Alles draaide om controle

In het begin leek hij geïnteresseerd. Maar zijn vragen gingen niet over haar dromen of haar werk. Hij vroeg of ze spaarde, hoeveel geld ze had. Hij vergat zogenaamd altijd zijn pinpas. Ze dacht dat het kleinigheden waren, tot ze doorhad dat bij hem alles om controle draaide en geld.

Tijdens de zomervakantie in Turkije mocht ze niets zonder zijn toestemming. Ze mocht niet eens alleen naar het toilet, alleen met haar moeder erbij. Hij wilde foto’s met aanwijzingen om zeker te weten dat ze niet loog over waar ze was. Binnen een maand kwamen zijn ouders bij haar thuis kennismaken. Haar eigen moeder had meteen een slecht voorgevoel. “Kijk uit”, had ze gezegd, “ik zie geen toekomst met hem.”

De echte hel

Na hun huwelijk begon de echte hel. Al in de eerste week bepaalde hij alles: ze moesten één gezamenlijke rekening hebben, ze mocht geen boodschappen doen, niet naar haar ouders, niet eens zelf beslissen wanneer ze zou douchen. Twee keer per week, vond hij genoeg. Hij wilde elke dag naar zijn ouders, zij moest volgen.

Toen ze zwanger raakte, werd het geweld erger. Eerst met woorden. Hij schreeuwde dat ze lelijk was, dat ze stonk, dat haar moeder een duivel was. Later met fysiek geweld. Ze praat er nu over met een trillende stem, een brok in haar keel. “Ik dacht dat ik kapotging”, zegt ze. “Dat ik niet meer bestond.”
Toen ze met zwangerschapsverlof ging, besloot hij ook thuis te blijven. “Om voor haar te zorgen”, zei hij. In werkelijkheid was het om haar te controleren. Hij las haar berichten, haar mails, haar notities. Ze mocht niemand zien, nergens heen. Haar ouders vroegen hem om therapie te volgen, maar hij reageerde met woede. Toen hun baby werd geboren, werd alles nog erger.

'Ze had eindelijk de moed verzameld om aangifte te doen, maar kreeg te horen dat dit zonder getuigen niet kon'Lees ook

Hij telde de luiers, bepaalde wat het kind at, verbood haar speciale voeding voor haar dochter met reflux. Ze mocht niet met vriendinnen afspreken. Als ze iets zei, kreeg ze klappen. Hij duwde haar tegen de grond, sloeg haar in haar gezicht. De blauwe plekken moest ze verbergen, en hij controleerde haar telefoon om te zien of ze er foto’s van had gemaakt. Eén keer liet hij haar in de regen buiten staan, met de baby in haar armen.

‘Je bent vrij’

Ze besefte dat ze door moest met haar leven, voor haar baby, voor zichzelf. Ze vluchtte zonder iets mee te nemen, behalve haar kind. Nu woont ze op een veilige plek, ze praat zacht, met een trillerige stem. Ik luister naar haar en zeg wat ze zelf nog niet durft te geloven: “Je bent niet meer zijn gevangene. Je bent vrij. En dat is iets om trots op te zijn.”

Er zijn in Nederland elke dag vrouwen die leven zoals zij leefde achter gewone deuren, met glimlachen die de angst verbergen. En daarom moet dit verteld worden. Want als één iemand dit leest en denkt: dit herken ik, dan is dat misschien het begin van haar eigen ontsnapping. Blijf niet alleen.

Bel Veilig Thuis: 0800-2000.

Geweld tegen vrouwen is geen incident, het is een structureel probleem. En het wordt tijd voor een nationale aanpak. Dit gaat iedereen in onze samenleving aan. Vrouwen moeten in Nederland veilig kunnen zijn. Altijd en overal. Teken daarom onze petitie. Meer weten? Alle informatie vind je hier.

Onderteken de petitie

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

'Femicide vraagt om regie, om een nationaal plan, om een samenleving die eindelijk de rode vlaggen leert herkennen'Lees ook