De dagen en weken daarna konden Hans en ik nergens anders over praten: “Opa en oma, wat geweldig.” We besloten om na een relatie van 23 jaar dan toch maar te gaan trouwen. “Dan zijn we in ieder geval wettelijk ook opa en oma”: we moesten er nog om lachen. Uiteindelijk zijn we getrouwd op 7 december 2018. Mijn zoon was getuige en onze schoondochter bracht de ringen, daarna hebben we het gevierd met een kleine groep mensen.

Ons huwelijk mocht niet lang duren. Uiteindelijk zijn we vier en een halve maand getrouwd geweest. Hans werd 3 januari 2019 ziek, we dachten dat het een zware griep was.

Op 7 januari 2019, precies een maand na ons huwelijk, bracht ik hem naar het ziekenhuis. “Een zware longontsteking en een groot abces”, werd er gezegd. Tientallen onderzoeken volgden, maar er werd naast de ontsteking en het abces niks gevonden. Hans werd in het ziekenhuis opgenomen en mocht daarna weer naar huis – en dit herhaalde zich diverse malen.

Lees ook
Larissa herdenkt haar moeder Freeke: ‘Onze tijd was ineens op’

Op 28 februari 2019 kregen we uiteindelijk het vreselijke nieuws dat Hans longkanker had. Het was uitgezaaid en er was geen genezing meer mogelijk. Hooguit een verlenging met chemo en immuuntherapie. Door de immuuntherapie werd Hans zieker en kreeg hij weer koorts en ontstekingen.

Op 15 mei 2019 is hij naar huis gekomen om in zijn eigen omgeving te kunnen sterven. De geboorte van onze prachtige kleindochter op 23 mei 2019 heeft hij niet meer mogen meemaken. Nog steeds is het onbegrijpelijk dat zo’n sterke man, die nóóit maar dan ook nóóit ziek was of bij een dokter kwam, er ineens niet meer is. De liefde van mijn leven, het grote voorbeeld van mijn zoon, we missen je iedere dag.

Ben je een dierbare verloren? Deel je verhaal met ons. Misschien wil je een ode brengen aan iemand uit je familie of uit je vriendenkring. Mail je eerbetoon (ongeveer 400 woorden) en een mooie foto naar redactie@linda.nl o.v.v. Monumentje.