Leon Verdonschot legt voor LINDA. wekelijks iemand het vuur na aan de schenen. Deze week, in de laatste aflevering voor de zomerstop, is Andrew Ridgeley (60) aan de beurt. Op 5 juli komt de documentaire ‘Wham!’ uit op Netflix. Twee dagen later verschijnt de boxset ‘WHAM! The Singles: Echoes From The Edge Of Heaven’.
Kijk je nu anders terug op je jaren in Wham! dan bij het einde in 1986?
“Eigenlijk niet. We hebben met Wham! oneindig veel meer succes gehad dan we zelf verwachtten toen we onze eerste platendeal tekenden. Ik vind het vooral nu, veertig later, nog meer bijzonder dat we muziek hebben gemaakt die kennelijk de tand des tijds heeft doorstaan, omdat er nog steeds zoveel mensen naar luisteren. Dat beschouw ik wel als het bewijs van de kwaliteit van onze muziek. De levensvreugde en energie die er uit spreken, zijn universeel gebleken.”
Jullie namen met Wham! in 1986 met een groot concert afscheid in Wembley Stadium, voor 72.00 mensen. Jullie brachten een afscheidssingle uit: ‘The Edge of Heaven’, die ook een wereldhit werd. Kortom, jullie stopten op jullie hoogtepunt. Vreesde je het leven na Wham!, of had je er zin in?
“We hadden het besluit om te stoppen met Wham! heel weloverwogen genomen, en ook al lang voor die afscheidsshow. Dus we hadden de tijd om te wennen aan het idee dat ons leven heel anders zou worden. Het was wel een raar moment om in Wembley voor het eerst ons om te draaien en dat podium af te lopen. Vooral omdat wij stopten, maar tegelijk wisten dat de muziek zou blijven bestaan.”
George Michael en jij waren al schoolvrienden voor Wham!. Jullie hadden een ska-bandje, The Executive. George zei in een interview over die band: ‘We were terrible.’ Had hij gelijk?
“Nee. Hij heeft ook een keer gezegd dat hij ons nummer Bad Boys vreselijk vond, en dat hij Careless Whisper niet goed vond. Haha! George had de neiging op zeer regelmatige basis van mening te veranderen.”
Wat veel mensen niet weten, is dat die eerste solo-single van George Michael, Careless Whisper, mede door jou is geschreven. Het was een hit in 25 landen. Eigenlijk is het een heel gek nummer: het duurt vijf minuten, heeft een lange saxofoonsolo, de titel zit niet in het refrein en het gaat over schuldgevoelens na vreemdgaan. Op papier klinkt dat niet meteen als een hit. Wist je altijd dat het iets heel bijzonders was?
“Ja, echt. Toen we het opnamen op onze demo, was het alleen nog maar een couplet en een refrein. Het was niet eens een volledig nummer, dat duurde nog vele maanden. Ik weet niet precies waaróm we het desondanks al opnamen, ik weet wel dat we gelijk hadden.’ (lachend). ‘Maar ja, we waren ons er van bewust dat dit een bijzonder nummer was, en ook heel erg verschilde van onze andere. Het is dus een solonummer van George geworden, en in de Verenigde Staten is het uitgebracht onder de naam ‘Wham! featuring George Michael’.
We hebben altijd geworsteld met de plek van het nummer in het Wham!-canon, dus dit was een goede oplossing. We wisten tegen die tijd ook al dat Georges kwaliteiten als songwriter hem verder gingen brengen dan Wham!. De ruimte die Wham! hem gaf in zijn artistieke ontwikkeling was te nauw, dus het was duidelijk dat hij die ruimte uiteindelijk buiten Wham! zou gaan zoeken. Careless Whisper was het perfecte vehikel om die ruimte mee te verkennen. Het wordt wel eens kitsch genoemd omdat de tekst nog niet de volwassen authenticiteit van zijn latere teksten heeft, maar kom op: we waren 18 en 19 toen we het schreven. Het is een ietwat naïeve, sentimentele vertelling over verraad en een gebroken hart tijdens tienerjaren, en de melodielijn van de saxofoon is zeldzaam pakkend. Het is een bloody goed nummer.”
Als je vrienden bent, vanaf zo jong en al zo lang, en je wordt vervolgens samen zo beroemd, wat gebeurt er dan met je vriendschap?
“Die blijft eigenlijk hetzelfde. We genoten enorm van elkaars gezelschap en waren inderdaad al beste vrienden tijdens ons vroege jeugd. Ik denk dat mensen dat ook terugzagen. Succes was geen verstorende factor voor onze vriendschap, ook niet omdat die vriendschap al zo’n stevig fundament had toen het succes kwam. Beroemd worden was geen motivatie voor ons, succes behalen wél. Het lijkt op elkaar, maar is echt iets anders.”
Kun je deze tekst nog afmaken: Can you see those hips swinging to the beat / ‘Oh, love, she’s all curves and thrust, smooth thighs’.
(Zonder een seconde na te hoeven denken): “Brown eyes, silk and lust. Haha. Ja, Red Dress!”
Het openingsnummer van Son of Albert, je soloalbum na Wham!. Hoe zie je die plaat nu?
“Als een ietwat misplaatste keuze, of in ieder geval: richting. Ik wilde iets anders, en dat werd een rock-richting. Bepaald niet de grootste garantie voor succes, dan had ik beter een popplaat kunnen schrijven. Of nou ja, zó rock was het nou ook weer niet, het is niet dat ik mijn death metal-debuut heb gemaakt of zo. Er staan zeker wat goede melodieën en lekkere refreinen op. Maar ze liepen een beetje achter de feiten aan als het gaat om muziekstijlen die toen populair waren.”
Over teksten gesproken. Zelfs nu, decennia later, zal niemand ‘I gave you my heart’ kunnen zeggen zonder er ‘But the very next day you gave it away’ bij te denken. Wat zegt dat?
“Dat George een fantastische tekstschrijver was. Hij had echt een goed gevoel voor het schrijven van zinnen die heel slim waren, bleven hangen, en precies het gevoel uitdrukten wat hij wilde overbrengen. Dat is de reden dat Last Christmas inmiddels een kerstklassieker is geworden, ik zou zelfs zeggen: ergens ter hoogte van White Christmas.”
Jouw hobby tijdens de Wham!-jaren was motorracen. Als de helft van een van de meest succesvolle muziekduo’s ter wereld een sport doet die snel en gevaarlijk is, zullen veel mensen zich zorgen maken. Was jij de best verzekerde motorracer ter wereld?
“Ha! Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik had in 1986 besloten mee te doen aan een motorrace in Frankrijk. Dat is, denk ik, een van de minst doordachte beslissingen in mijn leven. De verzekeraar van onze Wembley-show belde onze boeker en zei: we kunnen die show niet verzekeren als Andrew gaat motorracen. Tot zover mijn motorrace.”
Er zijn vele boybands geweest na Wham!, maar niet heel veel mannelijke popduo’s. Heb jij na Wham! wel eens een act gezien die je aan jullie deed denken?
“Niet echt, maar wel vóór ons, zoals Hall & Oates, en ook tegelijk met ons. Roland en Curt van Tears for Fears waren net als wij een songwriters-duo. En dat waren wij ook maar geworden omdat we geen band meer hadden.” Lachend: “Het was niet echt uit een keuze; het was vooral dat we nou eenmaal met zijn tweeën waren overgebleven.”
Hoe verklaar je dat veel muziek uit de jaren 80 populair blijft, en ook steeds blijft terugkomen, door series als Stranger Things?
“Dat vind ik ook wel een interessante vraag, omdat ik zelf vind dat de jaren zeventig en eigenlijk ook jaren zestig het winnen van de jaren tachtig, als het gaat om geweldige muziek. Ik heb wel het gevoel dat het begin van de jaren tachtig een ongelooflijk vruchtbare periode was, creatief gezien. Maar later in de jaren tachtig ben ik daar niet zo zeker van. En toch resoneert ook die muziek inderdaad nog steeds enorm bij jonge mensen, ook in deze tijd. Waarom? Echt, al sla je me dood.”
'Henny was altijd een betere componist, hij schudde liedjes uit zijn mouw of het niks was'
