het de dieven waren. Ze waren inmiddels ontslagen, maar als straf moesten zij nog hun persoonlijke excuses aanbieden. In gebrekkig Engels zeiden ze: ‘I’m sorry’. Het was zo’n ongemakkelijk situatie dat ik wel het gevoel had dat ik wat terug moest zeggen. ‘Don’t do it again. You hurt people‘, was mijn reactie”, zegt Stijn.
Na hun spullen ingepakt te hebben, worden de twee naar de busterminal gebracht en krijgen de onkosten voor het heen en weer reizen – zo’n 80 euro – terug van de Operations Director. “Ik kreeg het geld en een hand, dit werd op de foto gezet”, schatert hij uit. Afgezien van het feit dat alle items naar sigaretten rook en er sprake was van een missende broekriem zijn de twee niks kwijt, behalve hun welverdiende rust en twee vakantiedagen.
Hoewel Naomi en Stijn deze ervaring graag hadden overgeslagen, hebben ze nu wel een goede tip voor reizigers. “Zorg dat er altijd een slot op je koffer zit. Als je dat niet hebt, kun je geen aanspraak maken op je (reis)verzekering in geval van diefstal of verlies. Daarbij moet ik wel zeggen dat een slot geen enkele garantie biedt, want mijn slot is alsnog opengebroken”, deelt Naomi.
Yoni's (22) paspoort smelt bij brand in Vietnamees hostel: 'Met trillende handen zocht ik door het puin'
