Op de middelbare zoende je met de ex van je beste vriendin of je hebt per ongeluk de laptop van je kind kapot gemaakt en de hond de schuld gegeven: iedereen heeft verhalen die ze liever voor zichzelf houden.
In de rubriek ‘Het biechthok’ delen vrouwen geheimen die ze (bijna) nog nooit aan iemand hebben verteld. Vandaag de beurt aan Maaike (31)*: ze stal als tiener het favoriete jasje van haar zus en knipte ‘m kapot.
“De band met mijn twee zussen is altijd heel hecht geweest. Ik ben de middelste en we schelen maar een paar jaar. We deden als kinderen veel samen en zaten uiteraard ook veel in elkaars kledingkast. Vooral die van mijn oudste zus vond ik interessant. Ze had altijd van die mooie jasjes waarvan ik dacht: die wil ik ook. Het stond haar allemaal zó goed en als ik haar kleding zou aantrekken, hoopte ik dat ik er net zo zou uitzien zoals zij.
Vaak liep ik stiekem haar kamer in om te kijken wat ze allemaal had en dan zag ik al voor me hoe ik er in een bepaalde jurk of broek uit zou zien. Ik ging al haar kleding af zodat ik zou weten waar alles lag, mocht het ooit zo ver zijn.
Lisa verstopte tijdens de scheiding het laatste stukje van de puzzel van haar ex: 'Ik was het zó zat'
“Toen ik een jaar of elf was, zat mijn oudste zus al op de middelbare school. Ze had een bruin suède jasje: haar favoriet. Als ze die droeg met een zwart shirt eronder, vond ik dat zo vet. Dat was echt haar allermooiste outfit. Zelf was ze er ook trots op, en terecht: het stond haar heel goed.
Op een dag werd ik wakker en wist ik: vandaag is de dag. Ik had al een keer gevraagd of ik het jasje mocht lenen. Dat mocht niet, dus moest ik mijn eigen plan trekken. Mijn zus moest doordeweeks in de ochtend eerder vertrekken dan ik omdat ze verder moest fietsen. Toen ze weg was, sloop ik terug naar boven. Wel voorzichtig, want mijn moeder was gewoon thuis.
Ik vond het jasje precies op de plek die ik verwachtte. Meteen trok ik het aan. Hoewel mijn zus ouder is, ben ik een stuk langer – toen ook al. Dit betekende dat ik het jasje eigenlijk helemaal niet paste. Het zat vooral strak bij mijn armen, waardoor ik m’n ellebogen moeilijk kon buigen. Ik bedacht dat ik dat kon oplossen door er aan beide kanten een kleine knip in te zetten. Ik pakte een nagelschaar en knipte de stof bij de ellebogen open.
Toen ik het eenmaal aan had, werden die gaten steeds groter. Als ik mijn armen boog, kwamen mijn ellebogen uit het jasje. Toch vond ik zelf dat ik het mooi had opgelost.”
“Ik propte het jasje in mijn tas zodat mijn moeder het niet zou zien, en fietste snel naar school. Daar voelde ik me ontzettend stoer, maar ik was ook teleurgesteld omdat ik helemaal geen complimenten over het jasje kreeg. Toen ik weer thuis was, wilde ik het meteen terughangen in de kast. Pas op dat moment realiseerde ik me dat dit helemaal niet kon. Ik had het jasje kapot gemaakt en mijn zus zou meteen weten dat ik dat had gedaan.
Meteen voelde ik me ontzettend schuldig. Ik heb online nog gezocht naar een soortgelijk exemplaar, maar kon niets vinden. Ik heb het toen maar verstopt in mijn eigen kast: niet bepaald een veilige plek natuurlijk.
Een paar dagen later wilde mijn zus het jasje weer aan, maar ze kon het niet vinden. Meteen wees ze naar mij. We stalen wel vaker kleding van elkaar, maar omdat ik een stuk groter was, scheurde ik er nog weleens uit. ‘Dat heb jij sowieso gedaan’, zei ze. Ze had natuurlijk gelijk, maar ik ontkende alles.”
Manon nam wraak op bumperklever met vaseline: 'Het was écht een plakkerig zooitje'
“Mijn zus kon niet bewijzen dat ik het had gedaan, want het jasje was verdwenen. Tot het een paar jaar later ineens weer tevoorschijn kwam. We waren onze oude jassen aan het uitzoeken toen mijn moeder ineens het suède jasje onder de stapel vandaan trok. Ze zei: ‘Is dit nou hét jasje?’ We moesten allemaal heel hard lachen, mijn zus gelukkig ook.
Zeker toen we zagen hoe het jasje eraan toe was: ik had er twee hele rechte repen stof uitgeknipt. Ik besefte toen pas dat ik enorm voor gek had gelopen op school. Wat moeten mensen wel niet gedacht hebben?
Nadat ik het jasje kapot had gemaakt, besefte ik pas dat ik toch echt te groot was om kleding van mijn zus te lenen. Ik vond het moeilijk dat zij zo baalde dat ze haar jasje kwijt was. Ik heb daarna nooit meer wat van haar gestolen. Twintig jaar later mogen mijn zussen inmiddels wel ál mijn kleding lenen – ik moedig het zelfs aan omdat ik het leuk vind. Misschien probeer ik mijn fout van toen nog steeds een beetje goed te maken.”
Heb je ook een verhaal dat je nog (bijna) nooit met iemand gedeeld hebt, maar wel kwijt moet? Mail dan je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar lezer@linda.nl en wie weet nemen we contact met je op. Geen zorgen, je verhaal plaatsen we anoniem.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Bo pestte met haar zussen 3 keer die fijne oppas weg: 'Ik schaam me rot, ze was zó lief'
*De naam Maaike is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
