In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Emilie haar ouders Frits en Bertie, die kort na elkaar overleden aan kanker.
Geschreven door Emilie, ter nagedachtenis aan haar ouders Frits (11-01-1945 – 08-01-2020) en Bertie (23-02-1948 – 26-01-2020).
In januari 2020 zijn mijn ouders, achttien dagen na elkaar, overleden. Mijn vader leed al jaren aan prostaatkanker en kreeg daarnaast ook nog lymfeklierkanker. Ondanks de vele zware behandelingen, ontelbare ziekenhuisbezoeken en tegenslagen, bleef hij positief. Hij ging fysiek erg achteruit en kon steeds minder, maar bleef kijken naar wat nog wèl kon. Tot zijn laatste dagen had hij een luisterend oor voor zijn dierbaren, die naast zijn bed zaten (of naast hem lagen, zoals ik). Hij vond het fijn als het niet over hem ging, maar over wat anderen bezighield. Hij klaagde nooit, en droeg zijn lot onvoorstelbaar flink en dapper.
Bij de diagnose uitgezaaide eierstokkanker in november 2019 hoorde mijn moeder ook dat de kans dat de zware behandelingen die zij zou moeten ondergaan alleen maar verlenging (zonder gegarandeerde kwaliteit) van leven zouden geven. Hierop besloot ze zich niet te laten behandelen, en ging vanuit het ziekenhuis naar een hospice. We hebben nog twee maanden samen gekregen. In het hospice genoot ze van Kerstmis met ons. Ze hield zich ongelofelijk sterk en heeft tot het laatst haar enorme gevoel voor humor, interesse in anderen en scherpe geest gehouden.
Op acht januari heeft mijn vader euthanasie gekregen, en op 26 januari stierf mijn moeder. Ik ben ongelofelijk trots op ze. Ze waren mentaal zo enorm sterk. Ondanks het feit dat ze gescheiden waren, waren ze samen vooral erg bezig met hoe erg het voor ons – hun kinderen – was om allebei hun ouders in zo’n korte tijd te moeten verliezen.
Mijn ouders zeiden in hun laatste weken vaak: “Eem, dit is de zwaarste tijd van je leven, hierna kan het alleen maar beter worden.” Het wordt nog niet beter, het gemis is en blijft enorm. Er is niemand die me zo enthousiast omhelsde als mijn vader als hij me weer zag. Er is niemand die zo oprecht geïnteresseerd in mij is zoals mijn moeder dat was. Maar net als zij ben ik sterk en doe ik mijn best om te kijken naar wat er wèl goed is.
Mijn vader was chirurg en mijn moeder verpleegkundige. Ik heb ruim twee jaar geleden de keuze gemaakt om me om te laten scholen en mijn baan als directiesecretaresse vaarwel te zeggen om verpleegkundige te worden. Volgend jaar hoop ik mijn studie af te ronden. Ik vind het vreselijk dat ze dat moment niet meer mogen meemaken. Maar als er een hiernamaals is (waar ze allebei overigens niet in geloofden), dan weet ik zeker dat ze trots op een wolkje zitten te stralen als ik mijn diploma krijg.
