Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 106: ‘Ik kan soms zo onzeker worden als ik anderen goed zie gaan. Zo irritant!’
Dat ik ouder aan het worden ben wordt zelden zo duidelijk als op de momenten dat ik met een onredelijk boze blik verlang naar ‘vroegere’ tijden. Naar tijden zonder internet, of in ieder geval zonder smartphones, zonder social media, zonder altijd maar weten wat een ander doet en hoe zich dat verhoudt tot wat jij doet. In goede tijden heb ik er overigens minder last van, maar op de dagen en in de fases dat ik minder tevreden ben met hoe mijn leven zicht ontvouwt verval ik razendsnel in een vergelijkingsspel waarbij werkelijk iedereen het beter en slimmer en sneller doet dan ik.
'Ik vond het een fascinerend inkijkje in hoe mannen dit oplossen: één appje, in puberale kindertaal, klaar'
Zelf zit ik op dit moment in een verbouwing die gewoon nooit meer lijkt te eindigen. Door die verbouwing heb ik even weinig werk, want al mijn aandacht wordt opgeslokt door planningen en anders wel door kit, voegen, tegels, plinten, stopcontacten en rottende vensterbanken. M’n privéleven is ook wat gebutst en al met al, ik heb gewoon even geen goed verhaal te vertellen. Het is ploeteren, al best een tijd ook.
Afgelopen weekend stond ik op een borrel met allemaal erg hip Amsterdams volk. Sommigen kende ik een beetje, de meeste alleen van het oppervlakkig zwaaien op dat soort borrels. Maar meestal vind ik het wel leuk, ik kan een beetje small talken en vind het vaak ook wel leuk dat soort types om me heen te hebben omdat ik me er ook aan op kan trekken. Ik word meer zelfverzekerd van hun zelfverzekerdheid. Maar dit weekend werkte averechts. Op de vraag “en waar ben jij nu mee bezig?” heb ik gewoon geen opbeurend antwoord, en ik heb ook geen zin om bij halve vreemden al mijn zielenroerselen uit te storten. Het werd dus de sport om die vraag te vermijden en vooral de ander aan de praat te houden, maar echt léuk is het dan allemaal niet meer.
Met elk praatje daalde m’n zelfbeeld een beetje verder, tot er uiteindelijk niets van over was en ik met tranen in m’n ogen het pand verliet. Soms heb je gewoon zo’n periode, hun levens zijn ook heus niet zo succesvol als het lijkt, iedereen doet maar wat, ik weet alle rationele antwoorden, en toch voelt het op die momenten niet zo. En misschien is dat het enige dat ik er als advies op kan geven: het is gewoon kut. Probeer het natuurlijk wel een beetje binnen de perken van het redelijke te houden maar jezelf vergelijken met anderen is bijna niet te voorkomen in deze tijd. En soms zorgt dat ervoor dat je je een sukkel voelt, ook al weet je waarschijnlijk best dat dat niet nodig is.
Dus tja, ga dan maar gewoon lekker naar huis. Huil even uit bij een empathische vriendin, schrijf het van je af in je dagboek. Soms zijn de dingen simpelweg stom, en het is de kunst erop te vertrouwen dat de wind ooit vanzelf weer uit een andere hoek gaat waaien.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Je schermtijd verminderen: 'Ongemerkt heeft je telefoon ineens drie uur van je tijd opgeslokt'
