Mijn vriendinnen weten het al weken, maar ik zal het ook ff aan jullie vertellen. Ik ben òfficieel begonnen met het sparen voor een vintage Chanel-tas. Ja lieve mensen, dit is een mededeling en vooral een accomplishment hoor. Het feit dat ik spaar voor iets betekent nml écht dat ik volwassen word.

Maar goed, sparen betekent werken en aangezien ‘hard’ werken nog niet echt in mijn vocabulaire staat (dat kan namelijk altijd nog – zeg ik altijd) plus carpe diem en zo, besloot ik iets luchtigs te doen om snel te cashen: een klusje bij een studentenuitzendbureau. Als je dat niet kent, ‘t is een platform waarbij je als zzp’er ff snel kan bijverdienen als je skeer bent zeg maar.

Een meisje uit m’n hockeyteam, Julie-Noor, had een tijdje terug gewerkt bij een rondvaartbedrijf in Ams via deze toko. Ze was mega enthoú: “Echt easy cashen schat, je hoeft alleen maar een beetje te lullen over Amsterdam terwijl toeristen selfies maken”, hoor ik d’r nog zo zeggen terwijl ze prosecco in haar bidon goot. Dit klonk HDFP. Ik schreef me in en vinkte elke box aan die ik zag. Ik kreeg direct een PowerPoint presa vol Amsterdamse highlights in m’n mail. Die nam ik de avond vtv wel ff door, dacht ik..

Die avond van tevoren liep ik echter de appie binnen om girl dinner te halen, maar werd ik met een sponti telefoontje het terras opgetrokken door m’n dinnen. “Ik doe er echt maar één liefjes”, zei ik. Make that the cat wise: het werd een fles. Of twee. Ik weet het eig niet eens meer. Het gevolg: een kater waar je u tegen zegt en een mensonterende wekker.

Terwijl ik de hakato stank uit mijn mond poetste met een dubbele dosis Elmex keek ik mezelf aan in de spiegel en zei ik lett hardop: “Hoe moeilijk kan het zijn om deze tour te geven? Ik woon hier al vijf jaar.” En hup, vol goede moed tram 12 in, richting het Amstelstation. Ik nam de PowerPoint nog ff door in de tram. Tot slide 3 ging het prima. Tot we stopten bij Weesperplein, ik las iets vreselijks. “Tijdens de tour vaar jíj́ langs de volgende bezienswaardigheden.”

Mijn handen begonnen spontaan te zweten en ik voelde m’n hartklep in m’n keel. Wacht even. “Vaar jij?” IK?! Moet ik zelf die boot besturen?! OMG.
Blijkbaar had ik uit enthousiasme ook geklikt op het vakje met ‘ik kan varen’. Spoiler alert. Kan ik niet. Ja, mijn ouders hebben een sloep. Maar ík lig elke zomer te braden als kip aan het spit terwijl mijn váder achter het stuur staat ja!? Dit is heel erg.. Ik was er ook al bijna, there was no way out. Dus ik besloot het enige te doen wat nog kon en ik pulde een reverse imposter syndrome. Which means, gewoon zó zelfverzekerd overkomen dat iedereen gelooft dat je weet wat je doet.

Flash forward nadat ik de motor 7 (!!!) keer startte en het ondertussen weg lachte naar alle stonede toeristen, begon ik de tocht. Ik smeet de eerste leugen eruit alsof het niks was: “On your right, you’ll see the Hermitage — where a Russian prince once threw a wild wedding for his Dutch fiancée, on this night the famous Espresso Martini was born.”

Dit ging best prima. “And on your left, the iconic Rijksmuseum, which was completely flooded during World War II… Luckily all the paintings are waterproof otherwise it would have been a disaster!” Besef even, ik verzon alles. Een gefascineerde Italiaan maakte aantekeningen hè?! Een Amerikaans stel riep: “Wow, this is amazing!”

Na een tocht van twee uur vol leugens legde ik aan op het eindpunt. Iedereen klapte. Een Engelsman gaf me twintig euro fooi. “Best tour ever!” Dus.. Easy cashen? Nee. Maar ik? Ik weet vanaf nu dat ik tot alles in staat ben. Een beetje toxic nu ik erover nadenk, maar goed. I survived en ik heb weer wat geld in het laatje voor m’n Chanel. Stay delulu lieffies! Dan komen we er wel 😉

Liefs,
MC <3

Afko’s
Nml = Namelijk
Enthou = Enthousiast
HDFP = Heerlie De F*cking Peerlie
Sponti = Spontaan
Hakato = Ham kaas-tosti
Presa = Presentatie
Vtv = Van te voren
Dinnen = Vriendinnen
Eig = Eigenlijk
Delulu = Delusional