Columnist Suzette Hermsen verwondert zich over wat ze ziet in het nieuws. Deze week: Faamnamen. En vooral, het ontstaan ervan.
Het is één van mijn favoriete bezigheden. Fantaseren over de namen van mijn eventueel toekomstige kinderen.
Lees ook
Suzette zou door alle wraakporno en sexting bijna geen kinderen meer durven te krijgen
Mijn vriend moet verplicht aan dit spelletje meedoen. Dat gaat zo’n beetje als volgt. Ik noem een naam, vriend zucht van nee. Vriend noemt een naam, ik slaak een gil van afschuw. En zo gaat dat dan uren door. Wij hebben een heel leuk leven.
Heel soms stuiten we op een naam die we allebei leuk vinden. De vraag is vervolgens: past die naam ook bij de achternaam van mijn vriend? En dat is best een dingetje. Want waar ik gek ben op die achternaam, is het niet de meest gangbare. Dick Lekkerkerker heeft in het buitenland in ieder geval nog nooit echt lekker uitgepakt.
Dus dan heb je eindelijk een naam gevonden die je allebei leuk vindt én die ook nog eens bij de internationaal lastig uit te spreken achternaam ‘Lekker-lekker-lekker-lekker’ past, wordt er een baby in je vriendenkring geboren die nou net de naam heeft gekregen die jullie in gedachten hadden. Kun je het hele spelletje weer opnieuw beginnen. Vriend weer nee zuchten, ik weer gilletjes slaken.
En net als ik denk dat het er in ieder huishouden wel zo ijverig aan toe zal gaan als het babynamen betreft, wordt de faamnaam van het jaar bekend gemaakt. Voor iedereen die dit fenomeen even heeft gemist, hier een korte uitleg. 538-dj’s Coen en Sander gaan ieder jaar op zoek naar de opvallendste namen in het hele land. Vroeger heette dat nog schaamnamen, maar aangezien je tegenwoordig niks meer mag zeggen zonder dat je minstens twee mensen en een dier beledigt, werd deze term veranderd in faamnamen.
Dé Faamnaam van 2018 werd deze week bekend gemaakt. Kanshebbers waren onder meer Willem Hartman, Mat Zwart en Riet Suiker, maar de medailles gingen uiteindelijk naar Klaar Wakker, Adrianus Bleeker en Jack Pot. Ik vraag me bij het horen van dit soort namen toch altijd weer af: ouders, hoé dan? Ik beeld me dan in dat zoiets ongeveer zo moet zijn gegaan:
‘Thijs, we moeten nog een naam voor onze zoon bedenken, wat dacht je van Jack?’
‘Jack Pot, ja dat klinkt wel goed.’
‘Oh, maar nu je het zo hardop zegt. Denk je niet dat mensen dan jackpot verstaan?’
‘Nou, dat vind ik wel heel ver doorgedacht.’
‘Ja, daar heb je misschien wel gelijk in.’
Of zo:
‘Jort, ik heb met mijn moeder afgesproken dat als we een meisje krijgen, ik haar onze familienaam zou geven.’
‘Maar dan heet ze Klaar Wakker. Klaarwakker, is dat niet een beetje gek?
‘Ja, maarja. Ga jij het slechte nieuws anders brengen?
‘In hemelsnaam niet nee.’
‘Dus het wordt Klaar?’
‘Ja oké.’
‘En even eerlijk: hoe vaak gebruik je je achternaam nou in het leven?’
‘Nou, vaak’.
‘Ja, oké. Ga jij mama het slechte nieuws vertellen?’
‘Nee zei ik toch. Dus toe nou maar.’
‘Dus het wordt Klaar?’
‘Ja-ha, het wordt Klaar. Klaar?
Ik vind het interessant, dus ik stel voor: start een programma met het verhaal achter al die faamnamen. De filosofie. Als die er is tenminste. Het kan natuurlijk ook zijn dat de ouders van zo’n kind zich van geen kwaad bewust waren. Want eerlijk, Willem Hartman… Ik weet niet over wie dat meer zegt. Over Willems ouders, of over Coen en Sander.
Suzette Hermsen (30) is freelance journalist en schreef met twee collega’s het boek Zeik Niet Zo. Je kunt haar volgen op Instagram of via LINDA.meiden, waarin ze de millennial observeert.
