Hij was knap, uiterst behulpzaam, glimlachte ondeugend en had een sexy stoppelbaardje: De Marktplaatskoper Bram, die enkele maanden geleden voor mijn deur stond. Er werd lichtelijk geflirt, en nadat hij was vertrokken, stuurde hij mij zijn telefoonnummer.
Mijn vlammetje was eindelijk weer aangewakkerd, Halleluja!
Maar op het moment dat ik overwoog hem een berichtje te sturen, flitste de gedachte door mijn hoofd: Ted Bundy en Jeffrey Epstein waren ook knap en charmant. Dit gaan we dus níet doen. Ofwel: mijn ingebouwde foutemannensirene’ loeide. Keihard ook.
Dit waarschuwingssignaal – een zelfbeschermingsmechanisme dat ik een aantal jaar geleden onbewust installeerde – ontstond nadat ik klaar was met mijn patronen in het kiezen van ‘foute’ mannen. Mijn strategieën om dit te doorbreken waren als volgt:
1: Onderzoek grondig waarom je steeds valt voor foute mannen: zoek het probleem bij jezelf
2: Geef iemand die je in eerste instantie niet aantrekkelijk vindt een kans
3. Kies voor een celibatair leven boven steeds weer belanden in foute relaties
4. Neem een hond, in plaats van een man
5. Voel je een sterke aantrekkingskracht, dan is hij (hoogstwaarschijnlijk) fout
Foute mannen alarm!
Mijn boekenkast staat vol met zelfhulpbijbels over relaties, waarvan ik de belangrijkste pagina’s in ieder geval heb gelezen. Deze boeken vertellen mij dat als je vaak valt voor mannen die niet deugen, dit een ‘partnerkeuzeprobleem’ is. Het eerste punt (zoek het probleem bij jezelf) kan ik dus afvinken, hoewel ik nog steeds zoek naar de oorzaak. Wil ik onbewust een zielig figuur redden? Is vechten voor liefde mijn veiligheid?
Wat betreft strategie nummer twee (geef iemand die je in eerste instantie niet aantrekkelijk vindt een kans): Na enige tijd vond ik éindelijk een goedzak leuk, zij het in het begin een beetje geforceerd. Maar toen bleek de seks… tja, teleurstellend?
Intussen leid ik al íets te lang een saai celibatair leven (3) en overweeg ik een hond (4), maar dit laatste pas nadat mijn lieve oude poes het loodje heeft gelegd. En dus gebeurt er niets. Totdat iets – zoals een sexy behulpzame Marktplaatsklant – mij triggert, mijn foutemannenalarm afgaat (5), ik weer veilig naar het celibataire leven terugkruip (3) en de hond overweeg (4).
Zo ben ik verstrikt geraakt in een vicieuze cirkel waar maar geen einde aan lijkt te komen. Ik mis het vlammetje, dat weer even opflakkerde, maar genadeloos werd gedoofd door mijn eigen sufkuttige strategieën.
Vaak vraag ik me af: houd ik dit saaie leven wel vol? Wil ik überhaupt nog een relatie? En zo ja, waar vind ik die betrouwbare, toch enigszins spannende (niet foute) man, die zijn lul niet te veel achternaloopt maar zijn piemel nog wel redelijk overeind krijgt?
Onlangs vertelde een vriendin (die nóg langer celibatair leeft) dat ze sinds tijden een wilde nacht had beleefd met een man die ze had ontmoet via de lokale Facebook-verkooppagina. Dit zette mij aan het denken. Misschien zijn die tweedehands verkoopsites wel dé uitkomst voor mensen die datingapps mijden en het vuur missen. Is het tijd om die zelfbeschermingsstrategieën overboord te gooien en mijn foutemannenalarm te deactiveren?
Weet je wat, ik ga mijn hele hebben en houwen, inclusief zelfhulpboeken, te koop zetten op die lokale tweedehandssites. Wie weet staat er binnenkort iets verrassends voor de deur…
'Mijn huisarts vroeg: 'Tatum, ben je er zeker van dat je niet zwanger bent?''
