Leon Verdonschot legt voor LINDA.nl om de week iemand het vuur na aan de schenen. Deze week is Krezip-zangeres Jacqueline Govaert (43) aan de beurt. Op 6 december staat de band in de Ziggo Dome om hun 25-jarig jubileum te vieren.
Je stond enkele weken geleden met Krezip op Pinkpop. Ook 25 jaar later dan de eerste keer. Op Pinkpop kon je de kwart eeuw-balans al eens keer opmaken. En?
“Oh, ja, een kwart eeuw. Zo had ik er nog niet naar gekeken, daar schrik ik toch even van, haha. Maar inderdaad, Pinkpop heeft zoveel voor ons betekend dat we er dit jubileumjaar heel graag wilde spelen.
Toen ik in 1996 naar Pinkpop op televisie keek, wist ik: dit wil ik met mijn leven, dit is mijn droom. En die droom kwam in 2000 uit. Het grote verschil tussen toen en dit jaar was, denk ik, dat ik nu minder bang ben. Er zijn beelden uit 2000 van het moment net voordat we het podium opgaan, en dan is het echt alsof we allemaal de dood in de ogen kijken. Het was toen het allergrootste optreden dat we ooit gedaan hebben, dus ja, daar zit gewoon inmiddels veel ervaring bovenop.
Ik heb nog steeds een gezonde spanning en een focus, maar ik weet inmiddels ook dat mijn lichaam dit gewoon aankan. Er was ook iets hetzélfde dit jaar en toen: mijn kapsel. Grappig genoeg heb ik weer bijna hetzelfde kapsel als in 2000. Ik heb voor onze Pinkpop-show dit jaar ook een paar keer de vraag gekregen wat ik de 25 jaar jongere Jacqueline voor tip zou geven. Dat zou zijn: maak je niet zo druk om een paar foutjes. Dat geeft niks.”
Jullie stonden ook een keer op Pinkpop, in 2007, toen jullie op het allerlaatste moment Amy Winehouse vervingen, die toen ziek was en afzegde. Jullie begonnen toen met haar grote hit Rehab. Weet je nog hoe jullie dat bedachten?
“Ja, in de auto onderweg. Echt. We speelden die dag op het Elastiek muziekfestival in Hilvarenbeek en om een uur of twee werden we gebeld dat Amy Winehouse was uitgevallen en dat wij haar konden vervangen. We hebben ons optreden op Elastiek iets kunnen vervroegen en zijn meteen daarna naar Landgraaf gereden. En toen ontstond dat idee.
We konden het niet meer repeteren, dus hebben het in de auto gewoon moeten doorspreken zonder instrumenten. Het scheelt wel dat ik echt een enorme Amy Winehouse-fan ben, toen al, en dat ik dat nummer dus kon dromen. In 2000 hadden we ook allemaal last minute ideeën en die mislukten toen, nu ging het gelukkig goed.”
Waarom wil iedere band toch een keer in de Ziggo Dome staan?
“We speelden er ook toen we weer bij elkaar kwamen, in 2019. En dat was echt heel leuk. Het is alsof je een enorme knuffel krijgt van al die mensen, alsof ze je allemaal samen omhelzen. Het is een beetje zoals met je verjaardag: het ene jaar vier je ’m klein, maar eens in de zoveel jaar, meestal op een rond jaar, pak je eens flink uit. Dat doen wij dit jaar dus.”
Jullie hebben jullie drummer Bram een tijd uitgeleend aan U2. Jullie gingen wel samen kijken naar zijn show in Vegas. Wat is je het meest bijgebleven van dat bezoek?
“Dat Bram daar was. Dat hij op kwam lopen, gewoon tussen Bono en The Edge en Adam in. Zo ongelooflijk onwerkelijk. We hadden al veel filmpjes van hem gekregen. Van zijn eerste show, nota bene op zijn verjaardag. En van veel shows daarna. Dus we waren voorbereid, maar dan nog.
We mochten door de friends and family-ingang binnen. We zaten achter de vrouw van Bono en we zagen Kylie Minogue binnenlopen en de bandleden van Muse. We hebben echt onze ogen uitgekeken. Nu zagen we het met onze ogen dat het waar was: daar zat Bram gewoon. En hij drumde zo goed en hij zag er ook zo goed uit.”
Julia Akkermans over haar rol in 'De F*ckulteit': 'Vrouwen lieten mij weten dat ze troost vonden in de serie'
Hoe keek je toen naar U2: als gewoon collega’s in het vak, of als muzikanten in een ander universum?
“Het was dezelfde Bram, in een ander universum. Natuurlijk is U2 uiteindelijk ook een bandje, net als Krezip, maar wel in andere omstandigheden. Ik ben bij andere muzikanten altijd nieuwsgierig hoe ze het aanpakken, hoe de zanger of zangeres met de teksten omgaat. Dat wilde ik nu natuurlijk al helemaal allemaal van Bram horen.”
Wist je toen eigenlijk ook al: we zijn Bram kwijt?
“Heel eerlijk gezegd wel. We hadden net het festivalseizoen gehad en hadden een clubtour staan, toen Bram belde dat U2 hem had gevraagd voor hun shows in Las Vegas. In eerste instantie gingen we nog met z’n alleen bedenken hoe we dat konden combineren: onze shows en die van hem met U2. Maar dat werden uiteindelijk veel meer shows.
En als ik er nu op terugblik denk ik ook: Jezus, wat dachten we wel niet? Natuurlijk was dat niet te combineren. En natuurlijk zijn er nu zoveel deuren voor hem opengegaan. Ik bedoel, Brad Pitt is naar die shows komen kijken, Eddie Vedder, Paul McCartney. Er gebeurt dan opeens zóveel voor hem. Ik had eigenlijk niet meer durven dromen dat we onze jubileumshows nog samen konden doen, dus dat is nog wel echt een cadeau. Een laatste cadeau.”
Marlijn Weerdenburg: 'Ik wil niet dat mijn zoon al een soort stempel op zijn hoofd heeft'
Jij hebt ook veel andere dingen gedaan inmiddels, onder meer op televisiegebied. Van het Songfestival tot Beste Zangers tot jurylid in The Headliner. Hoe is je bevallen dat je daarmee ook terechtkomt in een ander (social) mediacircuit, met veel meningen over niet zozeer je muziek, vooral joú?
Lachend: “Ik kende het natuurlijk wel al een beetje. In fasen, op momenten dat we piekten met de band. Maar de mediawereld en social mediawereld die hierbij komt kijken is wel van een volgend leveltje, ja. Als je er iets heel snel leert, heel snel móét leren, is het wel the art of not giving a fuck. Dat is gelukkig gelukt.
Ik vind het allemaal heel leuke avonturen en heb er heel veel leuke mensen ontmoet. En alles dat ik doe, heeft te maken met muziek. Bij sommige commentaren denk ik: weet je, laat maar, ik ga niet eens proberen dit te begrijpen. Ik heb wel inmiddels geconcludeerd dat de muziekindustrie toch echt een heerlijk wereldje is, zoveel collegialer, waarin mensen in principe altijd heel oké met elkaar omgaan. De mediawereld vind ik harder en de manier waarop daar zaken en mensen besproken worden, kan echt kéihard zijn.”
Laatst analyseerde schrijver René Appel in het radioprogramma van Frits Spits jouw taal. Wat hem opviel is dat jij vaak de woorden ‘echt’ en ‘heel’ gebruikt. Had hij gelijk?
“Ik hoorde het mezelf net nog doen tegen jou en dacht meteen: hopelijk heeft hij dat stukje op Radio 1 niet gehoord. Haha, wel dus. Het was mezelf al opgevallen toen ik opnamen van The Headliner terugkeek. In die rol wil je natuurlijk ook vaak laten weten hoe goed je iets vindt en zóveel synoniemen bestaan er ook niet voor de woorden waar je dan op uitkomt. Behalve in het Engels, maar daar wil je ook niet te vaak op teruggrijpen.
Dan hoorde ik mezelf dus soms drie keer achter elkaar zeggen dat iemand het ‘echt heel goed’ had gedaan. Dus nee. Het is niet nodig.” Lachend: “Maar ik vind het echt heel fijn om te doen.”
Toen je dit jaar de Buma Lifetime Achievement Award kreeg, stelde je dat je je nu heel oud voelde. Is dat inmiddels over?
“Ik was inderdaad in totale shock, in het begin. Vanwege de grote eer van die prijs, maar ook omdat ik nog zo druk ben met midden in mijn leven staan, met zoveel dingen die ik nog wil doen en maken. Ik ben nog he-le-maal niet klaar.
Maar goed, toen ik er vervolgens even over nadacht, dat ‘lifetime achievement’, dacht ik: ik ben inderdaad al best lang bezig, want ik ben gewoon vroeg begonnen, toen ik nog heel jong was. Het was ook wel bijzonder om daarvoor in het zonnetje gezet te worden, met de mensen met wie ik allemaal heb samengewerkt. Dus het heeft inmiddels een plekje gekregen. Net als de Award, die hier op de piano staat.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Hadewych Minis: 'Als je kinderen krijgt, word je, alleen al door de vermoeidheid, wolliger in je hoofd'
