In bed

Zin in een experiment? Zet eens de This is Robbie Williams-afspeellijst aan op Spotify. Wie in de jaren 2000 veel naar de radio luisterde, kan het waarschijnlijk niet helpen: er moét luid meegezongen worden. Nummers als Rock DJ (2000), Feel (2002), Tripping (2005) She’s Madonna (2007), en Candy (2012) haalden allemaal, maar zeker niet als enigen, de Nederlandse top tien. Zelfs het controversiële rapnummer Rudebox (2007) – dat hij later zijn ‘grootste fout’ noemde – werd hier met open armen ontvangen. Nederlanders zijn Robbie-fans, en die liefde lijkt behoorlijk onvoorwaardelijk.

Als zestienjarige werd hij in één klap beroemd met de boyband Take That, wat betekent dat hij al 35 jaar op het podium staat. Hoewel grote hits de laatste jaren uitblijven, vult Robbie (51) nog steeds stadions over de hele wereld. In 2023 waren alle ogen weer op hem gericht dankzij een Netflix-documentaire waarin hij op zijn laptop, in bed, uren aan archiefbeelden bekijkt. Een gek concept dat verrassend goed werkt. Hetzelfde geldt voor biopic Better Man (2024), waarin hij wordt vertolkt door, jawel, een CGI-aap.

In vergelijking met de vele tamme, gladgestreken biopics en documentaires van de afgelopen jaren zijn beide films opvallend open. Ze schuwen de rauwe, minder flatteuze kanten van het popsterren-bestaan niet. Er is dan ook genoeg om uit te putten: Robbie worstelde met verslavingen en zijn mentale gezondheid, maakte en plein public ruzie met een voormalige bandgenoot en werd in zijn jongere jaren zowat wekelijks gefileerd door de Britse tabloids. Die jaren lijken inmiddels (ver) achter hem te liggen: de vader van vier kinderen is vooral graag thuis en springt alleen nog uit de band op het podium.

Met de documentaire en Better Man stonden de afgelopen jaren in het teken van zelfreflectie en terugkijken op het verleden. Hoe was dat?
“Vanuit een commercieel perspectief hebben deze twee projecten er vooral voor gezorgd dat ik weer relevant ben. Als mensen niet weten dat ik besta, kan ik mijn werk niet doen. Ik begrijp dat dit niet de vraag is die je me stelt, maar ik ben vooral heel, héél blij dat ik hierdoor een popster kan zijn.

De vraag die je me écht stelt, is psychologisch. Eén van de antwoorden die ik daarop kan geven, is dat het traumatisch was om het verleden opnieuw te beleven. Maar omdat het een doel had, voelde het ook goed. Dat zoveel mensen me mailen of op straat aanspreken en vertellen dat ze zich in mijn verhaal herkennen, heeft me eerlijk gezegd verrast. Voor mij waren deze projecten een manier om mezelf opnieuw uit te vinden en om mensen eraan te herinneren dat ik besta. Maar als mensen lieve, prachtige dingen zeggen, raakt dat me natuurlijk ook als mens.”

Je zei in de documentaire dat het verleden je ‘in de houdgreep’ had.
“Dat was een poëtische uitspraak, een handig instrument om het verhaal aan op te hangen. Op de laatste filmdag realiseerde ik me dat ze me iets wilden laten zeggen, maar dat ik dat niet wilde doen. Alleen mocht ik maar niet weg, dus zei ik op een gegeven moment: ‘What the fuck do you want me to say, so I can go.’ En toen heb ik het gedaan. Overigens denk ik dat iedereens verleden hen in de houdgreep heeft, of ze zich er nu bewust van zijn of niet.”

Deze projecten, of het nu vooral commercieel was of niet, dwongen je wel naar het verleden te kijken. Heeft dat….
“Sorry, ik wil nog even verduidelijken dat ik het met commercie dus niet over geld heb, maar over mijn relevantie als entertainer en publiek figuur. Voor mijn ego en gevoel van eigenwaarde moét ik zichtbaar zijn. Dus ik heb het over de vercommercialisering van mijn ziel. Als jullie niet weten dat ik besta, besta ik niet.”

Je doet dit zodat je kunt doen wat je wilt doen.
“Mijn baan, ja. Het financiële plaatje is ook belangrijk, maar op een heel ander niveau. Wat was eigenlijk je vraag?”

Ik vroeg me af of al deze overdenkingen nog van invloed zijn geweest op hoe je deze tour wilde inrichten en hoe de shows eruit zullen zien.
“Ik wil de beste entertainer ter wereld zijn. Niemand die dit popsterren-gedoe doet, lijkt het woord entertainment nog te gebruiken. Dat betekent dat er een gat is waar ik in kan springen, omdat dít is wat ik kan. Ik wil de beste entertainer zijn die mensen dit jaar zien.

Ik ben verder heel blij dat mensen nog steeds komen opdagen, dat ze mij nog steeds willen zien. Daar heb ik veel geluk mee.”

Ben je soms bang dat mensen niet meer komen?
“Ja, natuurlijk. De wereld is veranderd. Er zijn veel shows, mensen hebben minder geld te besteden. En ik word ouder. Dat is een zorg die ik gebruik om mijn motor draaiende te houden. Het houdt me fit.”

Linda de Mol sprak Robbie Williams in 2012. Beeld: Carli Hermès.

In 1998 trad je voor het eerst op in Nederland als solo-act. We zijn nu bijna dertig jaar verder. Staat er een ander mens op het podium?
“Ik heb meer respect voor mijn publiek en voor mezelf. Ik heb minder energie, dus moet ik er slimmer mee omgaan. Ook begrijp ik inmiddels wat wel en niet gepast is. Wat gepast is, is dat ik in dienst sta van mijn publiek. Ik ben er niet om mezelf te vermaken, ik word ervoor betaald. De mensen verdienen het dat ik iedere avond weer de beste versie van mezelf ben.”

Geniet je er meer van, of juist minder?
“De vraag is niet of ik er wel of niet van geniet. Het gaat erom dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kom. Op het podium doe je je lijf en geest de meest onmogelijke dingen aan. Je lichaam maakt zijn eigen drugs aan, adrenaline en dopamine. Mijn doel is niet om tijdens het optreden nirwana te bereiken, maar om nog steeds oké te zijn als de lichten uitgaan.”

Is het verslavend?
“Dat weet ik niet, omdat ik nooit overwogen heb het niet te doen. Ik wil tot mijn dood blijven optreden, omdat het mij een doel geeft. Ik weet niet zeker of dat betekent dat het verslavend is. Wat ik wel weet, is dat ik niet wil weten hoe het voelt als dit me ontnomen wordt. Ik hoop dat ik daar nooit achter kom.”

Jouw leven bestaat uit grote contrasten. Je staat voor enorme mensenmassa’s of je bent een kluizenaar die het liefst thuis is bij zijn gezin. 
“Ik ben een kluizenaar – een hermit dad, dat klopt. Er zitten twee wolven in mij. Eén wil chaos, is zelf-saboterend. Die wolf mag ik niet meer voeden. Dat lukt alleen als ik mijn andere wolf wel vol stop. De wolf die wil dat de wereld minder chaotisch is, die een goede vader en een goede echtgenoot wil zijn.

Ik raak snel overweldigd door mensen, plekken en situaties. Ik voel me op mijn best als ik de stilte opzoek. Mijn ideale stille plek is een zeer comfortabel bed.”

Een aardigere Robbie

Op Instagram organiseert Robbie (bijna) iedere maandag de cuddle club, waarbij hij zijn volgers vraagt personen, ondernemingen of goede doelen te nomineren die wel wat extra liefde kunnen gebruiken. Zijn volgers bedelven de uitverkorene vervolgens onder de lieve berichten. Hij moedigt zijn publiek zo aan wat vriendelijker en milder voor elkaar te zijn, wat een behoorlijk contrast lijkt te zijn met de bad boy-reputatie uit zijn jongere jaren.

Waarom doe je dit?
“Ik heb heel wat nare, donkere periodes gekend, en dat zorgt ervoor dat ik veel empathie voel voor mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Of ze nu verslaafd zijn, ziek of met hele andere dingen worstelen.

In mij zit een man die wrok koestert, iemand die wraak wil. Ik vind dat geen leuke kant van mezelf. Dankzij social media ben ik een aardiger mens geworden. Cuddle club begon als een mooi idee, iets dat me een goed gevoel gaf. Ik kreeg een overweldigend aantal positieve reacties, waardoor ik mezelf weer eens geweldig begon te vinden. Tot ik besefte: ‘Daar is mijn ego weer. The fuck?’ Ik raakte verslaafd aan alle bevestiging die ik kreeg.

Tot ik verveeld raakte en het niet meer wilde doen. Terwijl dit wel het minste is wat ik kan doen. Social media is een fantastisch middel om als introvert toch iets voor een ander te kunnen betekenen. Het is zo makkelijk. Toen ik dat besefte, was ik ook niet meer verveeld. Ik raad iedere introvert aan om iets soortgelijks te ondernemen. We willen best iets voor een ander doen, zolang we het huis maar niet uithoeven. Doe het dus gewoon online.”

In de moeilijkere periodes in je leven was de buitenwereld vaak behoorlijk hard. Het lijkt of je nu voor anderen doet wat je destijds zelf nodig had. 
“Je moet narcistisch zijn om dit werk te kunnen doen, en ieder mens heeft giftige trekken. Ik kan niet zeggen dat ik roomser ben dan de paus, want dat ben ik niet. Wat ik wel kan zeggen, is dat het goed voelt om aardig te zijn.

En ja, dat had ik destijds inderdaad nodig en nee, dat kreeg ik niet. De wereld zat anders in elkaar. Ik heb genoeg slechte eigenschappen maar er zijn ook veel goede. De beste versie van mij wil een lieve vader zijn, een eerlijke echtgenoot en een goed mens. Dat is de man die ik probeer te zijn.”

Robbie Williams staat dit jaar op 22 en 23 juni in de Amsterdam ArenA. Voor die laatste datum zijn nog tickets beschikbaar. 

Nieuwsgierig wat Robbie Williams nou eigenlijk allemaal STOM vindt, je kijkt het hier.

Robbie Williams ontmoet Ruud van Nistelrooij en is door dolle heen: 'Hond naar hem vernoemd'Lees ook