Het begin van iets wat geen liefde bleek

Ze begonnen te appen, nachtenlang, tot diep in de ochtend. Hij zei lieve dingen, gaf haar het gevoel dat er iets bijzonders tussen hen was. Dit was haar eerste relatie. Alles voelde intens, nieuw en spannend. Toen corona uitbrak en haar buitenlandse studie niet doorging, stortte haar toekomstbeeld in. Hij werd haar houvast. Ze was niet echt verliefd, maar ze durfde hem ook niet los te laten.

De grenzen vervaagden snel. Ze ging bij hem eten, en diezelfde avond zouden ze voor het eerst seks hebben. Maar ze voelde zich niet goed en wilde liever niet. Hij luisterde niet. Die nacht werd ze verkracht. Hij drong aan, ging door toen ze “stop” zei. Hij deed stiekem het condoom af alsof haar wil niet bestond – wetende dat ze daarna de morning-afterpil zou moeten slikken. Haar hormonen raakten ontregeld, haar vertrouwen gebroken. Hij deed het bewust, uit macht.

De greep van een toxische relatie

Daarna veranderde alles. Hij blowde veel, werd jaloers en controlerend. Soms zei hij: “Ik verdien jou niet”, of: “Misschien hoor ik bij iemand anders.” Daarna kwam er weer een golf van liefde en aandacht. Wat ze toen nog niet wist, was dat dit love bombing heet: eerst overstelpen met liefde, dan breken, en daarna opnieuw beginnen.

Ze raakte verstrikt in zijn manipulatie, verslaafd aan de schommelingen tussen liefde en vernedering. Ze was altijd iemand die op haar gevoel vertrouwde, haar grenzen kende. Tot hij kwam. Dat maakte haar in de war. Ze schaamde zich, omdat het beeld dat ze van zichzelf had, een sterke, intuïtieve vrouw niet meer klopte met wat ze meemaakte. Tijdens seks gebruikte hij geweld. Hij duwde haar, kneep haar keel dicht. Ze beschreef het later alsof hij haar gebruikte om zichzelf af te reageren. De schaamte hield haar stil. Ze durfde er met niemand over te praten, niet met haar vriendinnen, niet met haar ouders. Hoe leg je uit dat iemand die zegt van je te houden, je tegelijkertijd kapotmaakt?

'Ze had eindelijk de moed verzameld om aangifte te doen, maar kreeg te horen dat dit zonder getuigen niet kon'Lees ook

Na een half jaar verbrak ze het contact. Maar hij liet haar niet met rust. Twee jaar lang stalkte hij haar op feestjes, voor haar huis, online via nepaccounts. Hij dook overal op, was grenzeloos en geobsedeerd. Hij kon niet verdragen dat ze hem niet meer wilde.

Wanneer loslaten onmogelijk wordt

We mogen stalking nooit onderschatten. Ik denk aan Laura Korsman, de 24-jarige vrouw die werd vermoord door haar ex. Hij kon het niet verkroppen dat ze bij hem wegging. Na de breuk begon het stalken. “Als ik niet van jou ben, is niemand dat”, zei hij. En hij maakte die woorden waar.

De jonge vrouw uit dit verhaal leeft nog, maar de angst reist met haar mee. Elke keer dat ze denkt hem te zien, stokt haar adem. Nog steeds ontwijkt ze bepaalde plekken, uit angst hem tegen te komen. Want als iets niet goed voelt, is het dat ook niet. Als iemand je grenzen negeert, je controleert, of je laat twijfelen aan jezelf, dan is dat geen liefde.

Geweld tegen vrouwen is geen incident, het is een structureel probleem. En het wordt tijd voor een nationale aanpak. Dit gaat iedereen in onze samenleving aan. Vrouwen moeten in Nederland veilig kunnen zijn. Altijd en overal. Teken daarom onze petitie. Meer weten? Alle informatie vind je hier.

Onderteken de petitie

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

'Ze was ondergedoken, net als Astrid Holleeder, alleen kende niemand haar naam'Lees ook