Linda de Mol, megakluns

Dat ik een onhandige, chaotische megakluns ben, is waarschijnlijk niet iets wat je een-twee-drie van me zou verwachten. Ik heb al zo vaak geschreven over mijn kasten waar alles kakstrak op kleur hangt, mijn Duitse manager die alles zo lekker gründlich voor me regelt, mijn opruimdrift en mijn supergeordende werkkamer waar geen formuliertje op het verkeerde stapeltje ligt, dat je dat waarschijnlijk lastig kunt rijmen met de bekentenis dat ik Miss Chaos ben. Het is juist allemaal zo geordend bij mij thuis om de constante wanorde in mijn hoofd de baas te blijven.

Twee dingen tegelijk doen, waar vrouwen zo goed in zouden zijn, is bijvoorbeeld iets wat ik absoluut niet kan. Nagels lakken en tv kijken? Eindigt bij mij in een vloerkleed vol Chanel Rouge Noir. Mijn kinderen weten inmiddels dat ze mij de vragen waarop ik normaal nee zou zeggen, vooral moeten stellen als ik driftig zit te appen of mailen. Dan luister ik maar met een half oor en zeg afwezig overal ja op.

Zo kan het gebeuren dat ik me vertwijfeld afvraag waar mijn auto is als ik naar een vergadering moet omdat ik me niet kan heugen dat ik ja heb gezegd toen mijn zoon vroeg of-ie ’m een paar uurtjes mocht lenen. Of dat ze sushi hebben besteld terwijl ik al een complete lasagne klaar had staan. Je zei net ja toen we het vroegen! Ja, maar toen zat ik te mailen en dan ben ik niet toerekeningsvatbaar, dat weten jullie toch?!

Linda de Mol: 'Fashionista's, mag ik alsjeblieft zélf bepalen wat ik must have of niet?'Lees ook

Chaos

Ik moest bijvoorbeeld naar het Goed Geld Gala van de Postcode Loterij om een geweldige cheque in ontvangst te nemen voor de LINDA.foundation. Dresscode: feestelijk, en wees op tijd want het programma begint stipt om 19.30 uur, stond er op de uitnodiging. Ik had de hele dag afspraken, dus van tevoren een taxi besteld en mijn zilverkleurige feestoutfit klaar gehangen. M’n kapper kwam nog effe vlug mijn haar föhnen. Snel de hond eten geven, shit, waar is die zilveren clutch?

Nou, de zwarte dan maar en hup, ruim op tijd de taxi in, op naar Amsterdam. In de auto nog even alle appjes beantwoord, de bank gemaild, man gebeld en gezegd dat er een pan soep in de ijskast stond… Shit ik ben mijn jas vergeten en het begint al te waaien en motregenen. Nou ja, geeft niet, ik word voor de deur afgezet.

Verkeerde rode loper

Voor het DeLaMar Theater ligt een rode loper. Met daarop een enorm lange rij mensen die blijkbaar nog niet naar binnen kunnen. Lekker glamorous NOT! Sta je dan, in je feestjurk op je hakken zonder jas uit je panty te waaien. En waarom heeft niemand zich aan de dresscode gehouden? Ik sta tussen allemaal windjacks en gemaksschoenen. “Mag ik even een selfie met je maken?” vraagt een man in een regenponcho. “Eh ja tuurlijk. Goh, ik ben een beetje overdressed geloof ik”, lach ik mijn ongemakkelijkheid weg. Na nog vijf selfies gaat de deur eindelijk open. Inmiddels ziet mijn haar er net zo uit als vóór de kapper en heb ik het ijskoud.

“Mag ik uw kaartje even zien?” vraagt het meisje bij de ingang. “Kaartje? Had ik dit mee moeten nemen? Ik dacht dat ik een gereserveerde zitplaats had?” En dan pas zie ik het: ik sta in de rij voor een toneelvoorstelling waar ik geen kaartje voor heb en ik bevind me dus keihard in het verkeerde theater. Ik moest naar Carré en heb me bij DeLaMar af laten zetten en geen seconde gedacht dat dat niet goed was. Taxi gebeld, als een idioot naar Carré gescheurd, waar ik te laat was voor het walkingdinner, nog net op de tijd de zaal in kon schieten met mijn Coupe Wind en me vervolgens twee uur diep heb zitten schamen voor mijn maag die harde protestgeluiden liet horen.

Linda de Mol over haar Duitse tv-debuut: 'Ik gaf van spanning bijna over in een plastic bak rozen'Lees ook

Linda de kluns

Als ik dit soort dingen aan mijn vriendinnen vertel, verbaast het ze niks. Ik trek zakjes mosterd open en krijg het voor elkaar om de inhoud op mijn nieuwe suède tas te spuiten. Ik heb al eens een borstel én kauwgum uit mijn haar moeten knippen. Vlieg nooit meer in witte kleding sinds ik een complete noedelsoep over mezelf gooide. Spuit muggenspray in mijn oog, laat mijn sleutelbos in een put vallen, koop voor een vriend een duur kunstboek en wil er iets moois in schrijven en begin met ‘Lieve Steven’ terwijl-ie Sven heet.

Ik heb zelfs een keer op de meest afgrijselijk lelijke berensloffen in een nachthemdje bij de heg staan gillen naar de buren omdat de voordeur achter me dichtsloeg toen ik een vuilniszak buiten wilde zetten. Ze hoorden me niet (ze wonen nogal veraf) dus heb ik twee uur in mijn eigen tuin opgesloten gezeten.

Brandwond

Toen ik moest draaien voor Familie Kruys en wilde ik ’s ochtends nog snel een kop thee maken. Giet kokend water uit mijn Quooker in mijn beker, wil het theezakje pakken en blijf met mijn manchet aan het oortje van de beker hangen. Beker kiept om en de kokende inhoud valt over mijn blote voet. In plaats van ‘m direct onder de koude kraan te houden, heb ik eerst krijsend rondjes gerend om de keukentafel tot Jeroen me op het aanrecht mikte en het enige juiste deed op dat moment: koelen, die handel. Het deed ontzettend pijn maar de productieassistent stond al op me te wachten, dus strompelde ik op mijn Havaianas de auto in en kon natuurlijk de hele dag geen schoen of laarsje aan omdat er gigantische blaren verschenen.

Je weet bij deze waarom ik in Familie Kruys nogal vaak met mijn voeten achter een plant, de bank, een poef of auto sta: ik stond op blote voeten de pijn te verbijten. Na drie dagen is het rijtje blaren één grote nare lelijke blaar geworden die eruitziet alsof er een soort salamander op mijn voet ligt. Ik weet weer eens te meer: ik en effe snel nog iets doen, terwijl ik met mijn gedachten ergens anders ben; het is een levensgevaarlijke combi.

Zin in nóg een editorial van Linda de Mol? Lees dan hier over haar ervaringen met bindweefselmassage (“Fucking pijnlijk”), het zenuwslopende debuut op Duitse tv en Linda’s eerste bevallingsverhaal.

Linda de Mol en haar fascinatie voor reality tv: 'Eerst voel ik weerzin, dan sympathie'Lees ook