Tip: geef nooit zomaar je bankrekeningnummer aan derden. Gerry gaf het zijne twee jaar geleden aan mij. Hij had de boeking van een weekendje weg voorgeschoten, vandaar. Ik zag mijn kans schoon.
Een christelijk weekblad waarvan ik de naam niet zal noemen, was online abonnees aan het werven. Meteen voelde ik een grap aankomen. Ik checkte hun website, en kennelijk ging het magazine zó uit van het goede van de mens dat je je als nieuwe abonnee niet hoefde te identificeren. Kwam dát even goed uit. Ik vulde al Gerry’s gegevens in, van naam en adres tot – jawel – zijn bankrekeningnummer. Vanaf dat moment ontving Gerry, als niet-uitgesproken atheïst, wekelijks zijn portie christelijke verhalen. Ik weet niet na hoeveel tijd het hem ging opvallen – ik heb hem er nooit over gehoord – maar uiteindelijk moet het feit dat er elke week een verse glossy op de mat viel toch zijn aandacht hebben getrokken. Voor mij schuilt de lol in het onvermijdelijke telefoongesprek dat dan volgt. Ik ben daar zelf uiteraard niet bij geweest, maar het fantaseren erover is voldoende.
“Ja, goeiedag, met Gerry uit Volendam. Ik ontvang elke week ongevraagd jullie magazine, en nu zie ik dat er ook nog eens maandelijks een bedrag van mijn rekening wordt afgeschreven. Maar ik heb nooit een abonnement afgesloten.”
