Zon, zee, strand… En rampspoed. Voor je je mojito achter de kiezen hebt, zit je met een kotsende kleuter of een man die gillend een zee-egel uit zijn voet plukt. Weg droomvakantie, hallo nachtmerrie.
In de rubriek Vakantieleed vertellen vrouwen over de vakantie die ze liever vergeten, maar nog altijd op hun netvlies gebrand staat.
Wie
Rosa* en haar vriendinnen
Plaats van bestemming
Split, Kroatië
Hik(je) op de weg
De huisbaas
Hoe worden de schoolexamens het liefste afgesloten? Juist ja, met een examenreis. De 17-jarige Rosa* en zeven anderen besluiten dat de Kroatische stad Split dé plek is om hun vrijheid te vieren. Ze boeken een grote villa met een zwembad. Een beetje in the middle of nowhere, maar het ziet er meer dan prima uit. “Het was de perfecte villa voor onze vriendinnenvakantie. Schoon, groot en alles werkte prima. Niets te klagen dus.”
De eerste paar dagen gaan de meiden flink op stap. “We kwamen enorm laat terug en doken meteen ons bed in. We wisten dat de huisbaas op de derde dag rond negen uur ’s ochtends langs zou komen om het zwembadwater te checken. Hij had gezegd: ‘Ik kom niet naar binnen, jullie hoeven niet wakker te zijn'”, vertelt Rosa.
Tot hij ineens wél binnen staat. “Een van de meiden werd wakker en liep slaperig – en tevens halfnaakt in een T-shirt – naar beneden. En daar stond hij, laaiend. Hij had vanaf buiten een gat in de muur gezien en vond dat genoeg reden om zomaar binnen een kijkje te nemen, zonder te kloppen dus.
Tijdens vier weken reizen maakte Indy drie natuurrampen mee: 'De ergste cycloon in 50 jaar tijd'
Binnen was het niet bepaald opgeruimd. “Hij eiste van ons dat we het binnen allemaal zouden schoonmaken. Maar ja, buiten het feit dat het er een troep was, was er niets kapot”, vertelt Rosa. “Omdat hij zo hard stond te schreeuwen naar mijn vriendin, werden wij allemaal wakker. Toen heeft hij ons bedreigd en zei: ‘I will break your legs, I will destroy you.’ Heel eng.” Rosa en de rest schrikken zich rot. “Het was hem tegen een groepje minderjarige meiden in pyjama. Wat dóe je dan?”
Over dat gat in de muur is nog steeds discussie. “De huisbaas is er van overtuigd dat die door ons is ontstaan. Maar wij zijn er vrij zeker van dat het er al zat toen we hier kwamen. Hij heeft geen foto’s van de muur van vóór onze intrek in de villa, dus wanneer het gat precies is ontstaan, weet niemand 100 procent zeker.”
Wel bieden Rosa en haar vriendinnen aan om voor het gat te betalen. “Het was op te lossen met een ladder en wat vulmiddel. Dat zou hem geen fortuin gaan kosten”, vertelt ze. “Maar dat wilde hij niet. Hij eiste dat we er die avond om zeven uur uit gingen. Het feit dat we een groep jonge meiden waren die dan op straat zouden moeten slapen, maakte hem helemaal niets uit.”
Na een hoop ruziemaken, halen ze de man over dat ze de volgende ochtend om tien uur mogen vertrekken. “Wat moet je anders? Je hebt geen poot om op te staan, want je bent in een vreemd land en weet niet wat je op zo’n moment moet doen. Dus ik belde mijn vader. Hij belde een advocaat, die ons vertelde dat we er helemaal niet uit hoefden. Aangezien we gewoon hadden betaald voor de hele week, had de huurbaas dat recht helemaal niet.”
Inbreker verandert Annemiekes moeder-dochtertrip in nachtmerrie: 'Hij stond 's nachts in onze kamer'
Die ochtend zitten de meiden nog in de villa als de klok tien uur slaat, waar de huisbaas helemáál niet blij mee is. “Iets na tienen stonden er twee politieagenten aan de deur. Ik belde meteen die advocaat weer op, die ons vertelde dat zij niet naar binnen mochten. Dus hebben we op zijn verzoek de deur simpelweg niet open gedaan.”
Aangezien de groep nog steeds van het vakantiegevoel wil genieten, gaan ze die dag lekker de stad verkennen. “Die avond kwamen we terug en zaten we net te eten toen de bel ging. Ik sta op, loop naar de deur. En wat zie ik? Zes politiemannen voor mijn neus, die meteen naar binnen komen”, legt Rosa uit. “Kroatisch is een agressieve taal, dus het kwam enorm angstaanjagend over. Het ene moment zit je te eten, het andere moment staan er gewapende mannen in de woonkamer.”
“We moesten onze telefoons op tafel leggen en werden in een rijtje op de bank gezet”, vertelt Rosa. “De politiemannen liepen een rondje door het huis om de schade te checken. Wij hadden de hele boel natuurlijk schoongemaakt en opgeruimd, dus veel was er niet te zien.”
Alsof dat nog niet genoeg is, worden Rosa en haar vriendinnen daarna in een busje naar het politiebureau gebracht. “Het bureau leek op een oud, verlaten gebouw waar je normaal gesproken geen voet binnen zou zetten”, zegt Rosa. “We kwamen terecht in een soort kleedkamer met een bankje erin. Tegenover ons zaten een paar agenten die vooral hard in het Kroatisch tegen elkaar aan het praten waren en overduidelijk ons uitlachten. Heel ongemakkelijk.”
De ID-kaarten van de meiden worden ingenomen. “Die moesten daar blijven, maar we mochten zelf wél weer terug naar de villa. De dag erna konden we ze dan weer ophalen.”
De volgende ochtend melden ze zich weer op het bureau: uitgeput, met een kater en koffers in de hand. “Die dag was onze laatste vakantiedag. Maar in plaats van genieten van het zonnetje, zaten we daar uren te wachten terwijl de huisbaas nog een aantal foto’s ging maken van het huis.” Dat hele circus duurde, hou je vast, tien uur lang. “We werden behandeld alsof we criminelen waren. Gelukkig vertrok het vliegtuig pas ’s avonds laat, anders hadden we de vlucht nog gemist ook.”
Na de eindeloze fotosessie komt de huisbaas terug. “Helemaal over de rooie, hij wilde ons nóóit meer zien – nou, insgelijks.” Maar hij kwam niet met lege handen terug. “Hij gaf ons een document met foto’s van de schade, plus een totaalbedrag van maar liefst 3455 euro. En dat moest ook nog eens contant betaald worden.”
Claudia's rustige vakantie mondt uit in ordinair zuipfestijn: 'Een vrouw greep hem bij zijn kruis, waar zijn dochter bij was'
Rosa: “Voor dat ene gat in de muur wilde hij ineens een steiger laten bouwen van 1800 euro. En voor een ligbank die een beetje was doorgezakt vroeg hij 1200 euro. Terwijl wij de bank op internet vonden voor 400 euro, nieuw.”
De meiden vertellen hem dat ze niet zomaar 3455 euro in hun handbagage hebben zitten. “Hij mocht mooi contact opnemen met onze advocaat. Het bedrag vinden we nergens op slaan, maar we zijn wél bereid om reëel te betalen voor de schade.”
De zaak is op dit moment nog in volle gang. “Onze advocaat heeft inmiddels contact met die van de huisbaas. Het is allemaal nog hartstikke vers, dus we moeten afwachten.” Toch kijkt de groep er niet helemaal met een vervelend gevoel op terug. “Natuurlijk was het spannend en eng, maar we hebben alsnog een leuke vakantie gehad.”
Heb jij ook nog wel zo’n verhaal vol vakantieleed? Mail dan een korte samenvatting, je telefoonnummer en eventuele foto’s naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘vakantieleed’.
*Rosa vertelt haar verhaal anoniem. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. .
Linda's 'luxe all-inclusiveresort' blijkt horrorhotel: '1000 euro per nacht, maar vol ongedierte'
