Van de oppas tot schoonouders: opvoedregels worden nog weleens genegeerd. In de rubriek ‘Niet mijn (opvoe)ding’ delen ouders hun frustraties over anderen die de regels aan de laars lappen, hoe goed bedoeld ook.
Daar weet Inge* alles van. Ze deelt haar verhaal met LINDA.
“Zo’n twintig jaar geleden paste mijn moeder op mijn zoons. Eén van mijn zoons heeft autisme. Mijn moeder leek niet te willen accepteren dat mijn oudste zoon ‘anders’ was”, vertelt Inge. “De opvoeding van een kind met autisme vraagt meer aandacht. Mijn man en ik hadden duidelijke regels, daarin hoop je dat je ouders je ondersteunen. Helaas gebeurde dit niet.”
Duidelijkheid en structuur zijn voor alle kinderen prettig, maar zeker voor Inges oudste. “Ik heb veel informatie opgezocht in boeken en op internet. Deze tips gaf ik door aan mijn ouders.” Maar daar werd lang niet altijd wat mee gedaan. “Mijn moeder wilde vooral de ‘lievelingsoma’ zijn, dus de kinderen mochten álles.”
Elke keer als Inge thuiskomt, is het een puinhoop en zijn er dingen kapot. “Ik gaf aan hoe bepaalde dingen beter moesten gaan, maar daar deed mijn moeder niets mee. Ze wilde niet streng zijn. Het verschil tussen duidelijk zijn en streng snapte ze volgens mij niet.”
Omkopen als opvoedmethode: 'Toetje, schermtijd of pakje Pokémonkaarten in ruil voor proeven van preischotel'
Een van Inges regels: wil je met ander speelgoed spelen, prima, maar dan ruim je eerst op waar je nu mee aan het spelen bent. “Die regel gold bij oma natuurlijk niet, net zoals de regels over eten en snoepen niet werden gehanteerd. Daardoor hadden de jongens bij het avondeten vaak geen trek. Door het ‘loslaten’ waren beide jongens vaak doorgeslagen en emotioneel erg opgewonden. Om ze in slaap te krijgen, moest ik ze eerst tot rust proberen te brengen.”
“Op een gegeven ogenblik vond ik mijn zoon springend op het dak van de schuur. Dat was de drempel. Mijn moeder had totaal geen controle; voor mij was de grens bereikt. Ik heb het een paar maanden aangekeken en geprobeerd het te verbeteren, maar dat ging niet.” Inge besloot daarom over te stappen op professionele hulp. “De begeleider van mijn oudste zoon gaf ook aan dat het voor iedereen beter zou zijn als oma gewoon oma kon zijn, en niet meer de oppas.”
“Uiteindelijk zag mijn moeder ook wel in dat mijn oudste een ‘ander’ kind was en dat ze hem niet aankon. Eerlijk gezegd denk ik dat ze opgelucht was dat ze niet meer wekelijks hoefde op te passen.”
Heb jij net zo’n verhaal als Inge en wil je deze graag delen? Mail dan naar lezer@linda.nl. Stuur je naam, leeftijd en een korte versie van je verhaal en wellicht nemen we contact met je op. Mocht je liever anoniem je verhaal willen doen, dan kan dit ook.
* Inges naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'De oppas had de hele avond 'mega brak' op de bank gelegen, mijn kinderen moesten zichzelf naar bed brengen'
