Eerder schreef ik over mijn myomen en het advies om mijn baarmoeder te laten verwijderen. Maar ook over de vraag die me onverwacht het meest bezighield: wat doet een baarmoederverwijdering met je orgasme?
Na lang wachten kon ik terecht in het ziekenhuis voor verder onderzoek.
En daar zat ik. Tegenover een jonge man, gynaecoloog in opleiding. Vriendelijk, rustig, kundig. Hij begon met de vragenlijst. Ook de vraag of ik moeite heb met inwendig onderzoek kwam voorbij.
'Ik dacht dat het een lief gebaar van hem was, maar het was een geintje'
Ik vertelde hem over het trauma dat ik opliep na een nare inwendige behandeling door een arts. Zo heftig dat ik er EMDR voor heb gekregen. Daarom had ik vooraf gebeld met één duidelijke wens: een vrouwelijke gynaecoloog. Ik hoopte nog dat hij alleen de vragenlijst zou doen. Maar hij vroeg: ‘Dus ik kan het onderzoek niet uitvoeren?’
Op dat moment voelde ik me ineens weer klein. ‘Laten we het maar gewoon doen’, zei ik. Want anders zou ik weer maanden moeten wachten. Ik wilde zo snel mogelijk van mijn klachten af. Hij stelde me gerust. Als het niet zou gaan, zou hij een andere arts halen. Daar lag ik. Met mijn benen wijd in de beugels. Vol spanning. Op het moment dat hij zei dat hij een stukje weefsel uit mijn baarmoeder wilde nemen, sloeg mijn lichaam op slot. Ik begon te trillen. Te huilen. Oncontroleerbaar. Mijn lijf wist het nog. Hij stopte het onderzoek en ging een andere arts halen.
'Wat als dit nou het echte leven is? Zou ik het kunnen? Mijn familie en vrienden missen?'
Tien minuten wachtte ik, wijdbeens. Snikkend. Hij kwam terug. Met nóg een mannelijke arts. Ik dacht dat ik gek werd. De inwendige camera werd weer naar binnen geduwd. Ze keken mee op de monitor en terwijl dat gebeurde dacht ik ineens: waarom gaan mannen zich eigenlijk in kutten specialiseren? Van alle specialismen die je kunt kiezen. Wat bezielt een man om dan te denken: ik word gynaecoloog? Dag in, dag uit met je handen in de kwetsbaarste plek van vrouwen die je zelf niet hebt.
Weer begon mijn hele lijf te trillen. Ze stopten het onderzoek. Ze zagen dat ik te ver heen was. En dit is waar ik nu ben. Ik leef van de uren waarop ik even geen pijn heb. Bij de apotheek ligt een injectie voor me klaar die me per direct in de overgang brengt. Als voorbereiding op een operatie waarvoor opnieuw een wachtlijst van negen maanden staat. En toen gebeurde er iets onverwacht helpends. Na mijn column stroomde mijn inbox vol. Met berichten van vrouwen. Over myomen, over baarmoeders, over pijn, over de operatie. En ook over hun ervaringen met orgasme na een baarmoederverwijdering.
‘Ik dacht dat ik het achter de rug had: het huilen, het rouwen - maar ineens, in de Action, schiet ik vol’
Vrouwen schreven dat hun orgasme daadwerkelijk was veranderd. Dat niemand hen daar vooraf over had geïnformeerd. Anderen vertelden dat ze hun seksualiteit opnieuw moesten uitvinden.
Die berichten zijn me zó dierbaar. Omdat ze eerlijk zijn. Omdat ze woorden geven aan wat zo vaak wordt verzwegen. Dingen die we elkaar blijkbaar wél durven te vertellen, maar zelden hardop. We praten tegenwoordig (terecht) steeds meer over de overgang. Maar de baarmoeder zelf blijft opvallend onderbelicht. Terwijl juist deze verhalen laten zien hoe groot haar rol is. Niet alleen medisch, maar ook emotioneel en seksueel.
Het is een kwetsbaar gebied. En er wordt nog altijd te lomp mee omgegaan. Misschien was dat ook wat er gebeurde in dat ziekenhuis. Dat mijn lijf aangaf wat woorden daar niet konden. Een grens.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Mijn huisarts vroeg: 'Tatum, ben je er zeker van dat je niet zwanger bent?''
