Lieve Simon,

De appel valt niet ver van de boom. Dat blijkt wel weer uit de naamgeving vanuit Kiki voor jullie baby: Assepoester. Hoe mooi is het wel niet dat, met de niet-aflatende schoonmaakwoede van Annemarie in ons achterhoofd, Kiki uitgerekend kiest voor een naam waar zo ongeveer ‘poetser’ inzit. Jongen of meisje, in ieder geval gaat jullie lieve baby proper en hygiënisch door het leven.

En om maar meteen je laatste vraag te beantwoorden: onze baby komt eerder! Al is het alleen maar omdat de buik van Tessel zo ongeveer op haar knieën hangt. En bij nummer vier gaat het allemaal nog sneller en soepeler… denk ik. Maar natuurlijk snap ik wat je bedoelt te zeggen, want inderdaad; tijdmanagement is niet helemaal mijn sterkste punt. Daar heeft een baby in de allereerste fase van zijn of haar leven gelukkig geen boodschap aan. Te laat komen leren we hem of haar wel na een week of vijf. Daartoe zijn we genoodzaakt, want anders krijg je de gekke situatie dat onze nieuwe spruit in de nabije toekomst doodleuk op tijd een Volendamse drempel overstapt terwijl de rest van de familie nog onder de douche staat.

Baby dus op tijd, maar hopelijk de vader ook. En dat is een zeer serieus verlangen, want op tijd komen lukt mij gewoon niet. Zo ben ik al wel eens te laat gekomen op een eerste werkdag, een sollicitatiegesprek, een bruiloft en zelfs een uitvaart (dan moet je aardig wat uitleggen achteraf, want zelfs de dode was op tijd).

Maar sinds Klaas heb ik de dubieuze eer om te zeggen dat ik ook te laat was bij een bevalling. Dat zat namelijk zo: Tessel was bijna twee weken overtijd  (ik ben niet de enige die altijd te laat is), dus de bevalling werd opgewekt in het ziekenhuis. En afhankelijk van het aantal centimeter ontsluiting werd bepaald of ik die nacht bij haar mocht blijven in het ziekenhuis. Aangezien het aantal centimeter tegenviel, besloten ze het die nacht even te laten voor wat het was. Dus daardoor moest ik naar huis, tegen mijn zin in natuurlijk. Na innig afscheid genomen te hebben van Tessel, zei ze bij het verlaten van de zaal: “Lekker slapen en doe morgen rustig aan.”

Tja, dus dat ‘rustig aan’ nam ik iets te letterlijk. Want ondanks dat Tessel al vroeg belde in de ochtend met de mededeling dat de bevalling was begonnen en mij dus vroeg te komen, deed ik het ‘rustig aan’, want zo was mij gezegd. Dus ik heb koffie gedronken, de krant gelezen, lekker uitgebreid gedoucht en ben op mijn gemak naar de auto gelopen om daar vervolgens te concluderen dat ik de verkeerde sleutels mee had. Kortom: het was chaos in mijn hoofd, maar gelukkig kon ik rustig aan doen.

Toen ik zeven kwartier na het bewuste belletje de bevalkamer binnenkwam, was de bevalling al vergevorderd en bleken de persweeën al aan de gang. Sterker nog, Klaas was er al bijna en had al reeds rijexamen en stemrecht. Ik had het iets onderschat allemaal. Maar goed, daarna heb ik meerdere pogingen gehad om het goed te maken. Bij Molly ben ik geen minuut de kamer uitgelopen, te bang om iets te missen. En Cato is in alle serene rust thuis geboren in bad… terwijl ik de voorraadkast aan het schoonmaken was. Dat moet ook gebeuren. Flink afzien was het.

Trouwens, zo’n bevalling is ook voor een vrouw geen pretje hoor. Maar terugkijkend op deze drie bevallingen, heeft onze voorkeur bij deze nummer vier wederom een thuisbevalling. Al is het alleen maar voor Tess dat ik haar dan niet te veel in de weg zit. Weten jullie al wat je gaat doen qua werpen? Uit of thuis?

Liefs, Sander

Lieve Sander,

Zowel Annie als ik zijn thuis geboren. En ’thuis’ betekende bij ons beiden ‘Volendam’. Zodoende staat dát ook in ons beider paspoort. Geboorteplaats: Edam-Volendam. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis was toentertijd dat van Purmerend. Veel dorpsgenoten hebben die geboorteplaats dan ook in hun paspoort staan. Met het risico dat ik nu tienduizenden boze Purmerenders achter me aan krijg, zeg ik het als rechtgeaarde Volendammer maar gewoon zoals het is: dat wil je niet. Alleen dat al zou voor ons reden genoeg moeten zijn om te kiezen voor een thuisbevalling.

Toch ligt daar niet onze voorkeur. Uit onze omgeving kennen we namelijk behoorlijk wat verhalen over risicovolle thuisbevallingen. Zo had mijn schoonzus bij haar bevalling zóveel bloedverlies dat ze alsnog in allerijl met een ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht. En vorige maand nog kwam het zoontje van een bevriend stel helemaal blauw ter wereld doordat de navelstreng om zijn nekje zat gewikkeld. Gelukkig hadden zij gekozen voor een ziekenhuisbevalling, dus kon er tijdig worden ingegrepen. Die optelsom maakt dat wij, net als bij Kiki, toch weer hebben besloten voor een ‘uitwedstrijdje’ te gaan. Maar wel in Hoorn, want ja, het paspoort speelt dan toch een rolletje.

Annie liet me van de week trouwens wel schrikken. Met nog zes à zeven weken tot de bevalling, liepen we door ons prachtige dorp (nou ja: ik liep, Annie waggelde) toen Annie opeens stopte en naar de onderkant van haar buik greep. De kleine spruit is al weken ‘kampioen wakker zijn’, maar nu maakte hij/zij het zo bont dat het Annie niet zou verbazen wanneer het moment suprême was aangebroken. Het bleek al snel loos alarm, maar ik besefte wel dat met name ík er helemaal nog niet klaar voor was. Vragen als ‘wie moet ik ook weer bellen?’, ‘naar wie brengen we Kiki eigenlijk?’, ‘rijden we meteen nu naar het ziekenhuis?’, ‘wat moet ik – los van Annie – dan ook alweer meenemen?’ – ik had er allemaal geen antwoord op. Het was één blinde vlek. Werk aan de winkel dus. Mezelf kennende heb ik over drie weken echt de bevallingstas voor naar het ziekenhuis wel ingepakt, denk ik. Eerlijk is eerlijk, al die heisa heb je niet met een thuisbevalling, dus ergens snap ik jullie wel, hoor.

Als ik onze correspondentie van de afgelopen maanden even de revue laat passeren, dan komt het op me over dat er in huize Lantinga qua voorbereidingen geen losse eindjes meer zijn. Kan ik dan concluderen, Sander, dat alles in opperste staat van paraatheid is?

Liefs, Simon

(Aanstaande) vader Sander Lantinga schrijft Simon Keizer: 'Klaas was er al bijna en had reeds rijexamen en stemrecht'Lees ook