In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Valéry haar vader John, haar ‘Superman’.
Geschreven door Valéry Mouthaan ter nagedachtenis aan haar vader John van der Laars (19-02-1957 – 10-04-2019).
In december 2018 kwamen mijn vader en ik na een tijd van ruzie eindelijk weer over de vloer bij elkaar. Hierdoor kon hij ook weer genieten van zijn kleinkinderen Mason en Jeanah.
Mijn vader voelde zich al even niet lekker en zei dat zijn benen ‘raar deden’. Soms viel hij plotseling achterover omdat zijn benen zwabberden en hij daar van de een op de andere dag geen controle meer over had. De dokters wisten niet wat er aan de hand was en zo ging een traject met veel onderzoeken van start.
Net na oud en nieuw 2019 werd mijn vader opgenomen vanwege een flinke longontsteking. De ontstekingswaarden waren hoog, maar hij kreeg antibiotica en leek zich beter te gaan voelen.
Niet lang daarna ging het toch weer slechter. Ze dachten aan een bloedvergiftiging, waardoor hij voor controle naar de longarts moest. De arts schrok daar zo erg van de toestand van mijn vader, dat hij direct werd opgenomen. Hij was zo ziek, uitgeput en benauwd.
Mijn vader is op 1 maart in coma gebracht op de intensive care. Daar heeft hij zeven weken gelegen. Zijn laatste woorden tegen mij waren op WhatsApp: ‘Tot morgen, meisje.’
Op 10 april kwam het verlossende woord: ze konden niks meer voor mijn vader doen. Ik was opgelucht dat het lijden voor hem voorbij was, maar uit het veld geslagen dat we hem nu gingen verliezen. Samen met de zusters heb ik hem afgekoppeld van de apparatuur die hem in leven hield. Ik hoopte toen dat hij naar dezelfde plek als mijn overleden moeder ging.
Annemieke herdenkt haar vader Bert: 'Hij was mijn maatje en mijn klankbord'
De jeugd van mijn vader was niet makkelijk. Hij was zeven jaar toen hij zijn eigen moeder verloor en zijn vader zijn verdriet met alcohol verdronk. Maar toen hij mijn moeder tegenkwam, was hij compleet. Helaas overleed zij ook vroeg en moest hij meemaken wat zijn eigen vader had meegemaakt. Een leven verder zonder je soulmate. Hij hervond zichzelf na jaren weer, maar toen sloeg zijn noodlot ook toe.
Ik denk met een liefdevol gevoel terug aan mijn vader, doordat hij voor mijn zieke moeder, mij en mijn zus zorgde. Hij was Superman voor mij. Mijn vader was beschermend, zorgzaam en liefdevol, ondanks dat hij dit zelf als kind gemist had in zijn gezin. Verder luisterde hij elke dag muziek, dat was echt zijn passie.
Naast dat mijn vader een sterke man was, was hij ook een bijzondere man die niet van tradities, of alles wat met ‘moeten’ te maken had, hield.
Mijn bewondering voor hem is groot en ik mis ik hem ontzettend. Ik zou zo graag nog een keer met hem willen kroelen. Ik hoop dat hij nu weer samen is met mama en ze weer van elkaar genieten. Ze hebben elkaar negen jaar moeten missen.
Een van mijn mooiste herinneringen aan mijn vader is dat hij, toen ik klein was, de wasknijpermand naast me zette. Mama deed dan de was en papa kneep alle wasknijpers aan mijn kleren. Ik ben mijn vader zo dankbaar voor de 31 jaar dat hij mijn papa was. Ik zou tegen hem willen zeggen: hou je taai daar kanjer. Ooit zullen we weer samen zijn.
Diana herdenkt haar broer Marc: 'Hij was te lief voor deze wereld, maar veel te streng voor zichzelf'
