In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Carol haar tante Mario, die is overleden aan complicaties na een herseninfarct.
Geschreven door Carol Rock ter nagedachtenis aan haar tante Mario Deekman (08-06-1954 – 12-09-2018).
Het is al bijna twee jaar geleden en nog steeds denk ik je af en toe een berichtje te kunnen sturen. Ik vergeet nooit meer hoe dat was, de dag waarop je ons plotseling verliet. Ik stond op het schoolplein te wachten en ineens was daar het berichtje uit Suriname. ‘Ze heeft ons verlaten’, was alles wat mijn andere tante nog kon tikken. Zij was bij je. Ik moest me flink houden totdat we thuis waren. Eenmaal binnen, zakte ik in elkaar voor de ogen van mijn dochter, die me heel lief probeerde te troosten.
Ik kijk graag terug op al die mooie jaren die we samen hadden. Kerst, de talloze verjaardagen, altijd een vol huis bij opa en oma, hun acht kinderen en alle kleinkinderen. Jij was altijd de grappigste en de luidruchtigste tante, ook al was je de kleinste. Mijn vader maakte altijd opmerkingen over jouw lengte. Jij diende hem dan altijd van repliek, scherp als je was. Jullie konden het zo goed met elkaar vinden, zelfde humor, even brutaal. Jij was ook de enige die nooit een blad voor de mond nam, dat was soms even slikken, maar van jou konden we het hebben.
En nu ben je er niet meer, lieve tante Mario. Soms hoor ik je nog lachen om mijn hopeloze kookkunsten, omdat je nu eenmaal altijd eerlijk was. Ik vond dat nooit erg, want ik ben nou eenmaal een hopeloze kok. Maar je zei ook dat je trots op me was en dat betekent nog steeds heel veel voor me. Je las al mijn columns en deelde die graag. Een week voordat je ons verliet, reageerde je nog op de video waarop mijn zoon voor het eerst naar de middelbare school ging. En daarna bleef het stil.
Wat zou je hebben gezegd over de coronacrisis, mensen die mondkapjes weigeren? Wat zou je rake commentaar zijn geweest op de allereerste auto van jouw dochter? Ik weet dat jij er het hardst om had gelachen en wij met jou mee. Zou je een traantje hebben gelaten op haar dertigste verjaardag? En had je haar, zoals elk jaar, de avond van tevoren weer in het zonnetje gezet met foto’s en lieve woorden op Facebook? Je was een geweldige moeder. Jouw bijzondere, intense en vooral liefdevolle band met jouw kleine meisje heb ik altijd bewonderd. Je liet daarom een sterke, zelfstandige en creatieve jonge vrouw achter. Ze schilderde een prachtig portret van jou. Het kan niet anders dat je die van bovenaf al meerdere malen bewonderd hebt.
Gelukkig zijn er de talloze herinneringen aan logeerpartijen, je aanstekelijke lach en die laatste ingesproken berichtjes op mijn telefoon, die ik altijd zal bewaren. We zullen goed voor elkaar zorgen, zoals je zelf al zei in jouw allerlaatste post. Het was alsof je toen al afscheid nam. Deze twee jaar zijn voorbij gevlogen, maar echt ver ben je niet voor ons, die jou liefdevol in onze harten gesloten hebben.
Carol samen met haar tante Mario. Tekst gaat verder onder foto.
