Ze zijn thuiskapster, biebvrijwilliger of die moeder op het schoolplein. En ze hebben hiv. Die ziekte is gelukkig niet meer dodelijk, maar de vooroordelen zijn nog springlevend.
Wilma van der Heide (65) is getrouwd en heeft twee zonen. Ze is vrijwilliger bij de Hiv Vereniging.
“‘U past niet in het plaatje’, zei de dokter als verontschuldiging voor de late diagnose. Anderhalf jaar hebben ze me grondig onderzocht. Geen arts associeerde een witte getrouwde vrouw uit Friesland met hiv. Al zag ik er met mijn holle ogen en graatmager lichaam precies uit als een aidspatiënt. Ik heb het op het nippertje overleefd, maar ben door het virus wel blind aan mijn rechteroog en ik heb een stoma.
Eind jaren negentig kwamen bij ons thuis veel vluchtelingen over de vloer voor Nederlandse les en sociaal contact. Ik had het gevoel dat er in de buurt flink over me werd geroddeld: ‘Ze zal wel vreemd zijn gegaan met zo’n buitenlander.’ Pijnlijk en niks van waar. Ik heb hiv opgelopen door een bloedtransfusie na een zware bevalling achttien jaar eerder. In die tijd werd donorbloed nog niet gecontroleerd. Ik heb gewoon vette pech gehad.
Niemand heeft het ooit recht in mijn gezicht gezegd: ik durf niet meer bij je op visite te komen. Maar na mijn diagnose ben ik wel vrienden kwijtgeraakt. Tegenwoordig snappen de meeste mensen wel dat ze niet ziek kunnen worden als ze op mijn wc zitten of uit mijn kopjes drinken. Door mijn medicijnen is het virus diep in slaap en kan ik niemand infecteren. Het enige waar ik nu nog last van heb, is vermoeidheid, al kan dat ook door de pillen komen.”
In de nieuwe LINDA. vertellen nog vijf vrouwen over hun leven met hiv. Koop het magazine nu in de winkels of laat ‘m thuisbezorgen via onderstaande knop.
Selma (51) heeft hiv: 'De arts vroeg 'of ik een beetje onveilig was geweest''
