Een paar dagen later maakt ze een tour naar Fatale Park in Senegal – en ja, Lamin leidde deze tour. Door een blessure liep ze op krukken, maar met Lamin in de buurt was dat helemaal geen probleem. “Hij was zo behulpzaam. Als we gingen lopen hielp hij mij. Lamin legde in de bus per ongeluk zijn hand op de mijne en toen was er vuurwerk. We keken elkaar aan en we hadden beiden dat ‘wauw’-gevoel.”

Nog diezelfde avond spraken ze weer af. “Eerst twijfelde ik. Ik zou de volgende dag naar huis vliegen en een langeafstandsrelatie zag ik niet zitten. Maar ik was toch nieuwsgierig”, aldus Ezy. “Hij nam mij mee naar een rustige taverne aan het strand. Een romantisch plekje. We hebben veel gepraat en voor het eerst gezoend.”

Afstand

Eenmaal weer in Nederland hielden ze contact met elkaar. “Ik miste hem ontzettend en we groeiden heel snel naar elkaar toe. We spraken uren en uren per dag en werden steeds verliefder.” Toen Ezy na een aantal maanden weer terug naar Gambia ging vroeg Lamin haar ten huwelijk. “Het was zo bijzonder en zo goed en lief geregeld. De kennismaking met de familie was zo warm. Wat een lieve mensen.”

Afgelopen maart zou Ezy weer teruggaan. Een deel van haar familie zou ook meegaan om Lamin te ontmoeten. Door de coronacrisis kon haar familie nog nét gaan, maar werd haar eigen vlucht geannuleerd. “Ik was heel blij dat mijn tante en oma hem nog hebben kunnen ontmoeten. Toen volgden tien lange maanden. Lamin zou in juni naar Nederland komen, maar helaas ging dit niet door. Ook kon ik niet naar Gambia. We hadden onze bruiloft in november gepland, maar helaas moesten we deze afzeggen.”

Bruiloft

Een paar weken geleden lukte het toch. Een vlucht vanuit België en een negatieve coronatest later kwam Ezy aan in Gambia. Ze besloten te trouwen nu het kon. Op 11-11-2020 gaven ze elkaar het jawoord. “Het was een hoop geregel, zo op het laatst, maar het is gelukt! Het was bijzonder met zijn familie als getuigen. Anders dan ik had gehoopt, maar we zijn heel blij dat we nu officieel man en vrouw zijn. Mijn vader vond het heel moeilijk om niet bij de bruiloft te zijn. Maar hij was blij dat Lamin officieel om mijn hand had gevraagd.”

Ondanks dat hun culturen soms wel botsen, hebben ze hier niet veel last van. “Het is daar normaal om bijvoorbeeld te zeggen: ‘Pak dit even’. Daar heb ik wel wat moeite mee soms, omdat het dan op commanderen lijkt. Het is voor hen niet normaal om dit in een vragende vorm te doen. Hij begrijpt gelukkig wel dat ik dit niet fijn vind, en probeert het wel anders te doen.”

“Maar we lijken ook weer heel erg op elkaar. We hebben veel dezelfde interesses. We helpen allebei graag andere mensen. Daarom verzamelen we kleding in Nederland en delen dit uit in Gambia. Ook is familie voor ons beiden erg belangrijk.”

“Soms krijg ik de vraag of ik zijn enige vrouw ben. Traditioneel gezien mogen het er inderdaad meer zijn, maar dat is nu niet meer populair. We hebben het hier wel over gehad, maar mijn man was hier heel duidelijk in. Dat is niets voor hem.”

Toekomst

“Lamin gaat binnenkort zijn basis-inburgering doen, zodat we zijn langdurig verblijf kunnen aanvragen. Zijn Nederlands is al redelijk en hij leert heel snel. Het plan is dat hij dus naar Nederland komt. We hebben het er uitgebreid over gehad, want ik wilde ook graag in Gambia blijven, maar voor onze toekomst en onze eventuele kinderen hebben we voor Nederland gekozen.”

De keuze voor Nederland komt niet door het vermeende geweld in Gambia, of de cultuur van het land. “Vanaf de eerste keer dat ik naar Gambia ging, voelde ik mij veilig. Ik vind het zo jammer dat negatieve verhalen over Gambia zo veel aandacht krijgen. Daarin wordt in mijn ogen altijd maar een kant belicht.”