Op de middelbare zoende je met de ex van je beste vriendin of je hebt per ongeluk de laptop van je kind kapot gemaakt en de hond de schuld gegeven: iedereen heeft verhalen die ze liever voor zichzelf houden.
In de rubriek ‘Het biechthok’ delen vrouwen verhalen die ze (bijna) nog nooit aan iemand hebben verteld. Vandaag de beurt aan Carmen* (38): nadat ze boterzuur over zich heen kreeg, werd dankzij haar hulp een bende opgerold.
“Ik was die dag aan het werk in de stad. Mijn baas en ik moesten een lading boodschappen doen voor een speciaal evenement dat die avond plaats zou vinden. Toen we in de winkel stonden, bleek ik mijn legitimatie te zijn vergeten terwijl we ook wijn en bier moesten halen. Terwijl mijn baas alleen weer naar binnen ging, bleef ik voor de winkel wachten. De plastic tas met alle boodschappen die we al gehaald hadden, stond ingeklemd tussen mijn benen.
Ik stond rustig te wachten tot er ineens een man voor me stond: een nogal vreemd type. Hij gooide de inhoud van een plastic flesje leeg voor de winkel, en dat kwam ook over mijn been heen. In eerste instantie keek ik hem nogal kwaad aan, van: waarom doe je dit? Vervolgens keek hij zo boos terug dat ik maar snel weer naar beneden keek. Op dat moment voelde ik al wat geks, en zag ik ook dat de letters op de tas uitliepen. Meteen besefte ik: dit is zuur.
Op dat moment waren er allemaal berichten in het nieuws van mensen die zwavelzuur in hun gezicht hadden gekregen, dus ik raakte helemaal in paniek. Mijn hart ging tekeer en ik begon te trillen. Ook zag ik dat mijn been rood werd. Toen mijn baas de winkel uitkwam, vertelde ik wat er gebeurd was en liet ik mijn been en de uitgelopen letters op de tas zien. Hij vond het ook gek, en we liepen snel terug naar de auto. Zodra we de tassen weggestopt hadden en we in de auto zaten, begon het ontzettend te stinken. Maar echt, niet normaal zo erg. Het was de geur van ontzettende zweetvoeten, sterke kaas en braaksel.”
Lisa verstopte tijdens de scheiding het laatste stukje van de puzzel van haar ex: 'Ik was het zó zat'
“We herkenden deze lucht meteen, omdat we altijd onze lunch haalden bij deze supermarkt en het ons al opviel dat het daar soms zo ontzettend vies rook. Maar nu, in deze dichte auto, stonk het honderd keer zo erg. We hebben alle ramen opengedaan en de hele rit met ons hoofd naar buiten gehangen.
Het evenement was bij iemand thuis, dus ben ik daar meteen onder de douche gestapt. Maar hoe hard ik ook schrobde, de geur ging niet weg. Ook bleef mijn huid rood: precies op de plekken waar de druppels waren gevallen had ik kleine brandplekjes. Ik ben toen door mijn baas naar de eerste hulp gestuurd. Bij een collega achterop de fiets, want de auto was met de vieze geur niet te doen.
De arts kwam tot de conclusie dat het om boterzuur ging, wat onder andere gebruikt wordt om vissen te lokken. Het stinkt ontzettend en kan irritatie en brandplekken veroorzaken, maar is niet extreem gevaarlijk zoals zwavelvuur. De arts gaf een verzachtende crème mee en adviseerde me om aangifte te doen, omdat dit mishandeling was. Dat heb ik toen ook meteen gedaan.”
“Die avond ben ik nog bij het evenement gebleven, al begrijp ik nog steeds niet waarom mijn baas me niet naar huis heeft gestuurd. Ik stonk echt verschrikkelijk, ook in de trein naar huis schaamde ik me dood. Omdat ik ook met mijn handen aan mijn been had gezeten, stonken die ook. Ik heb er alles aan gedaan om de geur van mijn lijf te krijgen, maar ik kreeg die walm maar niet weg. Al douchte ik vier keer per dag en zeepte ik me in met vijf soorten douchegel. Pas na drie dagen rook ik eindelijk niet meer naar zweetvoeten.
Toen ik belde om aangifte te doen, wilde de politie dat ik zo snel mogelijk naar het bureau kwam. Wat bleek: ze waren al héél lang op zoek naar een bende die boterzuur gooide naar bedrijven waar ze een probleem mee hadden. Omdat niemand het ooit had zien gebeuren, konden ze de daders niet vinden. Dankzij mijn aangifte konden ze de camerabeelden gericht doorzoeken én konden ze hen aanklagen voor mishandeling. Maanden later hoorde ik ineens via de radio dat ze de bende hadden opgerold – dat was heel bizar. Hoewel ik blij ben dat ik kon helpen, laat ik deze ervaring de volgende keer graag aan me voorbijgaan.”
Heb je ook een verhaal dat je nog (bijna) nooit met iemand gedeeld hebt, maar wel kwijt moet? Mail dan je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar lezer@linda.nl en wie weet nemen we contact met je op. Geen zorgen, je verhaal plaatsen we anoniem.
*De naam Carmen is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Maaike stal het favoriete jasje van haar zus en knipte het kapot: 'Anders paste ik het niet'
Marissa Klaver is senior redacteur bij LINDA.nl en schrijft het liefst over boeken, cultuur en alles wat ze (nog) niet begrijpt. Ze woont samen met kat Pepiet en vijfhonderd boeken in Amsterdam. Als ze niet aan lezen is, vind je haar in een restaurant of concertzaal.
