Metje verwachtte niet dat haar tweet ruim tweeduizend likes en driehonderd reacties zou opleveren. “Dat het openbaar is vergeet ik weleens”, zegtt ze. “Ik had niet verwacht dat zoveel mensen zichzelf zouden herkennen in deze tweet, of dat ze het prettig vinden dat ik hier open over ben.”

Ik wilde ‘n filmpje posten, hoe m’n dochter nu knuffelt met de hulphond. Het lukt me niet; haar agressie, mijn verdriet en vermoeidheid overheersen. Ik kijk naar het bord spaghetti op de muur en m’n uitgerukte haren. Een gehandicapt kind verrijkt niet per se, en altijd, je leven.

— Metje van Elten (@VanMetje) June 4, 2021

Ze vervolgt: “Het steunt mij ook in het gevoel dat ik hier niet alleen in sta, terwijl ik het wel alleen moet dóen. Begrip uit alle hoeken is natuurlijk ontzettend fijn, maar uiteindelijk moet je toch zélf met een gehandicapt kind dealen. Dat kan soms hele verwarrende en emotionele gedachten opleveren, zoals deze.”

 

Gezinsleven

Dat Metje het soms prettig vindt om de moeilijke momenten te delen, betekent niet dat ze vindt dat anderen dat ook moeten doen. “Ik wil niemand iets opleggen. Dit werkt voor mij, maar niet per se voor een ander. Zo vind ik het bijvoorbeeld heel confronterend om via patiëntenorganisaties in contact te komen met ouders in hetzelfde schuitje, terwijl dat andere mensen wel helpt. Dingen delen moet je echt op je eigen manier doen.”

Voor ouders die in dezelfde situatie zitten, heeft Metje nog wel een advies. Zij is zelf op zoek naar een zorginstelling Brecht kan wonen als ze achttien is. “Echt, begin daar op tijd mee. Het is een moeilijk proces, vind maar eens een veilige plek. Maar ik zou willen dat ik eerder was gaan zoeken, Brecht is soms een soort bom in ons gezin. Mijn zoons vluchten weleens weg naar hun kamer, terwijl ze ook gewoon heel veel van haar houden. Ik natuurlijk ook. Maar het is wel moeilijk dat we nooit een normaal gezinsleven hebben gehad.”

Gehandicapt kind

Metje stond ook met een interview in LINDA.200, waarvan je hieronder een ingekorte versie vindt.

“Tegen jonge ouders van een gehandicapt kind zou ik willen zeggen: doe het niet zoals ik het heb gedaan. Zorg er voor dat je je zelfstandigheid behoudt, cijfer jezelf niet weg – daar heeft niemand wat aan. Daarbij had ik last van schaamte vanwege mijn gehandicapte dochter. Ik voelde me schuldig tegenover mijn man: ík was degene geweest die een derde kind wilde, terwijl we al twee gezonde jongens hadden.

Als ik Brecht ’s ochtends uit bed haal, moet ik zorgen dat ik een dikke ochtendjas aanheb. Ze kan slaan en krabben. Soms trekt ze mijn haren uit. Vroeger kon ze zomaar op haar broers afstormen terwijl die rustig een Donald Duck zaten te lezen. Gelukkig heeft Brecht ook een grappige kant: in haar klas speelt ze de clown en ze maakt iedereen graag aan het lachen.”

Lees ook
Claudia werd – ondanks haar handicap – zwanger: ‘Alle vooroordelen maakten me onzeker’