Lees ook
Ondertekenen homohaatmanifest zorgt voor veel kritiek, Van der Staaij blijft achter verklaring staan

Toen ik las over de Nashville-verklaring, spoelde een golf van verontwaardiging, verdriet, woede en – noem het naïef – verbazing over me heen. Als dat gebeurt bij nieuwszaken is mijn eerste reactie vaak dat ik er iets over schrijf. Omdat ik iets kwijt wil. Omdat ik een steentje kan bijdragen of omdat ik een bepaalde kennis van zaken heb over het onderwerp.

Ook nu dacht ik meteen: hier wil ik iets over zeggen. Al snel gevolgd door de gedachte: er is zoveel woede en verontwaardiging rondom dit nieuws in Nederland – wat kan ik zeggen dat niet allang gezegd is? Maar ik héb iets te zeggen. Ik schreef recentelijk dit lijstje: 18 dingen uit 2018 die we niet meer willen zien in 2019. Een van de punten was: ‘vernielde bushokjes vanwege reclameposters met twee zoenende mannen’. ‘Dat dit in 2018 nog gebeurt in Nederland’, schreef ik.

Hier zijn we dan. Een luttele tien maanden verder. Het is amper 2019 of er is opnieuw sprake van een net zo erge en nog uitgesprokener homohaat. En ondanks dat het nu gaat om woorden en niet om daden, is die homohaat net zo agressief. Nergens uit het epistel blijkt enige liefde. Er blijkt geen begrip. Geen acceptatie. Er blijkt zelfs geen enkele tolerantie. En dat is doorgaans de minst moeilijke, minst ontvankelijke, minst erkentelijke vorm van wederzijds respect.

Enkele citaten uit het pamflet:

“Wij ontkennen dat seksuele aantrekkingskracht voor hetzelfde geslacht onderdeel is van de goedheid van Gods oorspronkelijke schepping, of dat het iemand buiten de hoop van het Evangelie zou plaatsen.”

“Wij ontkennen dat het in overeenstemming met deze heilige bedoelingen is wanneer mensen zichzelf bewust willen zien en positioneren als personen met een homoseksuele of transgenderidentiteit.”

“Wij bevestigen dat het zondig is om homoseksuele onreinheid of transgenderisme goed te keuren. Wie deze wel goedkeurt wijkt fundamenteel af van de standvastigheid die van christenen verwacht mag worden en van het getuigenis waartoe zij geroepen zijn.”

Vertaling: je zit als je gelovig bent niet alleen fout als je zelf homo-, bi-, transseksueel of transgender bent, maar ook als je het oké vindt dat je zoon of dochter, je beste vriend(in), je buurman of je verre neef in Canada dat is. Daarmee nemen de 250 Nederlandse predikanten en politici die de verklaring hebben ondertekend alle twijfels die daar nog over mochten bestaan, weg. Als je nou als moeder en christen met veel moeite, maar na talloze gesprekken en even zo veel overpeinzingen, je zoon hebt geaccepteerd die na jaren met zichzelf worstelen huilend bij je uit de kast is gekomen, mag je jezelf dus nu even achter de oren krabben. Blijkbaar heb je de verkeerde beslissing gemaakt door achter je zoon te staan: je bent nu een zondaar.

De Nashville-verklaring is in 2017 opgesteld in de VS, en het pamflet dat in eigen land zoveel ophef veroorzaakt is een vertaling van die tekst. Het document is dus wat ouder, maar het komt niet uit 1917, zoals je op basis van de inhoud zou mogen verwachten. En sinds dat jaar – of zelfs sinds de jaren tachtig – zijn we zó ver gekomen met z’n allen. Het homohuwelijk is, eerst in Nederland en vervolgens in talloze andere landen, gelegaliseerd. Er worden Prides over de hele wereld georganiseerd en in de meeste landen kunnen die probleemloos plaatsvinden. Er liggen in eigen land ontelbaar veel LHBTI-georiënteerde uitgaansgelegenheden waar iedereen naar binnen mag – geheime homogenootschappen zijn hier niet meer nodig.

De laatste jaren lijkt de groei van die acceptatie tot een abrupte stilstand te zijn gekomen. En voor zover daar nog geen sprake van was, kunnen we met de steun van dit document constateren dat die stagnering is overgegaan in een daling. We zetten de klok niet stil; we draaien de wijzers achteruit.

Ik zeg bewust ‘de steun’. Want dat het document er is, dat het ooit is opgesteld, daar sta ik niet van te kijken – en jij ook niet als je het nieuws een beetje volgt. Maar dat 250 Nederlanders er hun steun aan verlenen, erachter staan en dat onomwonden laten weten, daar kan ik niet bij. Het is, na de Suitsupply-ophef van vorig jaar, opnieuw een onmisbaar teken dat homohaat leeft en moedwillig verspreid wordt.

In de Nashville-verklaring worden Bijbelpassages aangehaald om die homohaat te voeden. En ik snap het niet, die stilstand noch die achteruitgang. Ik snap niet dat een boek van duizenden jaren oud nog steeds wordt gebruikt om achterhaalde denkbeelden te implementeren, op te roepen tot discriminatie in een tijd waarin we allemaal weten dat discriminatie nóóit goed is.

Boeken uit de vorige eeuw zijn af en toe omstreden omdat ze teksten bevatten die een weldenkend mens anno 2019 niet meer op zouden schrijven – omdat ze racistisch zijn, vrouwonvriendelijk of op een andere manier kwetsend of discriminerend. Waarom houdt deze groep gelovigen -dus niet álle gelovigen- zich dan wel vast aan eeuwenoude teksten? Waarom worden de lessen en boodschappen uit de Bijbel door hen niet vertaald naar en aangepast aan onze tijd? Dat we die lessen en boodschappen zien in de context van de maatschappelijke ontwikkelingen die we, sinds de jaren tachtig, sinds 1917 en al helemaal sinds de geboorte van Jezus Christus hebben doorgemaakt? Want wat je dan zou overhouden, is een boodschap van liefde, in plaats van een van haat.

Lees ook
Vadim en Vadim vertellen hoe zwaar het leven voor Russische homo’s is in ‘How to be Gay’

Update 17.07 uur: inmiddels is er ook een christelijke tegenbeweging ontstaan. Prachtinitiatief.

Tim van Erp is 29 jaar en werkt sinds 2015 bij LINDAnieuws, waar hij nu senior redacteur is. Hij groeide op in een klein dorp in Limburg, woont geruime tijd in Amsterdam en schrijft regelmatig columns over maatschappelijke – en meer dan eens LHBTI-gerelateerde – zaken die hem aan het hart gaan.